Καλησπέρα σας και συγχαρητήρια για τη σελίδα σας. Αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου γιατί θέλω να τη δει κάποτε ο γιος μου και για να μου προτείνετε κάποια λύση, τί μπορώ να κάνω.
Με λένε Γιώργο είμαι 18 χρονών και πέρασα φέτος στις Πανελλήνιες, στη σχολή που ήθελα. Περιμένετε να σας πω πόσο χαρούμενος είμαι αλλά εγώ είμαι στενοχωρημένος.
Έγινα μπαμπάς στα 17 μου από την πρώην κοπέλα μου. Έμαθε ότι έμεινε έγκυος όταν χωρίσαμε και παρόλο που στην αρχή δεν την πίστευα, νόμιζα πως το έλεγε για να μην χωρίσουμε, είδα το μωρό στο υπερηχογράφημα. Ξαφνιαστήκαμε και φοβηθήκαμε αλλά είχαμε μεγάλη υποστήριξη από τους γονείς μας και έτσι πριν 5 μήνες γεννήθηκε το αγοράκι μας.
Η κοπέλα μου από τους πρώτους μήνες της γέννας δεν ήταν καλά, έπαθε κατάθλιψη , νοσηλεύτηκε κάποιο καιρό στο Αττικό νοσοκομείο και τελικά, λόγω ψυχολογικών προβλημάτων, ανέλαβα εγώ το παιδί με τις οικογένειες μας. Το έχω αναγνωρίσει εννοείται.
Είμαι χαρούμενος που είμαι μπαμπάς ακόμα και αν είμαι μικρός, τον πάω παιδική χαρά και νομίζουν ότι είναι αδερφάκι μου ή ανιψάκι μου, δεν το πιστεύουν. Άλλοι μου λένε ότι χάνω τις παρέες με τους φίλους και τα ξενύχτια και τις βόλτες αλλά δεν με νοιάζει, αλήθεια καθόλου, δεν μου λείπουν τα μπαράκια και οι καφετέριες. Δεν ξέρω πως να σας το πω αλλά βλέπω αλλιώς τη ζωή μου, από τότε που έκανα το μωρό, θέλω να είμαι συνέχεια μαζί του.
Υπάρχει πρόβλημα όμως και ανησυχώ. Φέτος πέρασα εκτός Αθηνών και είμαι χαρούμενος που πέτυχα στη σχολή που ήθελα αλλά οι γονείς μου είναι μεγάλοι (70 ο μπαμπάς μου, 72 η μαμά μου) και δεν μπορούν να τον φροντίσουν μόνοι τους.
Αποφάσισα να τον πάρω στο μέρος που θα σπουδάζω και να τον μεγαλώσω μαζί με τις σπουδές αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Τί θα κάνω όταν θα δίνω εξεταστικές; Όταν θα πρέπει να διαβάζω για εργασίες; Ποιος θα τον κρατάει; Εδώ δεν μπορώ να τον αφήσω, δεν υπάρχει άλλη λύση, δεν γίνεται. Υπάρχει κάποιος μπαμπάς μικρός σαν εμένα να μου δώσει τη συμβουλή του; Βοηθήστε με.
Ευχαριστώ
Γιώργος
πηγή : singleparent.gr
