Είμαι 48 ετών άρα θεωρούμαι μεσήλικας. Ακούγεται τρομακτικό και έτσι είναι. Το μεσήλικας ισοδυναμεί πλέον με ηλικιωμένος αλλά εγώ ούτε μεσήλικας νιώθω ούτε ηλικιωμένη.
Είμαι ακόμα νέα, όμορφη και ας έχω κάποιες συνήθειες που τα παιδιά θεωρούν γιαγιαδίστικες: ακούω μουσική περασμένων δεκαετιών, πλακώνομαι στις κρέμες και στους όρους για να μη φαίνονται οι ρυτίδες και φοράω εσώρουχα και νυχτικά σαν αυτά που φορούσε η γιαγιά μου.
Έτσι όπως γερασμένες είναι κάποιες συνήθειές μου, έτσι γερασμένος είναι και ο γάμος μου.
Είμαι 42 ετών και ο σύζυγός μου 48. Έχουμε τέσσερα παιδιά, ένα στεγαστικό δάνειο και ένα φορτηγάκι για να χωράμε όλοι. Η ζωή μας δεν έχει τίποτε το συναρπαστικό.
Σπίτι, δουλειά, παιδιά, άντε καμιά ταινία στην τηλεόραση ή καμία σειρά στο Netflix, αγαπώ τον άντρα μου παρόλα αυτά. Έχει ελάχιστες προσδοκίες από μένα και με αγαπάει όπως είμαι.
Όταν κάποτε ξεκινήσαμε να βγαίνουμε σχεδόν πριν από 20 χρόνια είχα μεγάλο στήθος, μέση δαχτυλίδι και φορούσα τακούνια που με έκαναν να μοιάζω με μοντέλο.
Αυτό το σώμα και η υπέροχη γκαρνταρόμπα μου δεν υπάρχουν πια. Έχουν αντικατασταθεί με μία ουλή καισαρικής χαμηλά στην κοιλιά και ρούχα γυμναστικής δεν φοράω ποτέ γιατί δεν κάνω γυμναστική αλλά δεν τον νοιάζει.
Με αγαπάει όπως είμαι, μου παίρνει δώρα και κάθε φορά που αντιλαμβάνεται ότι έχω βαρεθεί τη ζωή μου κανονίζει και βγαίνουμε ραντεβού όπως κάποτε. Νιώθω άνετα στη σχέση αυτή.
Μπορεί να κουράστηκα, μπορεί να βαρέθηκα, αλλά ο άντρας μου είναι ένας άνθρωπος που φροντίζει το σπίτι και την οικογένειά του και αυτό αρκεί και σε εμένα και σε εκείνον.
Έχουμε κατασταλάξει, έχουμε βολευτεί, έχουμε επαναπαυτεί, όπως θέλετε πείτε το.
Μαγειρεύω ό, τι μου έρχεται χωρίς να τον ρωτήσω τι έχει πεθυμήσει και δεν προσπαθώ να φτιάξω τις γκουρμεδιές που έφτιαχνα ανεπιτυχώς κιόλας όπως τότε όταν ήμασταν μόνο οι δυο μας.
Στα παιδιά μας αρέσουν τα απλά πράγματα και κανείς δεν παραπονιέται. Ο, τι του βάλω μπροστά του θα το φάει. Και με ένα τοστάκι να τη βγάλει για μεσημεριανό ευχαριστημένος θα είναι και το καλύτερο;
Κάθε φορά που του φτιάχνω το πιο απλό τοστάκι με τυρί και γαλοπούλα ισχυρίζεται ότι φτιάχνω το ωραιότερο τοστ του κόσμου λες και θέλει ιδιαίτερη επιστήμη!!!
Δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο γάμο μας γι’ αυτό και πιστεύω ότι εκτιμά πως ό, τι κάνω, έστω και το πιο απλό, το κάνω για εκείνον. Ο, τι μου ζητήσει το κάνω γιατί ξέρω ότι τον κάνει χαρούμενο.
Κάτι τέτοια πράγματα είναι που κάνουν το γάμο μας να λειτουργεί και δεν έχουμε πάρει ακόμα διαζύγιο.
Είναι όλα τέλεια; Σε καμία περίπτωση. Αν τσακωνόμαστε;
Όλα τα ζευγάρια τσακώνονται, απλά στην ηλικία που είμαστε έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο ο γάμος μας.
Σίγουρα σε κάθε τσακωμό η κάθε πλευρά θέλει να έχει αυτή δίκιο αλλά δεν έχει νόημα αν κρατήσει μέρες και να είμαστε μουτρωμένοι.
Όσο περνούν τα χρόνια τόσο μεγαλύτερη αξία βρίσκουμε στο να διαφωνούμε αν και θα έπρεπε να είχε καταλάβει από καιρό ότι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις είχε εκείνος άδικο.
Σχεδόν όλοι οι καυγάδες μας τελειώνουν με το να του λέω ότι τον μισώ και εκείνος να βάζει τα γέλια. Αυτό.
Δεν είμαι πια εκείνο το κορίτσι το αδύνατο με τα τακούνια. Είμαι πια μεγάλη γυναίκα και ήταν μαζί μου σε όλη τη διαδρομή.
Ήταν μαζί μου όταν έκανα τις καισαρικές και με βοηθούσε να κάνω μπάνιο όταν με δυσκολία μπορούσα να σηκωθώ μετά την επέμβαση.
Ήμουν μαζί του και έτρεξα ουρλιάζοντας στο νοσοκομείο μετά από ένα ατύχημα που είχε και προσευχόμουν στο Θεό να ζήσει.
Μαζί έχουμε πλύνει σωρούς πιάτα μετά από ρεβεγιόν όταν χάλασε το πλυντήριο πιάτων και ήταν δίπλα μου όταν τα παιδιά μας ήταν μικρά και είχαν όλα πυρετό. Αγαπηθήκαμε σε πολύ δύσκολες στιγμές και ποτέ δεν εγκαταλείψαμε ο ένας τον άλλον.
Αυτό που αγαπώ περισσότερο στο γάμο μας στη φάση που είμαστε είναι ότι όταν σκεφτόμαστε το μέλλον μας βλέπουμε μαζί για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Πέρασαν τα πρώτα δύσκολα χρόνια που τα παιδιά ήταν μωρά, που φεύγαμε από τη μία δουλειά και πηγαίναμε στην άλλη και αναρωτιόμασταν πώς θα είναι τα πράγματα σε 1-2 χρόνια.
Και οι δύο είμαστε σε πολύ καλές δουλειές που αγαπάμε και υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον ολόψυχα ανεξάρτητα από το που οδηγούν οι δρόμοι μας.
Σύντομα το μικρότερο παιδί μας θα πάει στο γυμνάσιο και από τη στιγμή που ξέρουμε πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός απολαμβάνουμε κάθε στιγμή μέχρι τα παιδιά να μεγαλώσουν και να φύγουν από κοντά μας.
Θα ‘ρθει η μέρα που θα είμαστε ακόμα χαρούμενοι που είμαστε μαζί.
