Πρόκληση αγροδιατροφής … γράφει ο πρ. Υπουργός Μάρκος Μπόλαρης για την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης.
Ήταν μιά επιχείρηση , σύνθετη, κατακόρυφη που παρήγαγε προιόν καθημερινής ανάγκης και χρήσης, που έδινε εργασία σε αγρότες και εφοδιαστές , σε γεωπόνους και σποροκαλλιεργητές, σε συλλέκτες και μεταφορείς, σε μηχανικούς και χημικούς, σε εργοδηγούς και εργάτες, σε εποχικούς και συσκευαστές, σε διανομείς κι εμπόρους,
σε παντοπώλες και λιανεμπόρους, ήταν, δηλαδή, μιά επιχείρηση που άρχιζε από το χωράφι κι ολοκληρωνόταν στο ράφι της λιανοπώλησης, μιά μοναδική επιχείρηση κρατικής παρέμβασης που απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενων στην αλυσίδα της παραγωγικής διαδικασίας, που επεκτάθηκε με επενδύσεις στον κλάδο της στο εξωτερικό,
μιά αγροτοβιομηχανική παρέμβαση που παρήγαγε ανταγωνιστικό προιόν στην Ελλάδα, αποκλείοντας τις εισαγωγές άρα βελτιώνοντας κρίσιμα την εθνική οικονομία,
μιά μονάδα με σειρά βιομηχανικών μονάδων στις μεγάλες εύφορες πεδιάδες της χώρας, Θεσσαλίας-Λάρισα, Κεντρική Μακεδονία – Ημαθία και Σέρρας, Θράκη – Ξάνθη και Ορεστιάδα,
μιά βιομηχανία που συντέλεσε σε επενδύσεις πολλαπλές σε δομές και μηχανολογικό εξοπλισμό – κινητό κι ακίνητο, εν τέλει ένα αγροτοβιομηχανικό σύνολο που από την αβελτηρία των διοικήσεων, από την ανικανότητα ή την αθλιότητα διοικητών,
από τις σφαλερές επιλογές της πολιτικής ηγεσίας, από την ένταση της διαπλοκής, κακουργηματικής τάξης έντααη και τις απιστίες σε βάρος της επιχείρησης, από τους λανθασμένους χειρισμούς σε επίπεδο ευρωπαικής ένωσης και κοινής αγροτικής πολιτικής, φτάσαμε στο σημείο όπου οι παραγωγικές μας αυτές μονάδες απαξιώθηκαν,
καταντήσαμε τις εξαίρετες αυτές αγροτοβιομηχανίες που δίναν ζωή ,
εργασία, πλούτο στον τόπο,
τις εγκαταλείψαμε ώστε να καταστούν αντικείμενο αρπαγής ,
θλιβερό τρόπαιο της δανείστριας τράπεζας και στόχο κλοπής από τρισαθλίους άρπαγες που ως οφειλέτες της βιομηχανίες κορύφωναν την κρίση της, σκαλί σκαλί το χρονικό μιάς επιτυχημένης αγροτοδιατροφικής πολιτικής που κατέληξε από λάθος πολιτικές επιλογές,
γελοίες διοικητικές πρακτικές, κομματικά ρουσφέτια κάθε τάξης και πρακτικής, αξιόποινη διαχείριση κακουργηματικού επιπέδου, κατέληξε σε ναυάγιο, που υποχρέωσε αγρότες ν’ απαξιώσουν μηχανές και μηχανήματα, άφησε υπαλλήλους κι εργαζόμενους άνεργους, ερειπίωσε περήφανες μονάδες, μας οδήγησε σε εισαγωγές του προιόντος, και παρακινεί τις αθηναικές εφημερίδες να ασχολούνται με την τυμβωρυχία !
Κι όμως , μέχρι και σήμερα, αυτή η επιχείρηση σε πορεία κατολίσθησης μέχρι κατακρημνίσεως δεν έπεισε τους περί τα αγροτικά ασχολουμένους να αρθρώσουν λόγο αυτοκριτικής,
λόγο επίγνωσης, λόγο αναπτυξιακό ,
δηλαδή να υποχρεωθούν να συντάξουν δομημένο λόγο Πολιτικής , πολιτικής πρότασης σε ένα τομέα όπως ο αγροτοδιατριφικός στον οποίο η Ελλάδα έχει πολλαπλότητα συγκριτικών πλεονεκτημάτων, ένα από τα οποία ήταν, είναι, μπορεί να είναι η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης !
Πρόκληση αγροδιατροφικής Πολιτικής,
τέτοιας που οδηγεί στην παραγωγή αγροδιατροφικών προιόντων ποιότητας,
ανταγωνιστικών, σύγχρονης μεταποίησης, έξυπνης συσκευασίας, οργανωμένης προώθησης στα απαιτητικότερα ράφια του κόσμου, άρα μιάς Πολιτικής που αξιοποιεί το μεγαλύτερο συγκριτικό πλεονέκτημα που έχει η Ελλάδα κι αυτό είναι η νέα της γενιά των επιστημόνων της οικονομίας,
του μάρκετιγκ, της τεχνολογίας, της πληροφορικής, της βιολογίας, της γεωπονίας, των συνδυασμένων μεταφορών, άρα της δημιουργίας νέων ποιοτικών θέσεων εργασίας !
Καίρια Πρόκληση !
Αντί φληναφημάτων !
