Από την ώρα που η όποια απεργία είναι ένας κοινωνικός αγώνας, θεωρώ δεδομένο πως αξίζει κάθε σεβασμό, αλλά αν κάθε βδομάδα έχουμε και από μια, τότε δεν είναι οι κοινωνικές ομάδες αυτές που θέλουν την επιβίωσή τους και την βελτίωση της ποιότητας ζωής, αλλά ο ίδιος ο «λαός» που πολλές φορές έρχεται η ώρα που αγανακτεί….
Στην Ελλάδα προφανώς δεν ξέρουμε ούτε να απεργούμε, καθώς είναι σίγουρο πως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι μια σωστή απεργία με αποτέλεσμα είναι καλή απεργία, ενώ μια απεργία χωρίς συμμετοχή είναι ….αποτυχημένη!
Ακόμα και αν το ίδιο το αποτέλεσμα είναι τέτοιο που αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.
Η αλήθεια είναι πως χθες δεν περιμέναμε μια μεγάλη απεργία, καθώς ελάχιστοι εργαζόμενοι τόσο σε ιδιωτικό όσο και σε δημόσιο τομέα, συμμετείχαν…
Αλλά το να μαζεύονται μόνο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, τα Εργατικά Κέντρα και οι Ομοσπονδίες στις πλατείες και να βγάζουν σέλφι , μας ξεπερνά…
Μπας και αντί για απεργία, πρέπει να αρχίσουμε τις στάσεις ….εργασίας;
Πάντως χθες με κεντρικό σύνθημα «Η ζωές μας δεν είναι για πούλημα – Αν δεν τους σταματήσουμε, δε θα σταματήσουν» έγινε άλλη μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Κρονίου από τα μέλη της Πρωτοβουλίας κατά της Ακρίβειας και του Πολέμου.
Τι διεκδικούν;
ΟΧΙ στις αυξήσεις των τιμών ενέργειας και ειδών πρώτης ανάγκης, φραγμό στα κέρδη των εταιρειών που λυμαίνονται τις ζωές μας, πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς – συντάξεις – επιδόματα ανεργίας για την κάλυψη του κόστους ζωής, ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΔΙΧΩΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΡΕΥΜΑ – ΘΕΡΜΑΝΣΗ – ΝΕΡΟ, ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ της ΕΛΛΑΔΑΣ στους ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ
Βρε μπας και έπρεπε να είμαστε όλοι εκεί;
