Ο μοναδικός Έλληνας νταλικέρης στον Αρκτικό Κύκλο μας εξηγεί πως είναι να ζεις στους -40ºC
Αν ο Iceman ήταν υπαρκτό πρόσωπο και… Ελληνας, τότε δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από τον Τάσο Λάππα, τον μοναδικό Έλληνα που οδηγεί νταλίκα πάνω στις παγωμένες λίμνες του Αρκτικού Κύκλου.
Του αρέσει το Βόρειο Σέλλας, αλλά δεν του αρέσει η μοναξιά. Κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση μας με τον Τάσο Λάππα, ο οποίος όσο μιλούσε στο newsone.gr, ετοίμαζε τις βαλίτσες του καθώς την ίδια μέρα κιόλας έφευγε για τον μακρινό Καναδά.
Η φετινή, είναι η 6η χρονιά που ο Τάσος Λάππας πηγαίνει στον Αρκτικό κύκλο για δουλειά. Θα μείνει εκεί για έξι μήνες, χωρίς συντροφιά, στο βαθύ ψύχος.
Αν ο Iceman ήταν υπαρκτό πρόσωπο και… Ελληνας, τότε δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από τον Τάσο Λάππα, τον μοναδικό Έλληνα που οδηγεί νταλίκα πάνω στις παγωμένες λίμνες του Αρκτικού Κύκλου.
«Αυτό που δεν μ΄αρέσει στην δουλειά μου είναι η μοναξιά. Οι ιθύνοντες στα ορυχεία διαμαντιού και χρυσού που δουλεύω δεν μας επιτρέπουν να έχουμε κανέναν για συνοδηγό μας, ούτε καν σκύλο ή γάτα, γιατί αλλιώς θα πρέπει να πληρώσουν διπλή ασφάλιση. Την δική μου και του συνοδηγού μου. Ετσι ταξιδεύω αποκλειστικά μόνος μου», μας λέει ο Τάσος Λάππας.
Ο Καρδιτσιώτης, λοιπόν, που αναχώρησε για Τορόντο και από εκεί για το Yellowknife όπου θα ξεκινήσει τις πολύωρες διαδρομές προς τα ορυχεία θα κληθεί να περάσει ακόμη μία δύσκολη δοκιμασία, καθώς επί 6 μήνες το σπίτι του θα είναι η η νταλίκα του.
«Το φορτηγό που οδηγώ είναι πλήρως εξοπλισμένο. Η μηχανή είναι «ντυμένη» για να αντέχει στο κρύο και στο εσωτερικό υπάρχει ασύρματος, φούρνος μικροκυμάτων, καφετιέρα, ψυγείο. Μπάνιο κάνω όπου βρω», μας εξηγεί.
Με τις θερμοκρασίες εκεί να φτάνουν ακόμη και τους -40 βαθμούς Κελσίου, η δουλειά του Τάσου Λάππα χωρίζεται σε δύο φάσεις. Από τον Οκτώβριο μέχρι τον Γενάρη περίπου ξεκινά η περίοδος που γίνεται η «προμεταφορά» καυσίμων από το Yellowknife σε άλλες περιοχές και πίσω και από τον Γενάρη μέχρι τον Μάρτιο -το δυσκολότερο μέρος- καθώς τότε γίνεται η τροφοδοσία των ορυχείων και το πέρασμα από τους πάγους.
«Η τροφοδοσία των ορυχείων μπορεί να γίνει μόνο από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Μάρτιο, καθώς μόνο τότε ο καιρός μας το επιτρέπει. Τον υπόλοιπο χρόνο ο μόνος τρόπος που μπορεί να φτάσει κάποιος εκεί είναι μόνο μέσω ελικοπτέρου», μας εξήγησε ο Τάσος Λάππας
Είναι η 6η χρονιά που ο Τάσος Λάππας φεύγει από την πατρίδα για να δουλέψει στον Αρκτικό κύκλο. Θα μείνει εκεί για έξι μήνες… έξι μήνες χωρίς καμία απολύτως συντροφιά.
Η διαδρομή που κάνει όλον αυτόν τον καιρό ο Ελληνας νταλικέρης είναι δύσκολη και απαιτητική, καθώς για να διανύσει 6.000 χιλιόμετρα σε μία εβδομάδα, αναγκάζεται να κοιμάται λίγο και να κάνει μικρότερα διαλείμματα για να ξεπιαστεί ή να φάει κάτι.
«Στην πρώτη φάση της δουλειάς μου όπου μεταφέρω καύσιμα, κάνω περίπου 6.000 χιλιόμετρα την εβδομάδα. Οταν όμως ξεκινήσει η περίοδος που θα πρέπει να κατευθυνθώ προς τα ορυχεία, εκεί οδηγώ προσεκτικά. Δεν πρέπει να αναπτύξω μεγάλη ταχύτητα γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα προκαλέσω κυματισμό στον πάγο. Ωστόσο αυτό που χαίρομαι να βλέπω σε κάθε διαδρομή είναι το Βόρειο Σέλλας, είναι πραγματικά μαγικό θεάμα», εξήγησε ο Έλληνας Iceman.
Οταν τον ρωτήσαμε για πιθανόν ατυχήματα σε μία τόσο επικίνδυνη δουλειά, ο Τάσος Λάππας μας διηγήθηκε τα δύο πιο σοκαριστικά ατυχήματα που έχει δει ή ακούσει.
«Αυτό που δεν μ΄αρέσει στην δουλειά μου είναι η μοναξιά. Οι ιθύνοντες στα ορυχεία διαμαντιού και χρυσού που δουλεύω δεν μας επιτρέπουν να έχουμε κανέναν για συνοδηγό μας, ούτε καν σκύλο ή γάτα, γιατί αλλιώς θα πρέπει να πληρώσουν διπλή ασφάλιση.
«Αυτό που δεν είχα δει με τα μάτια μου αλλά είχε μαθευτεί ήταν σχετικά με έναν συνάδελφο τον οποίον είχαν βρει παγωμένο στο κάθισμα του φορτηγού του. Φυσικά ποτέ κανείς δεν έμαθε πως έγινε το ατύχημα, παρά μόνο η οικογένειά του. Ενα άλλο περιστατικό είχε ευτυχώς αίσιο τέλος, καθώς ένας άλλος συνάδελφος είχε βρεθεί στα παγωμένα νερά του Αρκτικού κύκλου, όταν ο πάγος είχε σπάσει, βυθίζοντας το φορτηγό του».
Την ώρα μάλιστα που μας διηγούνταν αυτά, στο μυαλό του ήρθε και ένα ατυχές περιστατικό με πρωταγωνιστή τον ίδιο.
«Θυμάμαι είχα βγει έξω από το φορτηγό για να φτιάξω κάτι και η θερμοκρασία ήταν περίπου στους -20. Μέσα στο φορτηγό λειτουργούσε ο κλιματισμός με αποτέλεσμα εκεί η θερμοκρασία να είναι στους +20 βαθμούς Κελσίου. Χωρίς να το καταλάβω έμεινα πολύ ώρα έξω κι έτσι ο οργανισμός μου έπαθε σοκ μόλις μπήκα στο όχημα από την απότομη αλλαγή θερμοκρασίας. Στην συνέχεια οι γιατροί μου εξήγησαν πως είχα πάθει υποθερμικό σοκ», θυμάται ο Καρδιτσιώτης.
Η διαδρομή που κάνει όλον αυτόν τον καιρό ο Τάσος Λάππας είναι δύσκολη και απαιτητική, καθώς για να διανύσει 6.000 χιλιόμετρα σε μία εβδομάδα, αναγκάζεται να κοιμάται λίγο και να κάνει μικρότερα διαλείμματα για να ξεπιαστεί ή να φάει κάτι.
Οταν τον ρωτήσαμε για πιθανόν ατυχήματα σε μία τόσο επικίνδυνη δουλειά, ο οδηγός μας εξήγησε πως η πολιτική της εταιρίας απαγορεύει την δημοσιοποίηση τέτοιων ατυχημάτων στον Τύπο. Ωστόσο ο Τάσος Λάππας μας διηγήθηκε τα δύο πιο σοκαριστικά ατυχήματα που έχει δει ή ακούσει.
Η οικογένειά του και κυρίως τα παιδιά του είναι φυσικά το πρώτο πράγμα που του έρχονται στο μυαλό.
Κατά το εξάμηνο της παραμονής του στον Αρκτικό Κύκλο του λείπει πολύ το ελληνικό φαγητό, ενώ θα ήθελε πολύ να υπάρχει και ένας Ελληνας συνάδελφος εκεί, για να κάνουν παρέα και να λένε δυο κουβέντες.
Παρά τις δυσκολίες και την μοναξιά όμως, ο Τάσος Λάππας βλέπει την δουλειά του σαν μία όμορφη περιπέτεια.
Ωστόσο υπάρχουν και μερικά πράγματα που του λείπουν αυτούς τους 6 μήνες που βρίσκεται στον Βόρειο Καναδά.
Αυτό που δεν είχα δει με τα μάτια μου αλλά είχε μαθευτεί ήταν σχετικά με έναν συνάδελφο τον οποίον είχαν βρει παγωμένο στο κάθισμα του φορτηγού του. Φυσικά ποτέ κανείς δεν έμαθε πως έγινε το ατύχημα, παρά μόνο η οικογένειά του.
Ο Τάσος Λάππας, υπολογίζει, «βλέπει», τον εαυτό του να κάνει αυτή την δουλειά του για ακόμη περίπου 6 χρόνια, όσο χρειάζεται δηλαδή για να κάνει ένα κομπόδεμα. Οσο για τα χρήματα που παίρνει, μας λέει ότι σίγουρα είναι πολύ περισσότερα από όσα έβγαζε πριν, δουλεύοντας ως ταξιτζής, στην Καρδίτσα.
Ο Τάσος Λάππας σίγουρα έχει κερδίσει με το σπαθί του το χαρακτηρισμό του Ελληνα Iceman. Τα ρίσκα του άλλωστε και η τόλμη του τον «έκαναν» να είναι ο πρώτος Ελληνας οδηγός που δουλεύει στον Αρκτικό Κύκλο.
Η οικογένειά και κυρίως τα παιδιά του είναι φυσικά το πρώτο πράγμα που του έρχονται στο μυαλό, ενώ αν υπήρχαν δύο επιπλέον πράγματα που θα ήθελε να έχει μαζί του στην δουλειά αυτό θα ήταν τον ελληνικό φαγητό κι έναν Ελληνα συνάδελφο, καθώς είναι ο μόνος Ελληνας εκει.
