Συγκλονισμένη η Σερραϊκή κοινωνία παρακολούθησε από κοντά παρά την έντονη ζέστη και την πολυκοσμία την κηδεία του πρώην προέδρου του Επιμελητηρίου Σερρών κ.Χρήστου Μέγκλα.
Παρόντες όλο το πολιτικό και επιχειρηματικό γίγνεσθαι του Νομού Σερρών, αλλά και οι κεφαλές των Επιμελητηρίων απ΄όλη την Ελλάδα
Από το Σάββατο βέβαια που έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του, υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι, φορείς, σύλλογοι αλλά και εκατοντάδες Σερραίοι είχαν «πλημμυρίσει» τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναδεικνύοντας την προσφορά του Χρήστου Μέγκλα και την πετυχημένη πορεία του στη θέση του προέδρου του Επιμελητηρίου.
Η οικογένεια του Χρήστου Μέγκλα με ανακοίνωση της παρότι είχε ζητήσει αντί στεφάνου, όποιος επιθυμεί να καταθέσει χρήματα στον λογαριασμό του Συλλόγου Γονέων, Φίλων & Κηδεμόνων Ατόμων με Αυτισμό Ν. Σερρών «Ηλιαχτίδα Σερρών», δεκάδες ήταν τα στεφάνια που έφτασαν στο προαύλιο του ναού, ενώ και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να στείλει το δικό του στεφάνι στον καλό του φίλο…
Θα μου πεις ο νεκρός δεν… δεδικαίωται;
Μόνο που στην περίπτωσή μας και εν ζωή ο Χρήστος δικαιώθηκε!
Και για τους φίλους και για τους …εχθρούς!
Δημήτρης Κεφαλάς: Φίλε και αδελφέ, να έρχεσαι τα βράδια να με συντροφεύεις στα όνειρα μου
Δύο ήταν οι επικήδειοι που εκφωνήθηκαν στην εκκλησία για τον Χρήστο Μέγκλα. Και οι δύο από τους επιστήθιους φίλους του, Δημήτρη Κεφαλά και Μάκη Τενεκετζή
Ο μεν Δημήτρης Κεφαλάς εδώ και πολύ καιρό γράφει κάθε χρόνο για τους μαθητές του που αποφοιτούν από το σχολείο, αλλά προχθές έπρεπε να αποχαιρετήσει τον φίλο και κουμπάρο του..
Σε έντονο κλίμα συγκίνησης ο κ. Κεφαλάς ανέφερε στο λόγο του:
Φίλε και αδελφέ
τούτες οι στιγμές είναι οι πιο δύσκολες της ζωής μου, δυσκολότερες και από εκείνες όταν αποχαιρετούσα τη μάνα μου και τον πατέρα μου καθώς ξεκινούσαν για το μεγάλο τους ταξίδι
Είναι οι στιγμές που ο χρόνος παγώνει όπως παγώνει και το μέσα μου
Είναι οι στιγμές που εξαργυρώνεις τη χαρά μιας αληθινής φιλία μισού αιώνα με πόνο, πολύ πόνο
Είναι βαρύ το τίμημα του αποχωρισμού.
Ασήκωτο
Μέχρι σήμερα σοβαρά πάρε δώσε με τον θάνατο δεν είχα. Σήμερα όμως είμαι πολύ θυμωμένος μαζί του. Θέλω να τον εκδικηθώ.
Μάταια όμως αφού ξέρω ότι πάντα αυτός θα είναι νικητής στο τέλος
Τούτες τις μέρες που ξεκινούσες το μεγάλο ταξίδι για μένα ο χρόνος γύριζε μισό αιώνα πίσω
Είχαν βγει τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων.
Τα ακούγαμε δίπλα δίπλα στο ραδιόφωνο στο σπιτι του Παναγιώτη που έφυγε κι αυτός νωρίς από κοντά μας.
Εγώ πέτυχα στο χημικό και ‘σύ στην γεωπονία
Τρέχαμε σαν αλαφιασμένοι να προλάβουμε τα νέα στους δικούς μας
Μετά την πρώτη χαρά ήρθε η περίσκεψη
Που θα μείνω. Με ποιον. Πως θα είναι.
Η Θεσσαλονίκη ήταν τότε ένα μεγάλο ταξίδι μια άγνωστη πολιτεία
Και τότε μου είπες ξαφνικά κάπου σε ένα παγκάκι της πλατείας
Μητσο , έτσι με φώναζες πάντα , θέλεις να μείνουμε μαζί;
Και από τότε οι τύχες μας ενώθηκαν και δεν χώρισαν ποτέ και για κανένα λόγο
Μακρυγιάννη 5 στη Θεσσαλονίκη με θυρωρό την κυρία Νίκη
Ήρθε σε δυο χρόνια και ο μικρός
Μετακόμιση στη Λιτοχώρου 11
Ύστερα ήρθαν κι ο Μάκης με τον Χρήστο
Πρώτο εμείς. Ρετιρέ αυτοί. Δυο σπίτια αλλά στην πραγματικότητα ένα κοινόβιο. Εμείς στο δικό τους Αυτοί στο δικό μας
Ζήσαμε ωραία χρόνια.
Με τα πάνω και τα κάτω που φέρνει η ζωή
Με τις δυσκολίες και τις χαρές της. Πάντα όμως ο ένας δίπλα στον άλλον.
Χωρίς αντιζηλίες. Χωρίς καβγάδες.
Δουλέψαμε παντρευτήκαμε κάναμε οικογένειες πήραμε καλές γυναίκες έχουμε καλά παιδιά.
Η ζωή ήταν γενναιόδωρη μαζί μας.
Μέχρι πριν λίγους μήνες όταν έσκασε το κακό νέο. Εκεί η ζωή σου πήρε όσα σου χάρισε κι αυτός που την ορίζει έβαλε και τόκο μεγάλο.
Όμως Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Και σήμερα τελειώνει ένα μεγάλο κεφάλαιο για εμάς που ζήσαμε κοντά σου.
Για σένα κλείνει το βιβλίο που δεν πρόλαβες να τελειώσεις.
Κλείνεις το βιβλίο της ζωής σου όπου τις τελευταίες σελίδες τις έγραψες χέρι χέρι με έναν ήρωα που σου χάρισε η ζωή.
Με τον αδελφό σου.
Μαζί κουβαλήσατε τον σταυρό του μαρτυρίου και μαζί ανεβήκατε τον Γολγοθά με εμάς να παρακολουθούμε ανήμποροι να βοηθήσουμε και τραγικές φιγούρες σαν από αρχαία τραγωδία την Ελίζα και τον Βασίλη που ήταν δίπλα σου μέχρι την τελευταία σου πνοή με τον γιό σου να σου κλείνει τα μάτια και να σου φοράει το τελευταίο σου κοστούμι για να κτυπήσεις την πόρτα του παραδείσου ωραίος και κομψός όπως ήσουν πάντα
Όμως τώρα πρέπει να πούμε το μεγάλο αντίο
Και Είμαστε όλοι εδώ
Ο Κώστας με την Ιωάννα
Ο Χρήστος με την Γιώτα
Ο Μάκης με την Στεφάνια
Ο Κώστας με την Ζωή
Ο Κώστας με την Μαρία
Ο Παναγιώτης με την Λιντα
Ο Στέλιος και η Ματθίλδη
Ο Φούλης με τη Θάλεια
Ο Γιώργος με την Εφη
Ο Χρήστος με την Μαρία
Ο φίλος μας Στέλιος ο Καρδιτσάς που τόσο σε συμπαραστάθηκε από την πρώτη στιγμή
Εγώ με την Βίλμα και τα βαφτιστήρια σου την Αρετή και τον Σάββα που τόσο αγάπησες και σε αγάπησαν γιατί ήσουν παραπάνω από νονός τους.
Και όλοι μας δίπλα στην Ελίζα και τον Βασίλη
Να ξέρεις ότι ο Βασίλης έχασε τον πατέρα του σήμερα αλλά όλοι μας θα είμαστε δίπλα του το γνωρίζεις αυτό γι’ αυτό και κοιμάσαι ήσυχος.
Και η γυναίκα σου έχει πλέον τόσες αδελφές
Τα σπίτια μας είναι και δικά τους αυτό το ξέρεις πολύ καλά.
Δεν ξέρω αν με ακούς εγώ όμως θα συνεχίσω να σου μιλώ σαν να μην άλλαξε τίποτα μέχρι που ο χρόνος θα σε μεταμορφώσει σε μια γλυκιά ανάμνηση μετά από πολύ καιρό.
Μια χάρη μόνο τελευταία σου ζητώ.
Ναρχεσαι τα βράδια να με συντροφεύεις στα όνειρα μου.
Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά και τότε κανείς ποτέ δεν θα μας χωρίσει.
Και θα συνεχίσουμε το γράψιμο του βιβλίου που ξεκινήσαμε πριν από μισό αιώνα.
Αντίο αδελφέ…
Μάκης Τενεκετζής: Η πόλη των Σερρών έγινε … φτωχότερη
Αντίθετα περισσότερο φιλικός και λιγότερο συναισθηματικός ήταν ο λόγος του Μάκη Τενεκετζή, του φίλου και ταυτόχρονο Ταμία του Επιμελητηρίου Σερρών , που καθημερινά τα άκουγε από τον Χρήστο, για να ακούν και να βλέπουν οι άλλοι και να … μαθαίνουν!
Ο οικονομικός επόπτης του ΕΒΕΣ λοιπόν Μάκης Τενεκετζής στον επικήδειο λόγο για τον Χρήστο Μέγκλα ανέφερε:
«Πολυαγαπημένε μας Χρήστο ,
Δυσκολεύτηκα για το πώς θα σε προσφωνήσω Συνάδελφε; Συγκάτοικε; Φίλε; Πρόεδρε; Αδελφέ; Όλα αυτά μαζί;
Μάλλον το τελευταίο γιατί όλα αυτά είναι αληθινά, είναι αυτά που αισθάνομαι
Εσύ λίγο μεγαλύτερος από μένα ηλικιακά, πάντα προστατευτικός μου έδειχνες τον δρόμο που είχαμε καθήκον να περπατήσουμε.
Πάντα μου έλεγες ότι πρέπει να ταυτίσουμε το όνομά μας και την παρουσία μας στον επαγγελματικό χώρο με την προσφορά μας σε ότι καλύτερο για τον συνάδελφό μας.
Η συμβολή σου ήταν μεγάλη και καθοριστική, διότι ήσουν ένας άνθρωπος ΕΠΙΜΟΝΟΣ,ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ,ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΣ, ΗΡΕΜΟΣ αλλά και ΑΥΣΤΗΡΟΣ όποτε χρειαζόταν.
Χρήστο ,
Αναρωτιέμαι πόσο σεβασμό και πόση εκτίμηση αλήθεια μπορεί να κατακτήσει ένας ‘άνθρωπος που κατορθώνει χωρίς να χάσει το κύρος του να τον προσφωνούν με το μικρό του όνομα ο Χρήστος ,ο κος Χρήστος.
Το κατάφερες εσύ αυτό .
Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε ότι έφυγες.
Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε ότι θα μας λείψει το χαμόγελό σου ,η αγκαλιά σου , η ασίγαστη αγάπη για τους φίλους και την οικογένειά σου .
Χρήστο,
Πεθαίνει κάποιος όταν τον ξεχνούν οι άνθρωποι.
Να είσαι σίγουρος εκεί ψηλά που θα; Είσαι ότι εμείς δεν θα σε ξεχάσουμε.
Και πώς να ξεχάσουμε Χρήστο το μειλίχιο χαρακτήρα του;
Πώς να ξεχάσουμε Χρήστο την καλοσύνη σου;
Πώς να ξεχάσουμε Χρήστο την αξιοπρέπειά σου;
Πώς να ξεχάσουμε Χρήστο την ειλικρίνειά σου;
Πώς να ξεχάσουμε Χρήστο το κυμπαριλίκι σου;
Πώς να ξεχάσουμε Χρήστο την ευθύτητα των λόγων σου;
Πώς να ξεχάσουμε Χρήστο τον φίλο ,τον αδελφό του;
Πώς να ξεχάσουμε Χρήστο τον καλό άνθρωπο;
ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ δεν θα σε ξεχάσουμε.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει σε λίγο και να ξέρεις ότι η πόλη των Σερρών έγινε από σήμερα φτωχότερη …»
Και αυτή είναι αλήθεια
Γιατί ο Χρήστος μπορεί να είχε αντιπάλους, τόσο επιχειρηματικά, όσο και πολιτικά, αλλά μέχρι εκεί
Το βράδυ και μάλιστα έξω στην αγορά τα ξεχνούσε όλα
Μιλούσε ξεκάθαρα για τα πιστεύω και τις ιδέες του και είτε συμφωνούσες, είτε διαφωνούσες μαζί του, όφειλες να παραδεχθείς πως ο ίδιος, είχε άποψη και γνώμη και είχε το θάρρος να «πληρώνει» πάντα τις επιλογές του!
Και την ειλικρίνειά του..
