Με τη θεραπεία, είμαι πλέον σταθερή εδώ και χρόνια. Ωστόσο, μου πήρε αρκετό καιρό για να συνειδητοποιήσω πλήρως τον αντίκτυπο της ψυχικής μου ασθένειας στην οικογένειά μου. Δεν ήθελα να γίνω σαν τους γονείς μου, αλλά τελικά έγινα χειρότερη από αυτούς…
Η παιδική μου ηλικία ήταν εξαιρετικά χαοτική με δύο ανώριμους και εγωκεντρικούς γονείς. Δεν υπήρχε πειθαρχία ή τάξη στο σπίτι.
Ενώ οι περισσότεροι φίλοι μου είχαν ένα καθαρό σπίτι, θρεπτικά γεύματα να τους περιμένουν μετά το σχολείο και κάποιον να τους λέει τι ώρα να πάνε για ύπνο, οι αδερφές μου και εγώ ζούσαμε σ’ ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον.
Πιστεύω ότι οι γονείς μας μας αγαπούσαν, απλά δεν μπορούσαν να μας προσφέρουν καμία συνέπεια ή σταθερότητα.
Ανυπομονούσα να φύγω απ΄το σπίτι και έτσι, στα 20 παντρεύτηκα. Όταν έγινα μαμά, αποφάσισα να μην γίνω σαν τους γονείς μου και να τα κάνω ολα διαφορετικά.
Για δεκαετίες προσπαθούσα να δίνω την εντύπωση της σούπερ μαμάς: χαρούμενη και παραγωγική, μαγειρεύοντας υπέροχα δείπνα, κάνοντας εθελοντική εργασία στο σχολείο και κρατώντας το πρόγραμμα όλων σε τάξη.
Ήταν εξαντλητικό, αλλά ένιωθα ότι άξιζε τον κόπο. Τα παιδιά μου θα είχαν χαρούμενες παιδικές αναμνήσεις εξαιτίας αυτής της υπερποσπάθειας.
Όμως όλο αυτό με διέλυσε. Έγινα χειρότερη απ’ τους γονείς μου. Ήμουν απόμακρη, καταθλιπτική και κάποιες φορές μανιακή.
Δεν μπορούσα με τίποτα να αφιερωθώ στην οικογένειά μου. Η ταμπέλα «σούπερ μαμά» με είχε καταστρέψει. Έκανα παρορμητικές αγορές, φώναζα και έβριζα – το σπίτι μας ήταν σαν ναρκοπέδιο.
Πιο δύσκολα πέρασαν τα μικρότερα παιδιά μου. Εκείνη την περίοδο, ο μεγαλύτερος γιος μου αποφοίτησε από το κολέγιο και ζούσε μόνος του. Ο δεύτερος γιος μου ήταν στη Ναυτική Ακαδημία και σπάνια ήταν στο σπίτι. Η μεγαλύτερη κόρη μου πέρασε ένα χρόνο στην Ταϊλάνδη.
Αυτοί οι τρεις μπορεί να γλίτωσαν από τη… δυστυχία μου, αλλά τα άλλα μου δυο παιδιά με είδαν στα χειρότερά μου.
Τελικά, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και πήρα φαρμακευτική αγωγή. Όταν σταθεροποιήθηκα, ξεκίνησα να επανορθώνω για όλα όσα είχα κάνει και στα πέντε μου παιδιά, αλλά και τον σύζυγό μου.
Η διπολική διαταραχή παραλίγο να καταστρέψει τη σχέση με τα παιδιά μου αλλά δεν τα κατάφερε.
Αυτό που έμαθα ήταν ότι ποτέ δεν ζητούσαν από εμένα να είμαι σούπερ μαμά. Αποφάσισα να είμαι ειλικρινής μαζί τους και ανοιχτή σε αλλαγές που θα με βοηθούσαν στην ανάρρωσή μου.
Το τελειομανές alter ego μου, βέβαια, έκανε τα πάντα για να με δυσκολέψει, αλλά δεν είχα τη δύναμη να συνεχίσω να προσποιούμαι.
Αποδείχτηκε ότι τα παιδιά μου νοιάζονταν πολύ περισσότερο για την ανάρρωσή μου παρά για τυχόν γκουρμέ γεύματα ή τακτοποιημένα δωμάτια.
Τόσα πολλά από τα πράγματα που θεωρούσα ζωτικής σημασίας, πράγματα που ήμουν σίγουρη ότι με έκαναν μια υπέροχη μητέρα, έπεσαν στο κενό και συνειδητοποίησαν ότι δεν ένοιαζαν κανέναν.
Τα παιδιά μου, που είναι τώρα 20 και 30 ετών, έχουν ενσυναίσθηση, είναι ευγενικοί και υπέροχοι άνθρωποι – με ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα ψυχικής υγείας.
Αν και πιθανότατα θα νιώθω πάντα κάποιες ενοχές για όσα περάσαν, ποτέ δεν μου έδειξαν τίποτα άλλο παρά αγάπη.
Τώρα, μετά από χρόνια, έχω αφήσει πίσω μου τον καταναγκασμό να είμαι η τέλεια μητέρα. Ελπίζω όμως να είμαι κάτι που μπορεί να είναι ακόμα καλύτερο για την οικογένειά μου: μια ατελής αλλά αυθεντική, καλούτσικη μαμά.
Πηγή: insider.com
