Ἡ θλίψη δὲν εἶναι ὡραία
Ὡστόσο, πίσω ἀπὸ αὐτό, πίσω ἀπὸ τὸν πόνο, πίσω ἀπὸ τὴ θλίψη, πίσω ἀπὸ τὴ δοκιμασία, κρύβεται ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀναγέννηση, ἡ ἀναμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου, τῆς οἰκογένειας. Σχεδὸν ὁ καθένας ἀποδίδει τὴ μετατροπή του σὲ κάποια δοκιμασία.
Πιστεύουν ὅτι ὅλα πᾶνε καλά, τότε ὁ Θεὸς παίρνει τὸ παιδί τους καὶ στὴ συνέχεια ὑπάρχει πένθος, πόνος κλπ. Στὴ συνέχεια ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς ἐπισκιάζει, κάνοντας αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ἤρεμους. Πλησιάζουν στὴν Ἐκκλησία, προσεγγίζουν τὴν ὁμολογία, προσεγγίζουν τὸν ἱερέα. Χάρη σὲ αὐτὸ τὸ παιδὶ πηγαίνουν στὴν Ἐκκλησία. Ὁ πόνος τοὺς τοὺς κάνει νὰ ἀναζητοῦν, νὰ προσεύχονται γιὰ ἀνάπαυση, νὰ ζητοῦν λειτουργίες.
Ὁ πόνος ἀνακουφίζει τὴν καρδιὰ καὶ τὴν καθιστὰ εὐαίσθητη στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ νωρίτερα ἦταν σκληρὴ καὶ μὴ δεκτική. Γιὰ παράδειγμα, ἕνας ἄνθρωπος κατὰ τὴ διάρκεια τῆς νεανικῆς του ἔκστασης σκέφτεται: «Εἶμαι καὶ κανεὶς ἄλλος δὲν εἶναι». Ἐκεῖ πηγαίνουν οἱ βαθμοί, οἱ δόξες, ἡ ὑγεία, ἡ ὀμορφιὰ καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο. Ὡστόσο, ὅταν….
εἶναι στὸ κρεβάτι ἄρρωστος, σκέφτεται διαφορετικά. Ματαιοδοξία τῆς ματαιοδοξίας, ὅλα εἶναι ματαιοδοξία. Μπορῶ νὰ πεθάνω, σκέφτεται.
Ποιὸ εἶναι τὸ ὄφελος ἀπὸ ὅλα αὐτὰ καὶ ἀρχίζει νὰ σκέφτεται διαφορετικά. Εἶναι σὰν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ τὸν πλησιάζει καὶ τοῦ λέει, “διαβάστε αὐτὸ τὸ βιβλίο καὶ ἐλέγξτε τί λέει”. Ἀκούει ἕνα λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ μετὰ τὸν ἀκούει. Καὶ ἂν τοῦ δώσετε ἕνα βιβλίο, ὁ πόνος τοῦ ἔχει ἤδη κάνει τὴν καρδιὰ τοῦ κατάλληλη καὶ ἀνοίγει τὸ βιβλίο καὶ τὴ Βίβλο καὶ τὸ διαβάζει καὶ ἀρχίζει ἔτσι τὴν ἀνάπαυση τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ὅταν θεραπεύεται, ἀμέσως μετὰ σηκωθεῖ καὶ ζεῖ προσεκτικὰ τὴ ζωή του καὶ δὲν ζεῖ ὅπως πρὶν μὲ ὑπερηφάνεια καὶ μὲ τὴ φαντασία ποὺ εἶχε.
Ἡ ἀσθένεια καὶ ἡ θλίψη εἶναι μεγάλη ἰατρικὴ γιὰ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ νὰ φέρει τὸν ἄνθρωπο πιὸ κοντὰ σὲ αὐτὸν καὶ νὰ αὐξήσει τὴν ἀρετή του. Ὁ Ἰὼβ ἦταν ὁ καλύτερος ἄνθρωπος στὴ γῆ, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἤθελε νὰ τὸν κάνει ἀκόμα καλύτερο. Προτοῦ δοκιμαστεῖ, ὁ Ἰὼβ δὲν ἦταν διάσημος. Μόλις δοκιμάστηκε καὶ ἀγωνίστηκε, ἀγωνίστηκε, στέφθηκε καὶ ἔγινε πλούσιος, ἀφοῦ ξεκίνησε τὴ δόξα τοῦ μέχρι σήμερα. Τὸ παράδειγμά του εἶναι τὸ πιὸ λαμπρὸ καὶ ἐνδυναμώνει κάθε ἄνθρωπο ποὺ δοκιμάζεται.
Ἐὰν δοκιμάστηκε νὰ εἶναι ἕνας ἅγιος, τόσο περισσότερο ἐμᾶς ποὺ εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὅτι ἔγινε Ἅγιος καὶ τοῦ δόθηκε πάλι χρόνια ζωῆς καὶ τὸν εὐλόγησε δύο φορὲς καὶ τρεῖς φορὲς μὲ αὐτὸ ποὺ εἶχε, καθιστώντας ἔτσι ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα στοὺς αἰῶνες καὶ γιὰ νὰ χαλαρώσει καὶ νὰ πεῖ: «Ὅπως ὁ Κύριος ἤθελε ἔτσι συνέβη. Τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου νὰ εἶναι εὐλογημένο “. Σκύβει τὸ κεφάλι του καὶ λέει: “Ὁ Θεὸς τὸ ἔδωσε καὶ ὁ Θεὸς ρὸ τὸ πῆρε” Καὶ ἀκόμα κι ἂν πῆρε τὸ παιδί μου, δὲν τὸν ἔχει δώσει ὁ Θεὸς σὲ μένα; Τὸ πῆρε. Ποῦ εἶναι τὸ παιδί μου; Στὸν παράδεισο. Τί συμβαίνει ἐκεῖ; Αὐτὸς ἀναπαύεται ἐκεῖ.
Πίσω ἀπὸ κάθε δοκιμασία παραμονεύει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ὄφελος ποὺ φυσικὰ δὲν μποροῦσε νὰ δεῖ ἐκείνη τὴν ὥρα , ἀλλὰ μὲ τὸ χρόνο θὰ γνωρίζει τὸ ὄφελος. Ἔχουμε πολλὰ τέτοια παραδείγματα.
Ὅπως καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀνδρόνικοι καὶ Ἀθανασία. Ἦταν ἕνα ζευγάρι. Ἦταν κοσμηματοπωλεῖο μεγάλου πλούτου κλπ. Μέρος τοῦ κέρδους ἀπὸ τὴν ἐργασία τοῦ χρησιμοποιήθηκε γιὰ νὰ τροφοδοτήσει τὴν οἰκογένειά του.Ἕνα ἄλλο μέρος τοῦ κέρδους τοῦ ἔδωσε στοὺς φτωχοὺς καὶ ἕνα τρίτο του κέρδους τοῦ δανείστηκε σὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν εἶχαν χρήματα, χωρὶς τόκο. Εἶχαν δύο εὐτυχεῖς κόρες. Μία μέρα καὶ οἱ δύο ἔχασαν τὴ ζωή τους ἀπὸ ἀσθένεια. Καὶ οἱ δύο γονεῖς πῆγαν νὰ τὰ θάψουν.
Ἡ Ἀθανασία, ὁ ἀτυχής, θὰ ἔπεφτε ἀπρόσβλητα πάνω ἀπὸ τοὺς τάφους τους. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀνδρόνικος. Μὲ μεγάλο πόνο ξεκίνησε γιὰ τὸ σπίτι. Ὁ φτωχὸς Ἀθανάσιος ἔμεινε πίσω γιὰ νὰ θρηνήσει τοὺς τάφους τους. “Τὰ παιδιά μου” καὶ “Τὰ παιδιά μου” φώναξε. Ὁ ἥλιος ἔβγαινε καὶ τὸ νεκροταφεῖο ἔκλεινε. Μὲ τὴ θλίψη τῆς εἶδε ἕναν μοναχὸ νὰ ἔρχεται σὲ αὐτὴν καὶ νὰ τῆς λέει: “Κυρία γιατί φωνάζεις;”
Πῶς θὰ μποροῦσα νὰ μὴν κλαίω Πατέρα μου; “(Νόμιζε ὅτι ἦταν ὁ ἱερέας τοῦ νεκροταφείου).” Ἔθαψα καὶ τὰ δύο παιδιά μου, τοὺς δύο ἀγγέλους μου, τοὺς ἔβαλα στοὺς τάφους τους καὶ ἐγὼ καὶ ὁ σύζυγός μου μέναμε μόνοι. Δὲν ἔχουμε πλέον παρηγοριὰ πιά.
