Δώσε τόπο στην οργή και εξελίσσου
Αισθάνομαι πως μεγάλωσα.
Όχι, μη με παρεξηγείς, δε γέρασα, αν και έχω στη ψυχή μου υπόγεια γερασμένα. Μεγάλωσα κι ωριμάζω αληθινά, εκεί που έλεγα πως δε θα μου συμβεί ποτέ.
Καλώς ή κακώς έχω μετρήσει πολλά σκαλιά στα σπίτια της δυστυχίας, έχω πέσει με τα μούτρα στις δυσκολίες που άλλοι έχουν αποφύγει ή είχαν την τύχη να μην αγγίξουν.
Ξέρω καλά μέσα μου πόσα λάθη έχω κάνει.
Το ξέρω εγώ, και κάμποσοι καλοθελητές που μου χρέωσαν και λάθη άλλων για να κρατούν αφορμές να με χτυπούν. Κι είπα δε βαριέσαι, μέχρι εκεί φτάνει η αντίληψη τους, και τα δέχτηκα, τα τύλιξα και προσπάθησα να συνεχίσω να προχωρώ με την ελπίδα πως, ακόμα κι εκείνοι που ορίζουν τη ζωή τους με λάβαρο την κριτική στους άλλους, θα μάθουν και θα ωριμάσουν κι εκείνοι και θα πάψουν να φοβούνται την αυτογνωσία τους.
Ψέματα δε θα σου πω, είναι πολύ ζόρικο, και η αλήθεια είναι πως ούτε καλυτερεύει στην πορεία, αλλά είναι μεγάλη υπόθεση φίλε να παύεις να ψάχνεις τη δική σου λύτρωση και επιβεβαίωση στα λάθη των άλλων.
Κοίτα βρε καημένε τον εαυτούλη σου.
Τον εαυτούλη αυτόν που έχεις χιλιοταλαιπωρήσει και μετά τον έντυνες στην τρίχα με αποποίηση ευθυνών.
Να ωριμάσεις, μόνο έτσι θα εξελιχθείς, τα άλλοθι σου όσο μεγαλώνεις τελειώνουν. Το ξέρω πια. Δε γίνεσαι καλύτερος όταν παύεις να κάνεις λάθη, λάθη θα κάνεις πάντοτε για αυτό βάλτο καλά μέσα στο κουρασμένο σου μυαλό. Καλύτερος γίνεσαι όταν δέχεσαι ότι κάνουν κι οι άλλοι λάθη.
Η μαγκιά σου φίλε είναι αυτή.
Αφού δεν ξέρει ο κόσμος να εκτιμά, πώς να το κάνουμε; Εσύ θα τους το μάθεις; Συμφιλιώσου με τη ματαιότητα αυτής της προσπάθειας. Θα σε εκτιμήσει εκείνος που θα χει ωριμάσει με τη σειρά του. Και στην τελική μόνο εκείνη η εκτίμηση σε νοιάζει.
Μας έλουσε αυτή η γελοία κοινωνία που λέμε ότι ζούμε με υποκριτικές φιλίες, με αμετάκλητα ανταποδοτικούς έpωτες και αναλώσιμες πρακτικές. Κι έλεγες εσύ φίλε, άντε και να προσπαθώ πάντοτε να είμαι σωστός στις αλήθειες, εντάξει στους ανθρώπους, αφού θα με πατήσουν κάτω.
Αφού την καλοσύνη μου θα τη φιλτράρουν ως αδυναμία και υποταγή. Καλά το σκέφτηκες, θα ρθει κι ο φίλος που θα είναι εκεί μόνο όσο σε χρειάζεται, θα φροντίσει να βρει ευκαιρία να σε κοροιδέψει για να νιώσει τάχα πως είναι κανείς σπουδαίος. Θα ρθει κι ο έpωτας που θα σε πουλήσει, που θα κάνεις δύο λάθη και θα σου κάνει είκοσι για να σε περιφρονήσει.
Εσύ όμως θέλεις να μεγαλώσεις και πλέον ξέρεις πως ήσουν φίλος, πως ήσουν έpωτας.
Και το πιο σπουδαίο φίλε, να συγχωρείς και να εκτιμάς την καλοσύνη. Μόνο η καλοσύνη και η μεγαλοψυχία μετράνε επί της ουσίας.
Μάθαμε να θαυμάζουμε τις επιτυχίες, τα σώματα, τις νίκες και τους νάρκισσους.
Ας μάθουμε να θαυμάζουμε τους καλοσυνάτους, να κρίνουμε μπορούμε όλοι, να κατακρίνουμε ακόμα περισσότεροι, αλλά σκέψου, τι άνθρωποι είμαστε όταν δεν ξέρουμε πώς να συγχωρέσουμε και να φερθούμε τίμια στους άλλους; Σάμπως και τις τελευταίες μας ώρες θα μας δώσει κανείς συγχαρητήρια που ήμασταν μάγκες και πληγώναμε αντί να μας πληγώσουν; Όχι, στο λέω και να με θυμάσαι.
Μην τα ξέρεις όλα, δε χρειάζεται και άλλωστε δε μπορείς κιόλας. Να μαθαίνεις, να μεγαλώνεις και να ωριμάζεις. Κι άσε τους άλλους να τρώγονται με τα ρούχα τους και να στέκονται σε αυτά τα ασυγχώρητα λάθη που είχες το θράσος να κάνεις.
Εσύ ξέρεις να πονάς, ξέρεις να πέφτεις και έμαθες να ξαναπατάς στα πόδια σου.
Συγχώρεσέ τους όλους. Κι αν σε κακολογούν δείξε μεγαλοψυχία, κι αν δε σ’αγαπούν να εύχεσαι απλά να αγαπούν κάποιον στη ζωή τους και πάνω από όλα να αγαπιούνται.
Αν τάχα μου ο μάγκας είναι εκείνος που φέρεται σκάρτα και δε νιώθει μισός όταν αφήνει αδιόρθωτες τις εγωιστικές του πράξεις, τότε εσύ δεν είσαι μάγκας. Και δεν είμαι ούτε εγώ. Ας πασχίζουμε εμείς φίλε να ωριμάζουμε με μεγαλοψυχία κι ας μην κερδίσουμε ποτέ τα βραβεία των σύχρονων Φαρισαίων.
Ίσως όμως βρεθούμε ένα μικρό βήμα πιο κοντά σ’αυτό που λέμε ευτυχία.
