Μεγάλωσες με 3 κανάλια μόνο που δεν λειτουργούσαν τις βραδινές ώρες; Έπαιζες πάντα έξω και σε φώναζε η μαμά σου να φας από το μπαλκόνι; Νοίκιαζες βιντεοκασέτες με παιδικά; Αγόραζες τυρόπιτα με 40 δραχμές;
Ηχογραφούσες σε κασέτες τραγούδια από το ράδιο; Έπαιζες σε χώματα; Πήγαινες για κάλαντα και δεν φοβόσουν; Τότε γιατί λένε ότι τα σημερινά παιδιά τα έχουν όλα, ενώ μάλλον χάσανε πολλά…;
Αυτές είναι λίγες αναμνήσεις που μας άφησαν αυτά τα χρόνια της χαμένης αθωότητας.
Πόσο μας έχουν λείψει εικόνες, όπως το να μαζεύονται τα παιδιά στις πλατείες να παίζουν μπάλα, να παίζουν κρυφτό στις γειτονίες, να σκαρφαλώνουν σε τσιρνικιές για να φάνε μερικά τσιρνίκια…
Είναι τόσες όμορφες εικόνες που δεν θέλω να ξεχάσω.
Εικόνες που πλέον έχουν αντικατασταθεί από παιδιά παχύσαρκα, που κάθονται μπροστά από μία οθόνη, δεν έχουν φίλους, παίζουν ποδόσφαιρο στον υπολογιστή, δεν έχουν όνειρα και πάνω από όλα δεν θα έχουν αναμνήσεις.
Όχι, σαφώς δεν φταίνε μόνο τα παιδιά για όλα αυτά.
Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχουν οι γονείς, που έχουν ξεχάσει τη δική τους παιδική ηλικία.
Αγοράζουν κινητά, υπολογιστές και ό, τι άλλο μπορεί να κρατήσει τα παιδιά μέσα στο σπίτι γιατί φοβούνται για την ασφάλειά τους.
Είναι δύσκολο να μην παραδεχθώ πως δεν υπάρχουν κίνδυνοι, είναι όμως δυσκολότερο να παραδεχθώ πως αυτοί οι κίνδυνοι θα κρατήσουν τα παιδιά μέσα στα σπίτια και θα τα κάνουν ενήλικες πριν την ώρα τους.
Η ζωή είναι εκεί έξω και όχι στην οθόνη του υπολογιστή και τα παιδιά θα πρέπει να είναι εκεί έξω.
Για αυτό, την επομένη φορά που θα κάνετε μια βόλτα στην παλιά γειτονιά σας, πάρτε μια βαθιά ανάσα και κλείστε τα μάτια για να ξαναθυμηθείτε εικόνες, μυρωδιές, συναισθήματα αλλά και ήχους από τα χρονιά της αθωότητας που θέλουμε να στερήσουμε στα παιδιά μας.
