“και απ’ το λαμπρόν αμάξι
τ’ άπειρα λύτρα εσήκωσαν του Έκτορος και δύο
χλαμύδες άφησαν εκεί κι έναν καλό χιτώνα
να πάρει σπίτι τον νεκρόν μ’ εκείνα σκεπασμένον.
Κι είπε στες δούλες τον νεκρόν να λούσουν και να χρίσουν
ανάμερα, μη ο Πρίαμος θωρώντας το παιδί του
μες στην καρδιά του την οργήν του πόνου δεν κρατήσει
και του Αχιλλέως η ψυχή ξαγριωθεί και αμέσως
τον σφάξει παραβαίνοντας την προσταγήν του Δία.
Και αφού τον λούσαν κι έχρισαν οι δούλες με τα μύρα
και τον ενεκροστόλισαν, τον σήκωσε ο Πηλείδης
ο ίδιος και τον άπλωσε στο νεκρικό κρεβάτι”
Είναι μετάφραση
από την Ιλιάδα του γενάρχη των Ελλήνων , του γέρο Όμηρου, του τυφλού τραγουδιστή, από την καταληκτική κι εν ταυτώ την καταπληκτική ραψωδία Ω στίχοι 584 επ.
Του κύκλου τα γυρίσματα …τραγωδεί ο έτερος μέγιστος , Βιντσέντζος Κορνάρος ο Στειακός, κόκκινη κλωστή δεμένη, και να πού
Του έδωσαν
το σώμα του νεκρού γιού στο φέρετρο , καθώς κατέφθασε πελιδνός κι άφωνος από την Κύπρο στο νεκροτομείο της Λάρισας,
ο πατέρας, ως ο Πρίαμος άλλοτε, ικέτης , να παραλάβει το άψυχο κορμί του αριστούχου φοιτητή , του εκπαιδευμένου καταδρομέα των Ειδικών Δυνάμεων, του όμορφου γαμπρού που είχε ορίσει την μέρα του γάμου του γιά τον μελωμένο Αύγουστο,
ώ γλυκύ μου Έαρ που έδυ σου το κάλλος,
θρηνωδούσε η Μάννα,
σάκιασαν το νεανικό κορμί,
και προειδοποίησαν με ύφος τον πατέρα,
ανοήτως του μήνυσαν,
να μην ανοίξεις το φέρετρο,
σαν τον Κρέοντα,
τους θείους νόμους μη σεβόμενοι,
το κατοικητήριον του εν ημίν Αγίου Πνεύματος απαξιώνοντας,
μην ανοίξετε το κιβούρι,
κηδέψετέ τον όπως είναι …
Κι αυτός,
στην Μεγαλόνησο γιαγύροντας,
την τάξη την Ομηρική τηρώντας,
την σειρά της παράδοσης και το τυπικό
της Ρωμιοσύνης σεβόμενος,
άκουγα τον επικήδειο λόγο που τούτος
ο Παπάς Πατέρας εκφώνησε στην εκκλησιά τον γιό του χαιρετώντας,
πριν το Μακαρία η οδός,
επικήδειος λόγος κάτω από τον Σταυρό
λόγος λιτός ποιότητας,
λόγος μύχιος εκ βαθέων,
παρούσα η αξιοπρέπεια,
η στάση Ομηρική,
κυρίαρχη η συγχώρεση του Χριστού,
η προσδοκία της Ανάστασης λαμπροφορούσα
κι αυτός,
ανάμερα, τα πρίν,
την οικογένεια είχε συνάξει,
μάννα – γυναίκα, αδερφούς κι αδερφές,
είχαν ανοίξει το καρφωμένο κιβούρι,
το σώμα να λούσουν του νεκρού παλικαριού, τις πληγές να πλύνουν της χαμένης άνοιξης,
τα τραύματα τα θανατηφόρα στο κορμί
ψηλαφώντας το γαίμα να ξεπλύνουν,
κι ύστερα να τον νεκροστολίσουν, το μείζον να τον γαμπροστολίσουν ,
άλλος πάλιν γάμος εκεί,
άλλης απαρχής Αύγουστος,
κι ο γέρο Όμηρος παρών,
συν Αρχαγγέλλοις προεστώτος Μιχαήλ,
τυφλός προφήτης,
ή μήπως τυπικάρης των αρχαίων,
το πρακτικό μας διασώζει της ακολουθίας,
“Και είπε , μας λέει, ο Αχιλλέας,
στες δούλες τον νεκρόν να λούσουν και να χρίσουν , ανάμερα
….
κι αφού τον λούσαν κι έχρισαν οι δούλες με τα μύρα
και τον ενεκροστόλισαν, τον σήκωσε ο Αχιλλέας,
ο ίδιος και τον άπλωσε σε νεκρικό κρεββάτι” !
Πορεία διαχρονίας ενός Λαού , πέραν από τις άναρθρες κραυγές της σκοπιμότητας !
Κι ο παπά Χριστόδουλος
απ’ τ’ Αυγόρου της Κύπρος ,
θέσιν ικέτη αναλαβών, ως ο γέρο Πρίαμος , τα τυπικά τηρεί του γιού της Θέτιδας και νεκροπλύνει το παλικάρι γιά να το ξαναπιθώσει ιδίαις χερσίν στο νεκρικό κρεβάτι ,
ήγουν, μυροφόρου τάξιν αναλαβών ,
μέτοχος γίγνεται μιάς πορείας χαρμολύπης του Λαού ,
Σταυραναστάσιμη και γάρ η διαδρομή,
απ’ τον θρίαμβο και την δόξα στην συντριβή και την ταπείνωση,
απ’ την νίκη και τις δάφνες στην ήττα, την άλωση, την γενοκτονία, την σκλαβιά,
δύσβατες τω όντι οι ατραποί,
συντριβές και συγκρούσεις,
μα χωρίς Σταυρό δεν γίνεται,
δεν είναι μπορετό να προσδοκώ Ανάσταση !
Ο υπομείνας εις τέλος σωθήσεται …
Η Ελπίδα παρούσα !
