Η Νιγρίτα τίμησε την 106η Επέτειο της Απελευθέρωσης της πάντα με τη δέουσα λαμπρότητα.
Και επειδή πολλοί ρωτούν πως γίνεται αυτοί να γιορτάζουν στις 21 Φεβρουαριου και οι υπόλοιποι Σερραίοι τον Ιούνιο να το εξηγήσω.
Ο Ελληνικός Στρατός απελευθέρωσε από τους Βουλγάρους την πόλη της Νιγρίτας, κατά τη διάρκεια του Β’ Βαλκανικού Πολέμου.
Προηγουμένως, ο βουλγαρικός στρατός είχε πυρπολήσει την πόλη και είχε κατασφάξει όσους αμάχους είχαν παραμείνει σ’ αυτή.
Η μάχη αυτή σφραγίζεται από μια μοναδικότητα.
Ότι από μέρος των Βουλγάρων , προκειμένου περί συμμάχου, ήταν ο πρώτος δόλιος αιφνιδιασμός , που αποσκοπούσε στην αλλαγή της στρατιωτικής ισορροπίας στην περιοχή της Νιγρίτας.
Η ίδια τακτική θα εφαρμοστεί λίγο αργότερα με τους αιφνιδιασμούς στην περιοχή Παγγαίου.
Οι Βούλγαροι δεν αναγνώριζαν ως έγκυρες τις καταλήψεις περιοχών από ένοπλους πολίτες και Μακεδονομάχους , μολονότι αυτοί χρησιμοποιούσαν γνωστούς κομιτατζήδες.
Ένα άλλο αξιόλογο στοιχείο που πρέπει εδώ να αναφερθεί, είναι η αθρόα συμμετοχή των Τερπνιωτών και Νιγριτινών , που έδωσαν εθελοντικά το βροντερό παρών στο τρομερό προσκλητήριο της ελευθερίας.
Για τους κατοίκους της Βισαλτίας , ο δάσκαλος της Νιγρίτας Δημήτριος Δαμάνης έγραψε το 1911 :
« Άρρενες και θήλειαι χαρακτηρίζονται από το ανδρικόν αυτών ύφος και την άκραν εμμονήν εις τα πάτρια ήθη και έθιμα….»
Στις 16 Ιουνίου οι Βούλγαροι ξαναπήραν την Νιγρίτα και στις 20 Ιουνίου 1913 ο Ελληνικός Στρατός απελευθέρωσε από τους Βουλγάρους την πόλη της Νιγρίτας, κατά τη διάρκεια του Β’ Βαλκανικού Πολέμου.
Προηγουμένως βέβαια ο βουλγαρικός στρατός είχε πυρπολήσει την πόλη και είχε κατασφάξει όσους αμάχους είχαν παραμείνει σ’ αυτή.
Τι ακριβώς έγινε;
Με το ξέσπασμα του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, στις 16 Ιουνίου 1913, η Νιγρίτα καταλήφθηκε από τους Βουλγάρους, που ενήργησαν αστραπιαία και ανάγκασαντην 7η Μεραρχία, που την υπερασπιζόταν να υποχωρήσει νοτιότερα για να μην κυκλωθεί.
Η βουλγαρική ταξιαρχία της Δράμας, που ενήργησε την επίθεση, κατέλαβε όχι μόνο την πόλη, αλλά και την υπερκείμενη αυτής κορυφογραμμή.
Η αντίδραση του ελληνικού στρατού ήταν άμεση.
Το πρωί της 19ης Ιουνίου, η 7η Μεραρχία με διοικητή τον συνταγματάρχη Μηχανικού Ναπολέοντα Σωτήλη ξεκίνησε με κατεύθυνση τη Νιγρίτα.
Αποτελούσε το άκρο δεξιό του ελληνικού στρατού, που είχε εξαπολύσει την ίδια ημέρα την επίθεση στην κύρια αμυντική γραμμή των Βουλγάρων στον άξονα Καλινόβου – Κιλκίς – Λαχανά.
Στο Σούλοβο (σημερινό Σκεπαστό) το 20ο Σύνταγμα της 7ης Μεραρχίας, μετά από σύντομη μάχη, έτρεψε σε φυγή τρία βουλγαρικά τάγματα, ενισχυμένα με μία ορειβατική πυροβολαρχία.
Η μάχη στοίχισε στο σύνταγμα 30 νεκρούς και 169 τραυματίες.
Δείτε και την απόφαση του 1937 του Κοινοτικού Συμβουλίου Νιγρίτας.
«Στις 25 Μαρτίου του 1937, το Κοινοτικό Συμβούλιο Νιγρίτας αποφάσισε την καθιέρωση της 21ης Φεβρουαρίου, ως «Τοπικής Εθνικής Εορτής …συμβολιζούσης την απελευθέρωσιν της πόλεως …εκ του τουρκικού ζυγού αφ’ ενός και εκ της βουλγαρικής βουλιμίας αφ’ ετέρου».
Έκτοτε η επέτειος εορτάζεται αδιαλείπτως κάθε χρόνο σαν σήμερα ενώνοντας τα εξής τρία γεγονότα:
1. Την απελευθέρωση της Νιγρίτας από τον 550 χρόνων οθωμανικό ζυγό με απελευθερωτή τον συντοπίτη μας Καπετάν Γιώργη Γιαγκλή στις 22 Οκτωβρίου 2012, 4 μέρες πριν μπει στη Θεσσαλονίκη ο Ελληνικός στρατός υπό τον Αρχιστράτηγο διάδοχο Πρίγκιπα Κωνσταντίνο.
2. Την αποχώρηση των βουλγαρικών στρατευμάτων από τη Νιγρίτα για πρώτη φορά την 21η Φεβρουαρίου 1913.
3. Την αποχώρηση του βουλγαρικού στρατού για δεύτερη φορά στις 20 Ιουνίου 1913.»
106 χρόνια λοιπόν μετά την 21 Φεβρουαρίου του 1913 αλλά και 82 περίπου μετά την καθιέρωση της ημέρας αυτής ως ημέρα απελευθερώσεως της πόλεως και της περιοχής από τον τουρκικό ζυγό αλλά και την ουδέποτε παύσασα Βουλγαρική βουλιμία, που έγινε γνωστή με την απανθρωπιά της 19ης Ιουνίου 1913 όταν μετέβαλαν την πόλη της Νιγρίτας σε …στάχτη!
