Ποιός θά πληρώσει τό μάρμαρο;
Ημουν τελειόφοιτος Γυμνασίου (τότε δέν ὑπῆρχε Λύκειο) ἤ πρωτοετής φοιτητής τῆς Φιλοσοφικῆς, ὅταν στό θέατρο Βέμπο παρακολούθησα σέ μιά ἐπιθεώρηση τόν Κώστα Χατζηχρῆστο νά δέρνεται καί συνεχῶς νά ἀναφωνεῖ: «Ποιός θά πληρώσει τό μάρμαρο, ἔ;» Καί ξανά: «Ποιός θά πληρώσει τό μάρμαρο;» Ὁπότε ξαφνικά ἀκούστηκε μιά φωνή ἀπό κάτω: «Τά κορόιδα πού θά τό δοῦνε». Καί ἔπεσε γέλιο ἀκράτητο. Ἀλλά τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ θεατρικοῦ ἐκκλησιάσματος ἔμενε μέ τήν ἀπορία: Τί ἐννοοῦσε μέ τήν ἐρωτηματική παραπονετική φράση ὁ μεγάλος κωμικός; Καί τί ἐπίσης ὁ ἐνημερωμένος θεατής;
Ὅπως μοῦ ἐξήγησε ἕνας εἰδήμων περί τά καλλιτεχνικά, ὁ Χατζηχρῆστος ἀπό τό θέρος εἶχε ἀρχίσει διαφημιστική καμπάνια γιά μιά ταινία του ὑπό τόν τίτλο αὐτόν («Ποιός θά πληρώσει τό μάρμαρο;»), πού θά παιζόταν τόν χειμῶνα. Δέν ξέρω ἄν ἡ ταινία παίχθηκε, ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι ἡ φράση ἔμεινε παροιμιακή πρός ὑποδήλωση βλάβης μικρῆς ἤ μεγάλης, πού τίς συνέπειες –κοινῶς «σπασμένα» θά τά πληρώνουμε ἐμεῖς.
Αὐτό συνέβη καί μέ τά θρυλικά μνημόνια, αὐτά πού πέρασαν καί αὐτά πού ὑπό ἄλλη ὀνομασία θά ἔλθουν. Ἐμεῖς οἱ ἡλικιωμένοι πρέπει νά ἀνοίξουμε καί νέες τρῦπες στή λωρίδα μας γιά νά πιάνει σφικτά τό πανταλόνι μας. Στίς 21 Αὐγούστου ἴσως ὁ κ. πρωθυπουργός γιά νά τιμήσει τήν ἐπέτειο τοῦ γάμου μου ἀνακοίνωσε διθυραμβικά ὅτι βγήκαμε ἀπό τά μνημόνια, λές καί τοῦτο ἐσήμαινε ὅτι βγήκαμε ἀπό τό… μνῆμα. Καί ὁ ἑλληνικός λαός ἔνιωσε τόση ἀγαλλίαση ὅση καί ὁ Διογένης ὁ Κυνικός, ὅταν ἔβγαινε ἀπό τό πιθάρι του γιά νά θερμανθεῖ ὑπό τόν ἥλιο. Ἀκοῦμε ἀπό χίλια στόματα ὅτι τώρα θά βγοῦμε στίς ἀγορές.
Γιά νά κάνουμε τί; Σουλάτσο ἤ μήπως τήν ἀρκούδα τοῦ γ… (συγγνώμη!) τοῦ Ρομᾶ πού ἔκανε τήν Βουγιουκλάκη στά πανηγύρια; Τό νά βγεῖς στίς ἀγορές σημαίνει ὅτι ἔχεις κάτι νά πωλήσεις. Τοῦτο ὅμως προϋποθέτει παραγωγική δραστηριότητα, ἀγροτική, κτηνοτροφική, ἐργαστηριακή, ἐργοστασιακή ἀλλά καί ἐπιστημονικοπρακτική καί ὄχι ἀεροκοπανιστική. Στήν Ἑλλάδα σήμερα ἐλάχιστα μποροῦν νά παραχθοῦν, διότι δέν παράγονται παιδιά. Καί ὅσα παράγονται ἀποτρέπονται ἀπό τίς πρακτικές ἐργασίες καί τρέπονται πρός τίς ἐργασίες γραφείου, τίς λεγόμενες ἄλλοτε «ἐργασίες κολλάρου». Τούς περισσότερους ἀπορροφᾶ τό δημόσιο, μόνο πού τό ἑλληνικό δημόσιο μόνο γιά παραγωγικότητα δέν μπορεῖ νά… κατηγορηθεῖ! Οἱ πλέον ἀνήσυχοι νέοι στρέφονται πρός τό ἐξωτερικό. Πλουτίζουν ξένες πατρίδες. Βέβαια μᾶς μένουν κάποιοι «στυλάτοι» ἐπενδυτές πού μοιάζουν μέ γερμανικό λουκάνικο πού φοράει κουστούμι Σάβιλ Ρόου ἤ Ἀρμάνι. Ὅμως μέ τέτοιο ἐπενδυτικό χαρμάνι θά εἴμαστε σέ ἕνα συνεχές ραμαζάνι χωρίς νά δοῦμε ποτέ μπαϊράμι, πού σημαίνει τό τέλος τῆς νηστείας.
Κάποτε εἴμαστε σχεδόν αὐτάρκεις σέ ὅλα. Ἀκόμη καί σέ τροπικά ἄνθη καί καρπούς. Σήμερα εἴμαστε σέ ὅλα ὁλοκληρωτικά ἀνεπαρκεῖς. Ἐρχόμαστε πρῶτοι μέσα σέ ὅλη τήν Εὐρώπη στήν κρεοφαγία καί ὅμως μόνο ἕνα γλίσχρο ποσοστό κρέατος γύρω στά 20% παράγεται στήν Ἑλλάδα. Καί ὅμως ἡ Ἑλλάδα εἶναι φτιαγμένη ἀπό τή φύση της γιά αἰγοτροφία καί προβατοτροφία. Ἀκούω τίς ἀνοησίες περί προστασίας δασῶν. Τά δάση δέν καταστρέφονται ἀπό τά αἰγοπρόβατα, καταστρέφονται ἀπό τίς πυρκαϊές.
Καί ἄν δέν ὑπῆρχαν οἱ Ἀλβανοί, οἱ Πακιστανοί, οἱ Ἰνδοί πού δουλεύουν στά χωράφια μας, ἡ Ἑλλάδα θά εἶχε μεταβληθεῖ σ’ ἕναν ἀπέραντο λόγγο. Ἀκούω ἀπό ὑπεύθυνα -ὑποτίθεται- χείλη ὅτι τώρα πού βγήκαμε ἀπό τά μνημόνια θά δημιουργήσουμε τό νέο οἰκονομικό θαῦμα. Δέν τό ἀποκλείω ἡ νέα μας οἰκονομία νά ἔχει μῆκος, πλάτος, πάχος, ἀλλά ἡ εὐρωστία αὐτή θά θυμίζει πατημένο μακαρόνι. Ἀσφαλῶς στίς νέες συνθῆκες πού διαμορφώνονται θά εἶναι πολλοί αὐτοί πού θά κάνουν ἐπενδύσεις, πού θά εὐπορήσουν, ἀλλά αὐτοί κατά συντριπτική πλειοψηφία δέν θά εἶναι Ἕλληνες. Ὁ Ἕλληνας ἐπενδυτής φοβᾶται νά ἐπενδύσει στήν Ἑλλάδα.
Οἱ ξένοι θά ἐπενδύσουν μέ λεόντειους ὅρους, ἀφοῦ θά βρίσκουν φθηνό ἐργατικό δυναμικό. Καί ἐννοῶ τούς κάθε λογῆς μετανάστες καί λαθρομετανάστες. Πού δέν θά ἀρκοῦν. Θά κάνουμε, βάσει τῆς συμφωνίας πού ὑπέγραψε ὁ πρωθυπουργός μέ τήν κ. Μέρκελ, εἰσαγωγή καί ἀπό τήν Εὐρώπη. Κάποια στιγμή πού θά ἀκουστεῖ ἡ φωνή τῆς Ἱστορίας «Ἑλλάδα, ποῦ εἶσαι;», δέν θά ἀκουστεῖ καμμία φωνή. Ἡ Ἑλλάδα θά ἔχει πάρει τόν «κατήφορο τῆς προόδου» σάν νεκρός πού τρέχει νά προφθάσει τήν… κηδεία του!
Σαράντος Ι. Καργάκος
