Μάλλον δε σε βλέπεις καλά… μα αυτά που δίνεις δεν τελειώνουν, διότι δεν ξέρεις καν ότι τα έχεις…
Δεν έχεις ιδέα ότι σε ακολουθούν τόσοι άνθρωποι, και κλέβουν αυτό που δε φαινεται…
Τι νομίζεις ότι δίνεις;
Ή μάλλον πως νομίζεις ότι δίνεις;
Έχεις την εντύπωση ότι πρέπει να σκεφτείς;
Ούτε καν… αυτά τα μικρά, καθημερινά κι αυθόρμητα είναι ο πλούτος σου… μα τι άλλο θα ήταν η ύλη;
Αστειεύεσαι;
Και για πες μου… πως στερεύεις ένα χαμόγελο;
Ένα: «έλα μη στενοχωριεσαι όλα θα πάνε καλά» …
Πως τελειώνει μια «Καλημέρα» που θα πεις το πρωί;
Πως θα μειωθεί η χαρά, όταν θα φτάσεις τη μπάλα στο δέντρο που έπαιζαν τα παιδιά, και δε μπορούν να την πιάσουν;
Ξέρεις πόσες τέτοιες μικρές, συνηθισμένες πράξεις υπάρχουν στον κόσμο; Τρισεκατομμύρια…
Δύο είναι τα ενδεχόμενα για να λες ότι στέρεψες… ή τις έχεις κάνει όλες, ή να μην σκέφτεσαι και να ακολουθείς την καρδιά σου, που έχει ανεξάντλητες αποθήκες… μην αγχωνεσαι…
Όσο διώχνεις τη γκρίνια και τη μιζέρια, τόσο θα ανθίζει η ευτυχία…
Η πρόθεση και μόνο όταν θες να δώσεις, θα σε κάνει καλλιτέχνη… θα ανοίξει τόσο πολύ η φαντασία σου, που θα μοιάζεις με όνειρο… το καλό όνειρο του κάθε άγνωστου…
Και να είσαι σίγουρος, ότι όταν ξεχειλίζεις από χαρά, θα υπάρξουν πολλά άδεια ποτήρια να απλώσουν για να πάρουν λίγο…!
