19/03/2024
15.9 C
Serres

“Κάτι του έκανε για να τις φάει, δεν μπορεί!”: Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Προς τιμήν της Παγκόσμιας Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, σας παραθέτω μια ιστορία που με συγκλόνισε βαθιά και με συντάραξε.

Αυτή η ιστορία δεν είναι “μία από τις λίγες”, δεν είναι “σπάνια περίπτωση”, δεν είναι “ακραία”. Είναι κάτι που συμβαίνει στη διπλανή μας, στη φίλη μας, στη γνωστή μας, στο απέναντι διαμέρισμα. Μπορεί και στη κόρη μας ή στην αδερφή μας.

Δεν είναι κάτι που πρέπει να κρύβεται ή είναι “ντροπή”.

Δεν είναι “τα εν οίκω μή εν δήμω”.


Είναι κάτι που πρέπει όλοι να δούμε και να διαβάσουμε, είναι κάτι που δεν πρέπει να αγνοήσουμε, είναι κάτι που όλοι πρέπει να αφουγκραστούμε.

Είναι κάτι που ίσως να μας μάθει να είμαστε λίγο περισσότερο “άνθρωποι” και να βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας…

Καμία αβοήθητη. Καμία μόνη. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!


Μια τραγική ιστορία κακοποίησης, μιας καταπληκτικής γυναίκας-μαχήτριας. Η ιστορία είναι ακριβώς όπως η ίδια τη περιέγραψε και μας την εμπιστεύτηκε.


Γνωριστήκαμε πριν από 4.5 χρόνια, και στην αρχή ξεκινήσαμε σαν φίλοι.
Τότε εργαζόμουν σε ένα κατάστημα, και αυτός διατηρούσε επιχείρηση εστίασης (πρωί, απόγευμα, βράδυ).

Με προσέγγισε εξ’ αρχής, και το ένστικτο μου, μου είπε “όχι”.
Έβγαζε κάτι σκοτεινό, σαν ένα άνθρωπο που ήθελε να εναποθέσει κάπου τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του.

Παρακουσα το ένστικτο μου θεωρώντας ότι έχω κάνει λάθος, παρασυρόμενη από την φαινομενική ευγένειά του, τα ευγενικά του λόγια (που συνήθως ήμουν επιφυλακτική με όσους έλεγαν πολλά εξ ανέκαθεν).
Ήμουν λάθος εξ αρχής.

Πέρασε ο καιρός, και έχασα τη δουλειά μου, όποτε μου πρότεινε να μπω στο εργατικό δυναμικό του καταστήματός του


Περνώντας ο καιρός, η φιλία εξελίχθηκε ραγδαία σε παραπάνω επίπεδο, όπου και επισυνάψαμε σχέση.
Νόμιζα πως ήταν όλα … θεϊκά, πως βρήκα εκείνον που θέλω να προχωρήσω τη ζωή μου και να δημιουργήσω οικογένεια, και εκείνος εντρύφησε σε αυτό, συμφωνούσε και έκανε κοινά όνειρα για το προσωπικό & επαγγελματικο μέλλον μας.

Μου μιλούσε πάντα γλυκά, και φυσικά όπως πάντα ήμουν ευχαριστη προσωπικότητα, του έδινα το καλύτερο του εαυτού μου.

Πέρασε ο καιρός, και μου πρότεινε να συζησουμε, και του αντιπρότεινα να έρθει εκείνος στο σπίτι που ενοικιαζα (καθώς πιο φωτεινό, σε όροφο, και πιο καινούριο και κατάλληλο για ζευγάρι) και να βάλει το δικό του σπίτι (ιδιόκτητο) προς ενοικίαση, καθώς δεν ήταν ότι πιο κατάλληλο
(ισόγειο, πάντα κλειστά χαλασμένα παντζούρια, κατσαρίδες που δεν έφευγαν ούτε με φλογοβόλο, και γενικά σκοτεινό, από παντού!)

Τελικά, άρνηση στην άρνηση, δέχτηκα να υποχωρήσω, με το σκεπτικό ότι θα κατόρθωναμε να πάμε σε άλλο σπίτι και πιο κοντά φυσικά στην επιχείρηση την οποία καταπιάσαμε μαζί.

Στον πρώτο μήνα που μέναμε μαζί, έμεινα έγκυος στο μονάκριβο γιο μου.

Εκείνος είχε αρχίσει να με απατάει (ίσως συνέβαινε και πιο πρίν, δεν γνωρίζω) και το είχα επιβεβαιώσει, με την πρώην κοπέλα του (η οποία ήταν παντρεμένη).
Προσπάθησα να συζητήσω, να πάμε σε σύμβουλο, να τον συνετίσω.

Όλο αυτό μου φαινόταν ένα ατελείωτο φιάσκο, αλλά και πρωτόγνωρο, καθώς δεν είχα εμπειρία από τέτοιους ανθρώπους σε σχέση, και είχα σοκαριστεί, σε συνδυασμό όλα αυτά με το ξεκίνημα της εγκυμοσύνης μου.

Έπεσε, ενα ωραίο μεσημέρι, ένα χαστούκι που θυμαμαι πήγα προς τα πίσω – γυριστά 180 μοίρες σαν σβούρα. (μικρόσωμη εγώ, πανύψηλος αυτός).

Η εγκυμοσύνη δεν ξεκίνησε με τις πιο καλούς οιωνούς, και όσο μάταια προσπαθούσα να τον κάνω να δει ότι η συμπεριφορά του είναι ανίδεη, εκείνος συνέχιζε να ασκεί βία, και έχανα σιγά σιγά τον εαυτό μου ,τη χαρά μου, το χαμόγελο μου. Έξω υποκρινόμουν τη χαρούμενη, αλλά όποτε είχα φάει ξύλο στο σπίτι με τον τρόπο του με υποχρέωνε να είμαι τύπος και υπογραμμός όταν ήμασταν σε κοινωνικό περίγυρο, ή έλεγε πως “ε είναι έγκυος έχει τις ορμόνες της μη τη παρεξηγείτε” ενώ μέσα από τα ρούχα μου γελούσαν οι μελανιές στο σώμα μου.

Ήμουν δύο μηνών έγκυος, όταν ένα ξημέρωμα μέσα στο κατάστημα, όντας μόνοι εκείνη τη στιγμή, πέρασε τα δύο χέρια του γύρω από το λαιμό μου, με κάθισε ξαπλωτή στον καναπέ, και έβαλε το γόνατο του στη κοιλιά μου.

Ασυναίσθητα, τα χέρια μου προσπαθούσαν να προστατεύσουν τη κοιλιά μου, είχα πάθει αποκόλληση πλακούντα και εκείνο το διάστημα λάμβανα θεραπεία (από το ξύλο η αποκόλληση…).
Ενώ , εγώ άρχιζα να χάνω οξυγόνο και αισθήσεις.
Ενόσω εκείνος φώναζε
“ΨΟΦΑ ΜΩΡΗ Π…..ΝΑ ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΑ…..ΡΔΟ ΣΟΥ!”

Δεν ξέρω πως κατάφερα να ξεφύγω από τη μανία αυτή, αλλά έφυγα κυριολεκτικά κουτουλώντας στις τζαμαρίες μέχρι να βγω έξω και να λιποθυμήσω στον απέναντι δρόμο.

Ήρθε έξω, και με “μάζεψε” έτσι ώστε τα γειτονικά μαγαζιά να μη δούνε τι συνέβη.

Έπειτα, με υποχρέωσε να πάμε να φάμε, σε ένα 24ωρο μαγαζί, σαν να μη συνέβη τίποτα, όμως ο λαιμός μου είχε κλείσει από το πολύ σφίξιμο των χεριών του, και φυσικά όλη την ώρα προσπαθούσε να μετατοπίσει αυτή του την πράξη (απόπειρα ανθρωποκτονίας!) σε εμένα, ως αποκύημα δικών μου αντιδράσεων.
Έτσι συνεχίστηκε ο παράλογος της βίας, όχι μόνο σωματικής, αλλά και λεκτικής, και ψυχολογικης.

Οι γονείς του, εξίσου, ασκούσαν λεκτική βία, με κατανομασίες όπως
“Μωρη πατσ….ρα” “Με άλλον πηδ….κες και έχεις μπ…..ρδο στη κοιλιά σου”

Εδώ να κάνω παρένθεση, ότι σε αυτό είχε “σιγονταρει’ η πρώην του, που πάσχιζε να αποδείξει ότι έχω ελάττωμα, παράλληλη σχέση με άλλον και ότι το μωρό δεν ήταν δικό του.
Και φυσικά, δεν δικαιολογεί ενίοτε αυτό το ότι φέρθηκαν έτσι.

Αυτός άρχισε να με χτυπάει καί μέσα στο μαγαζί, με τους γύρω εργαζόμενους να κάνουν ότι δεν βλέπουν.

Έσπρωχνε το σκαμπό που καθόμουν και έπεφτα, πετούσε σκεύασμα μεταλλικό που φτιάχναμε το αφρογαλο με στόχο τη κοιλιά μου (είχα βάλει τον αγκώνα μπροστά και αναγκάστηκα να δέσω το χέρι επειδή έγινε στραμπούληγμα και πετάχτηκε το κόκαλο έξω)

Μέχρι που, ένα βράδυ, στα τελειώματα του 5ου μήνα εγκυμοσύνης μου, και έχοντας υποστεί πολύ βία, περνάει από δίπλα μου, ρίχνει το σκαμπό με εμένα μαζί, και μετά ξανά κάθομαι.
Του επισημαίνω να μη το συνεχίσει.
Έτσι, αφού πρώτα μου έδωσε σφαλιάρες, άρχισε να με κλωτσάει στη κοιλιά μου πολλές φορές.

Εκείνη τη νύχτα, ήμουν πλέον κενή.
Εκείνη τη νύχτα συνειδητοποιησα ότι δεν πάει άλλο!

Στην οικογένεια μου δεν ήθελα να πω τίποτα και αν αναρωτιέστε το “γιατί” , είναι επειδή δεν είναι όλες οι οικογένειες κατάλληλες να στηρίξουν τα παιδιά τους.
Το γνώριζα αυτό, όποτε θέλησα να κάνω υπομονή.

Γέννησα πρόωρα, 8μηνων, το γιο μου, μέχρι τότε συνέχιζε η βία…

Αφού έπιασα το θαύμα της ζωής μου στα χέρια μου, την ίδια ημέρα διεγνώστηκα με όγκο 10 εκατοστών στο μαστό, που έπρεπε να αφαιρεθεί διότι μεταλλασσόταν και επεκτεινόταν.

Το ξύλο ξεκίνησε όταν ήμουν 7 ημερών λεχώνα.

Του είχα ζητήσει να με βοηθήσει, καθώς το νεογέννητο μου δεν έτρωγε λόγω υψηλού ίκτερου, και δεν μπορούσα να θηλάσω λόγω του όγκου (άρα έπρεπε να βγάλω το γάλα το οποίο πέτρωσε και υπέφερα από φρικτούς πόνους).

Με άφηνε κυριολεκτικά στο έλεος,
δίχως να έχει λειτουργήσει το πατρικό ένστικτο.
Εκείνος βόλτες, μαγαζί, ποτό, χρήματα, απιστίες.

Όταν του εξέφρασα ότι χρειάζομαι απεγνωσμένα βοήθεια, έστω να πει και στη μητέρα του, και να μη αφιερώνει χρόνο να βγαίνει με τις κοπέλες αλλά να μείνει να με βοηθήσει, εκείνος αρνήθηκε.
Κλείνοντας τη πόρτα, πέταξα ένα πλαστικό καπάκι στη πόρτα, και εκείνος έβαλε το κλειδί και γύρισε πίσω.

Έχοντας το νεογέννητο στο χέρι μου, εκείνος άρχισε να με χτυπάει με ενωμένα τα δάχτυλα του και το κλειδί ενδιάμεσα, στο μέτωπο μου , αλλά και με σφαλιάρες και πατώντας με τα παπούτσια του τα γυμνά δάχτυλα των ποδιών μου.

Έφυγε, βρίζοντας, και έμεινα πάλι προσπαθώντας να αντιμετωπίσω καταστάσεις δύσκολες, λοχεία, ένα μικρό πλάσμα που με χρειαζόταν και που έπρεπε να του κατεβάσω τον ίκτερο, τη βία, τη μοναξιά, ακόμα και η αϋπνία και η αφαγία έκαναν πάρτυ με τις υπόλοιπες δυσκολίες μου.

Πέρασε ο καιρός, και έφτασε το χειρουργείο για την αφαίρεση του όγκου, και με τη βία να συνεχίζεται αδιάκοπα.

Είχα φοβία ότι θα πεθάνω, αν όχι από τη βία και από το χειρουργείο, καθώς είχα παλαιότερη εμπειρία με καρκίνο, και σοβαρότατο ιατρικό λάθος και ανακοπή καρδιάς στο χειρουργείο, όπου επανήλθα τελικά πίσω στη ζωή.
Έγινε το χειρουργείο, στο μαστό με επιτυχία, διάρκειας 6 ωρών, και επέβαλε ο ιατρός ξεκούραστη και ηρεμία.

Μου είπε
“Να σε φροντίσει ο άνδρας σου, εσύ να καθίσεις και όχι βάρη, ούτε το μωρό δεν επιτρέπεται να σηκώσεις”.
Όμως, γέλασα ειρωνικά με ένα
“Εννοείται…”

Το σπίτι έχει καταντήσει σπιτι του μαρτυρίου.
“Σήκω μωρη π….να να σιδερωσεις, στα @@ μου το χειρουργείο, με ασιδερωτο πουκάμισο θα βγω…;”

Με το ξύλο να έρχεται ξανά, κάτι που το βάρος που δεν επιτρεπόταν να σηκώσω, ήταν ένα τίποτα μπροστά στη χειροδικία.

Η αυτοεκτίμηση μου είχε πιάσει τον πάτο του πάτου.
Η βία ήταν εξελισσόμενη, σαν ιός που μεταλλάσσεται, έτσι και αυτή.
Πιο έντονη, πιο δυνατή.

Άρχισαν να προστίθεται αντικείμενα στη βία (με αστυνομικό γκλομπ, πιρουνες/μαχαίρι με τα οποίες με απειλούσε ότι θα μου τα κάνει… σουβλάκι στο σώμα μου).
Και οι γροθιές, δυνατές, στην αριστερή πλευρά κυρίως του κεφαλιού μου και του μετώπου μου, πήραν τη θέση στις γροθιές των ώμων μου.

Πολλές φορές, από τον πόνο που ειχα από τις μελανιές, δεν μπορούσα να σηκωθώ από το ντιβάνι στο οποίο κοιμόμουν στο σαλόνι, ένιωθα πως με εγκατέλειπε κάθε πιθαμή τών ψυχικών μου αποθεμάτων.
Όμως, ένα κομμάτι ψυχής έμεινε ακλόνητο, ένα κομμάτι λογικής που μου φώναζε “φύγε” μέσα στο μυαλό εξίσου αγέρωχο.

Είχα ήδη κάνει μήνυση, αλλά έκανα το σφάλμα να διαμένω ακόμα εκεί.

Ξέρω ότι δε μπορώ να το πω ως δικαιολογια, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχε να τρόπο να τουμπάρει πλήρως τη ψυχολογία μου και τις αποφάσεις μου (χειριστικός).
Πλέον, ήταν αυτός και ο περίγυρος του που τον υποστηρίζε, και εγώ η τρελή που του έκανα μήνυση για λόγους ζήλιας και ουδέποτε με άγγιξε.
Ακόμα και οι εργαζόμενες του ήταν – υποτίθεται – κατά της βίας/βιασμών ταθηκαν ενάντια, άσχετα αν έβλεπαν ιδίοις όμασι.

Δεν ξέρω αν έφταιγε το γεγονός ότι αυτός ως χειριστικος άνθρωπος είχε ένα μαγικό τρόπο να πείθει και τον πιο άπιστο, ή αν απλά έτσι είναι οι άνθρωποι επιλεκτικοί ως προς το κατά πόσο ενάντια είναι στη βία, δεδομένου ότι άκουγα συχνά υποτιμητικά σχόλια ή τα διάβαζα δημοσίως για εμένα, από γυναίκες κυρίως.

“Εγώ στη θέση του θα τη σκότωνα”
“Τρελή, αυτός δεν είναι τέτοιος άνθρωπος είναι ευγενικός”
“Κάτι του έχει κάνει σίγουρα, δε μπορεί να αντιδράει έτσι”.

Δεν κατανόησαν, πως δεν σημαίνει πως ένας άνθρωπος που είναι σωστός φίλος/εργοδότης δεν είναι απαραίτητο να είναι και σύντροφος.

Ο καιρός πέρασε, και ήρθε καλοκαίρι.
Και η βία συνεχίστηκε, με τις σκέψεις να τριβελίζουν το μυαλό μου, εκδίκηση, θυμό, αγανάκτηση, σιωπή.

Εκείνο το διάστημα είχα κρυφά 3-4 φίλους.
Ένα άνδρα και 3 γυναίκες.
Ο άνδρας ήταν ο καλύτερος φίλος της παιδικής μου ηλικίας, ο οποίος απεβίωσε τον Μάη του 2019.
Οι υπόλοιπες κοπέλες, στάθηκαν με αξιοπρέπεια εξίσου, έως και σήμερα, στη φιλία μας.
Η ίδια, προσπαθούσα να προστατεύσω από τη τρέλα αυτού του ανθρώπου τον στενό μου περίγυρο.

Καθώς τους είχα εξηγήσει ότι σκοπεύω να φύγω όταν νιώθω έτοιμη, δεν είχα τότε ακόμα τό κουράγιο, κι ας το είχα πάρει απόφαση.
Έμενε να το υλοποιήσω, αλλά χωρίς να έχω ακόμη πρόσφορο έδαφος για αυτό.

Κατά βάθος επειδή ήξερε πως ήταν ένοχος, δεν ήθελε να έχω περίγυρο, πόσο μάλλον να γνωρίζουν για τη βία.
Όταν κάποιο άτομο απομακρυνόταν από το μαγαζί ή αν το μαγαζί δεν είχε δουλειά, το απέδιδε στο ότι κάτι έκανα ή είπα και απομακρύνθηκε το εκάστοτε άτομο, και το αποτέλεσμα ήταν ένα :
ξύλο, γροθιές…

Έφυγε κάποια στιγμή για διακοπές, για εννέα μέρες μόνος του,
αφήνοντας πίσω 30€ , για εμένα και το μωρό.

Δεν είχα από αλλού εισόδημα, παρά μόνο το επίδομα του ΟΓΑ το οποίο έμπαινε καθε δύο μήνες.
Πολλές φορές, είχα “ξεμείνει” από τα βασικά, όπως γάλα, πάνες μωρομάντηλα, και οι φίλες μου , έφερναν κρυφά από αυτόν, αφού συναντιόμασταν κρυφά έξω, διότι με το γιο μου έβγαινα πάντα βόλτα, για να μην ήμαστε στο σπίτι αυτό.

Όταν έφυγε, ένιωσα πως πια δεν πάει άλλο, ήρθε η ώρα!

Και έτσι, βρήκα όντως μια άκρη, για να φύγω από εκεί, να τελειωνε αυτό.
Όμως, σε αυτή την άκρη, θα έπαιρνε κάποιο καιρό μέχρι να πάω….
Να σημειώσω, πως , δεν είχε γίνει (ούτε το άφησα τελικά) η αναγνώριση του παιδιού μου, ούτε να αποφασίσει κανείς για το όνομά του γιου μου, ούτε και φυσικά δέχτηκα τις προτάσεις γάμου που έγιναν κατά τη διάρκεια αυτού του φιάσκου.

Έτσι, έκανα ονοματοδοσία στο γιο μου, κι όσο εκείνος έπαιζε στα δικά του γήπεδα, και λέγοντας διαρκώς
“Δε πρόκειται ποτέ να φύγεις, είσαι άχρηστη, δεν κάνεις για τίποτα, άχρηστη, άχρηστη! “
και
“Που νομίζεις ότι μπορείς να πάς χωρίς εμένα μωρη π..ρνη; Ποιος θα σε κοιτάξει; Και ένα παιδί;” “Αν τολμήσεις να βγεις ποτέ εκτός σπιτιού χωρίς το μικρό ακόμα και να περπατήσεις, μη σκεφτείς να γυρίσεις πίσω”

Πολλές φορές, πάνω σε τσακωμό, με κλείδωνε εκτός σπιτιού, ξυπόλητη, χωρις κλειδιά και να παρακαλώ επί ώρα να ανοίξει, γιατί το παιδί ήταν μέσα με αυτόν.

Με απειλούσε πως αν πάω αστυνομία να τον καταδώσω, θα με σκότωνε, θα με έκανε κομμάτια και θα με διαμέλιζε σε σακούλες σε κάδους.

Δυστυχώς, έχοντας πέσει σε τέτοια δίνη, και φοβούμενη για το πόσο γυαλιζε το μάτι του, δεν μπόρεσα να κάνω κάτι άλλο ξανά με την αστυνομία. Εκείνο το χειμώνα, ένα ξημερωμα που εκείνος έλειπε, εβγαλα τις 3 βαλίτσες που είχα κρύψει με πράγματα του παιδιού και δικά μου, και έφυγα για δύο μήνες μακριά του.

Έως τότε, κάνεις δεν ήξερε (εκτός από αυτούς που είχαν δει όντως τη πραγματικότητα και δεν μιλούσαν ή εκείνους που ένθερμα τον υποστήριζαν) για τη βία αν υφίστατο πραγματικά ή αν ήταν δική μου παράνοια ζήλιας όπως υποστήριζε. Καθώς και την ημέρα που είχα πάει να κάνω τη μια και μοναδική μήνυση (καταδικάστηκε σε 21 μήνες αναστολή, αλλά η βία συνεχίστηκε αφού έκανα το σφάλμα να γυρίσω,!) με είχε δείρει με την ζώνη του παντελονιού του.

Εν τέλει, έφυγα, και για έκπληξη, δυσάρεστη, έβγαλα φόρα αδιάσειστα στοιχεία (βίντεο) που είχα αποθηκεύσει από το κατάστημα, τις κάμερες που από το κινητό μας διαχειριζόμασταν.

Είχα ΚΟΥΡΑΣΤΕΊ τόσο πολύ που δεν θα ηρεμούσα αν δεν φώναζα την αλήθεια με κάποιο τρόπο. Κι έτσι, έμαθαν όλοι την αλήθεια.

Δύο μήνες μετά, παρακαλούσε μετανιωμένος, πως άλλαξε, κατάλαβε, και και και. Δεν τον πίστεψα, όχι. Αλλά πήγα εκεί, καθώς νόμιζα ότι όντως τουλάχιστον απέναντι στο παιδί μας άλλαξε, και θέλησα να μην φέρθω εγωιστικά.

Είχα ψυχραθεί, ασχέτως αν αυτός προσπάθησε να με κάνει να ενδώσω σε πράγματα που ΔΕΝ ήθελα να κάνω πια μαζί του. Δεν πέρασε ένας μήνας, και αφού ο γιος έκλεισε το πρώτο χρόνο ζωής του, την ίδια ημέρα ήρθε στα ξαφνικά με το οινόπνευμα στο χέρι, να μου πει “Πώς θα σου φαινόταν να σε λουσω με αυτό και να ανάψω φωτιά;”

Στην αρχή γέλασα, για να αποφύγω το μετέπειτα, απαντώντας πως δεν έχω διάθεση για αστεία. Τον ίδιο καιρό, ο πεθερός μου, συστεγαζε την αγάπη του πρώην μου με την κοπελιά που αφησε εκείνο το διάστημα έγκυο.

Η βία δεν άργησε να έρθει ξανα μόνο που αυτή τη φορά αντέδρασα, κλωτσησα, χαστουκισα, φώναξα βοήθεια.

Βγήκα εκτός σπιτιού (στο χώρο της πολυκατοικίας) και φώναζα βοήθεια, με αυτόν να με ακολουθεί και να με αρπάζει από το κεφάλι μου, το οποίο κεφάλι ήταν σάκος του μποξ για καιρό.

Βγήκε τότε η γειτόνισσα, λέγοντας μου “Μα καλά δε ντρέπεσαι;; Σε ακούει το παιδί σου!!!” της απαντω εν μέσω ξύλου “ΚΑΛΈΣΤΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΊΑ ΘΑ ΜΕ ΣΚΟΤΏΣΕΙ!”

Με εκείνον να λεει δίχως ενοχή “Θα σε σκοτώσω μωρη καρ**λα, αστυνομία θα καλέσεις; ε;”

Έληξε άδοξα, με εμένα να τρέχω στην αστυνομία ξυπόλητη! να τους λέω πως θέλω να επαναλάβω τη μήνυση, και εκείνοι αρνήθηκαν, λέγοντας απλά να φύγω από το σπίτι.
Ήθελα να τον δω στη φυλακή για όσα είχε κάνει

Για καλή μου τύχη εγκατέλειψε το σπίτι, κι εγώ πριν το αφήσω, έκανα τα πάντα λαμπογυαλο μέσα, καλύτερα που ξέσπασα σε αντικείμενα τότε, ήταν σαν εξιλέωση.

Έκτοτε, πήρα το παιδί μου, και έσωσα τη ζωή μου.

Δεν επέτρεψα να δεί από κάποιο διάστημα και μετά το γιο μου, διότι για 3 μήνες τον παρακαλούσα να έρθει να τον δεί, να περάσει χρόνο μαζί του, μήπως και.
Αλλά ουδέποτε.

Μας έψαξε, και ηταν και θα είναι πάντα αργα μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.

Έκτοτε, ανασαίνω πάλι.
Και ο γιος μου, και εγώ, μέσα στην ηρεμία, μακριά από αυτό τον βούρκο.
Ένιωσα την αυτοπεποίθηση μου πάλι να επανέρχεται.
Ένιωσα πως σώθηκα.

Από το το ξύλο το μόνο που έμεινε, εκτός των αναμνήσεων, είναι η σχεδόν ολική τύφλωση στο αριστερό μάτι μου από το οπτικό νεύρο που πειράχτηκε από τα χτυπήματα.
Βρήκα την ηρεμία μου, αυτή που έχασα με τη λάθος επιλογή μου, έπαψα να έχω μελανιές στο σώμα μου & κρίσεις πανικού που για καιρό με βασάνιζαν.

Αγάπησα τον εαυτό μου.
Αγάπησα ξανά έναν άνθρωπο που το αξίζει την αγάπη μου.

Προπάντων, δέν επέτρεψα ξανά στον εαυτό μου, όλο αυτό να επαναληφθεί.
Ευχαριστώ όσους με στήριξαν στις τότε δύσκολες στιγμές & που παρέμειναν δίπλα μου,
είμαι απόλυτα ευγνώμων για τους ανθρώπους που στάθηκαν αθόρυβα μέχρι να βρω τη δύναμη να “πάρω μπρος”.

Καμία ανοχή, καλό κουράγιο & να θυμάστε πως στη βία δεν υπάρχει αιτιολόγηση, δεν υπάρχει καν πολύ ή λίγη βία.
Είτε είναι μια φορά την εβδομάδα, είτε κάθε μέρα…

Εύχομαι να βρείτε το κουράγιο να φύγετε, για το καλό σας και των παιδιών σας όσες βιώνετε τέτοια κατάσταση, δεν είναι ποτέ αργά, νιώθω τη δίνη που σίγουρα δεν θέλετε να είστε εκεί.

Καθώς, ουσιαστικά, αν μένετε με το πρόσχημα οτι μένετε για το καλό των παιδιών σας, καλό είναι να γνωρίζετε έτσι μεγαλώνουν αγόρια που θα έχουν ευθιξία στη βία, και κορίτσια ανεκτικά σε βίαιους συντρόφους.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ! ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ!

Δείτε ακόμα για την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Ακολουθήστε το e-vima.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις


ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ.

 

Χώρıσαν Μαριαλένα Ρουμελιώτη-Σάκης Κατσούλης; – Η απάντηση της πρώην παίκτριας του Survivor σε...

Η Μαριαλένα Ρουμελιώτη είναι πολύ ενεργή στα social media και έχει αναπτύξει μια πολύ δυνατή σχέση τους διαδικτυακούς της φίλους. Πολλές φόρες μάλιστα η ίδια...

Φuσικοί λıποδıαλúτες: 8 τροφές για αποτоξiνωση στο σuκώτı και γρήγορη απώλεıα βάροuς

Το συκώτι είναι ένα όργανο που παίζει σημαντικό ρόλο στον ανθρώπινο οργανισμό, στην υγεία και στην απώλεια βάρους, για τον λόγο αυτό επιβάλλεται η...

Τι πραγματικά συμβαίνει με την Κέιτ Μίντλετον;

Νέα έξοδος της Κέιτ Μίντλετον χωρίς φωτογραφίες – «Φουντώνουν» τα σενάρια για την υγεία της Όχι μία αλλά δύο εμφανίσεις φαίνεται πως έκανε η Κέιτ...

Μαρίνα Πατούλη: Στην προσωπική μου ζωή είμαι μόνη μου και είμαι πολύ καλά

Επίσης, αναφέρθηκε στη σχέση της με τον γιο της Η Μαρίνα Πατούλη μίλησε για την προσωπική της ζωή, τη σχέση με τον γιο της και την ενασχόλησή...

Διαβάστε επίσης

Δείτε επίσης.

 

Ανδρομάχη: «Ζηλεύω το αγόρι μου, είναι όμορφος»

«Πριν γίνουμε ζευγάρι με τον Γιώργο Λιβάνη, ήμασταν φίλοι για πολλά χρόνια». Η Ανδρομάχη μίλησε στο YouTube και συγκεκριμένα στο κανάλι του Αλέξανδρου Κοψιάλη για...

Ηθοποιός από το «Κωνσταντίνου και Ελένης» ήταν μέλος στη συμμορία που έκλεβε οχήματα στην Αττική

Ηθοποιός που είχε συμμετάσχει ως guest στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Κωνσταντίνου και Ελένης» ήταν ένα από τα μέλη της συμμορίας με τα κλεμμένα ΙΧ...

Τον πpοσέλαβαν οι γονείς του: Καταpρακωμένος έφνβος μαθαίνει πως ο «καλύτερός» του φίλος ήταν πλnpωμένος ηθοποιός

Ένα βίντεο που δημιούργησε ένας νεαρός δημιουργός περιεχομένου στη Νέα Υόρκη έχει συγκεντρώσει παρά πολλές προβολές στο TikTok, αφήνοντας το κοινό άφωνο με την...

Συνέχισε να διαβάζεις