Η καθημερινότητα των μαμάδων είναι δύσκολη
Οι υποχρεώσεις, η κούραση και το άγχος μάς φέρνουν πολλές φορές στα όριά μας. Το πρόβλημα είναι, ότι σε στιγμές θυμού ή κούρασης μπορεί να πούμε κάποιες κουβέντες χωρίς να τις πολυσκεφτούμε και θα στενοχωρήσουν τα παιδιά, θα τα κάνουν να κλάψουν και ίσως, τα πληγώσουν πολύ. Μπορεί να είναι δύσκολο, όμως, αξίζει να είμαστε πιο προσεκτικοί στα λόγια μας.
«Φύγε, δεν σ’ αντέχω»
Για οποιονδήποτε λόγο κι αν νιώσουμε ότι μας κουράζει η παρουσία του παιδιού είτε επειδή κλαίει και φωνάζει πεισματικά, είτε επειδή είναι κολλημένο πάνω μας και δεν μας αφήνει να κάνουμε τις δουλειές μας, καλό είναι να προσπαθήσουμε να συγκρατήσουμε τον εκνευρισμό μας. Με το να το διώξουμε και να του πούμε ότι δεν αντέχουμε την παρουσία του, το πληγώνουμε. Επιπλέον, του δείχνουμε ότι δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τον θυμό μας και έτσι μεγαλώνοντας, έχοντας εμάς ως πρότυπο ίσως, θεωρήσει ότι αυτή είναι φυσιολογικό να αντιδράει κανείς με αυτόν τον τρόπο. Είναι πολύ καλύτερο, να του πούμε ότι χρειαζόμαστε λίγα λεπτά για να ηρεμήσουμε, παρά να εκτοξεύουμε σκληρές φράσεις.
«Άντε τελείωνε…Πάλι θα αργήσουμε εξαιτίας σου»
Aυτή η φράση ξεφεύγει πιο συχνά από τα χείλη μας τα πρωινά, όταν πρέπει να ετοιμάσουμε το παιδί για το σχολείο και να προλάβουμε να είμαστε στην ώρα μας για την δουλειά. Τις περισσότερες φορές (αν όχι όλες!) αυτός ο πανικός μας δημιουργεί επιπλέον νεύρα, με αποτέλεσμα να ξεσπάμε στο παιδί και να του φορτώνουμε την ευθύνη της αργοπορίας. Έτσι, φωνάζοντάς του και απλά κατηγορώντας του δεν θα μάθει να αναλαμβάνει μικρές ευθύνες που το αφορούν, όπως το ξύπνημα για το σχολείο.Είναι σημαντικό σε αυτές τις περιπτώσεις να κάνουμε υπομονή και να προσπαθούμε να οργανώνουμε τον χρόνο μας καλύτερα, ακόμα κι αν χρειαστεί να ξυπνήσουμε λίγο νωρίτερα.
«Γιατί δεν συμπεριφέρεσαι σαν τον Γιάννη»
Μπορεί να είναι εύκολο να συγκρίνουμε το παιδί με το πιο «βολικό» και ήσυχο αδελφάκι του, ή να θέλουμε να του υποδείξουμε ένα σωστό πρότυπο, όμως, έτσι δεν πετυχαίνουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αντίθετα, του δείχνουμε ότι ακυρώνουμε τις δικές του προσπάθειες και ότι υποτιμούμε τις ικανότητές του. Πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί να βρει την δική του ταυτότητα και όχι να του επιβάλλουμε να ανταποκρίνεται στις δικές μας προσδοκίες.
«Όλο ψέματα λες…»
Όλα τα παιδιά περνούν μια φάση στην ζωή τους που λένε μικρά και αθώα ψεματάκια. Είναι φυσιολογικό- άλλωστε και εμείς οι ενήλικες τα χρησιμοποιούμε πολλές φορές για να αποφύγουμε μια δύσκολη κατάσταση. Αντί να κατηγορούμε τα παιδιά όμως πρέπει να εστιάσουμε στο πώς θα τους μάθουμε ότι η ειλικρίνεια είναι πολυτιμότερη από το ψέμα. Μπορούμε να το πετύχουμε διατηρώντας μια ψύχραιμη στάση και προσπαθώντας να είμαστε λιγότερο επικριτικοί απέναντί τους.
«Κάν’το όπως σου λέω…»/ «Θα το κάνεις επειδή το λέω εγώ»
Πρόκειται για μια κλισέ φράση που λίγο πολύ έχουμε πει όλοι οι γονείς, όταν βιαζόμαστε ή θέλουμε να επιβάλλουμε την γνώμη μας στο παιδί. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, δεν θα καταλάβει ποτέ τι κάνει λάθος ή γιατί το μαλώνουμε. Είναι σημαντικό να του εξηγούμε το γιατί, έτσι ώστε να μάθει ότι κάθε πράξη έχει συνέπειες.
«Πού έχεις το μυαλό σου πάλι; Σου μιλάω.»
Αρκετά παιδιά είναι αφηρημένα. Άλλες φορές προσποιούνται ότι δεν μας ακούν προκειμένου να αποφύγουν μια κατάσταση και άλλες επειδή πραγματικά σκέφτονται κάτι διαφορετικό από αυτό που τους λέμε. Είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας ότι τα παιδιά φέρονται ανάλογα με την ηλικία τους. Είναι χρέος του γονιού να θυμηθεί σε στιγμές έντασης, ότι καθήκον του είναι να καθοδηγεί το παιδί του, αποτελώντας σωστό πρότυπο γι’ αυτό. Και, σίγουρα, βγαίνοντας έξω φρενών δεν γίνεται κανείς πρεσβευτής της ψυχραιμίας και της ωριμότητας.
