Συμφωνούμε όλοι στο ποιοι είναι οι μεγάλοι ήρωες των τελευταίων ημερών: Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, όποιον ρόλο κι αν έχουν εκεί. Να συμφωνήσουμε και σε κάτι άλλο;
Ότι για να αποδώσουν αυτοί οι άνθρωποι τα μέγιστα στην εργασία τους, έχουν ανάγκη από μία υποστηρικτική οικογένεια, η οποία έχει αναλάβει όλα τα υπόλοιπα.
Αυτός ο μπαμπάς αξίζει ένα εξίσου μεγάλο μπράβο με τη νοσηλεύτρια σύζυγό του:
«Αυτή είναι η ζωή της νοσηλεύτριας.
Όταν παντρεύεσαι μία νοσηλεύτρια, παντρεύεσαι και τη δουλειά της.
Αυτό σημαίνει πολλές χαμένες ευκαιρίες. Πολλές χαμένες εκδηλώσεις με τα παιδιά, πολλά χαμένα γεύματα με την οικογένεια.
Βαθιά μέσα σου πρέπει να το αποδεχθείς. Συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι το κάλεσμά της. Αυτό είναι το πάθος της.
Καθώς η δική μου νοσηλεύτρια κοιμάται, εγώ όσο πιο ήσυχα μπορώ καθαρίζω το σπίτι για εκείνη, πλένω τα πιάτα, μαγειρεύω, βάζω πλυντήριο, έτσι όταν φεύγει από το σπίτι μία ώρα πριν την ώρα που ξεκινά η βάρδιά της, να βρει ένα καθαρό σπίτι, καθαρά σφουγγάρια, όσο το δυνατόν πιο φροντισμένα παιδιά και ένα γεύμα έτοιμο για να πάρει μαζί της.
Όταν η δική μου νοσηλεύτρια επιστρέφει στο σπίτι, μου λέει για το βράδυ της. Όλα τα τρελά που συνέβησαν στη βάρδιά της.
Ασθενείς που την καλούσαν, ασθενείς έτοιμοι να μαλώσουν. Ασθενείς ετοιμοθάνατοι, με εκείνη να κάθεται στο πλευρό τους και να τους κρατά το χέρι, κάνοντάς τους να νιώσουν όσο καλύτερα μπορούν, βάζοντας, στο τέλος, όλα αυτά τα συναισθήματα σε ένα κουτί που κλείνει καλά, ώστε να μην τα φέρει μαζί της, επιστρέφοντας στο σπίτι.
Σε ένα σπίτι όπου τα παιδιά της την περιμένουν χαμογελαστά για να της πουν πόσο την αγαπούν. Γνωρίζοντας, ότι αυτά τα παιδιά είναι φροντισμένα –χωρίς να χρειάζεται να ανησυχεί και γι’αυτό.
Οι νοσηλεύτριες, να ξέρετε, έχουν διάφορες προλήψεις.
Η δικιά μου νοσηλεύτρια φοράει τις χειρότερες κάλτσες, για να ‘πειράξει’ τους θεούς των νοσηλευτών. Κι όμως φορώντας τις, μου λέει, τα βγάζει πέρα κάθε βράδυ με σημεία και τέρατα. Τότε εγώ την τσιγκλάω και της λέω, πόσο άσχημες είναι οι κάλτσες της και ότι θα κάνω τελετή και θα τις πετάξω στη φωτιά για να ευχαριστήσω τους θεούς των νοσηλευτών.
Με παίρνει τηλέφωνο, καθώς επιστρέφει στο σπίτι το πρωί, 5 ώρες αργότερα από την ώρα που θα έπρεπε να έχει τελειώσει την βάρδιά της, μόνο και μόνο για να μην αποκοιμηθεί στο τιμόνι. Την αφήνω να μιλά, την αφήνω να εκτονωθεί, της θυμίζω πόσο φανταστική μαμά, νοσηλεύτρια και σύντροφος είναι.
Δίνει το 100% της κάθε μέρα μέσα και έξω από το σπίτι. Οπότε το ίδιο κάνω κι εγώ. Ξέρω, ότι δεν είμαι μόνο εγώ που κοιμάμαι μόνος τα βράδια. Μόνη κοιμάται κι εκείνη. Έτσι φροντίζω, το κρεβάτι να είναι στρωμένο όταν επιστρέφει στο σπίτι.
Είναι τα μικρά πράγματα που μετράνε. Όλα μετράνε. Για αντάλλαγμα, δεν ζητώ τίποτα που να μην μπορεί να δώσει εύκολα.
Έχει κάνει τόσα πολλά για τους άλλους τις τελευταίες 16 ώρες στη βάρδιά της. Έχασε το γεύμα της, για να δώσει κάτι φάρμακα. Θέλει απεγνωσμένα να πάει τουαλέτα, αλλά συνεχίζει να κάνει γύρους στα δωμάτια. Στέλνει τις συναδέλφους της για διάλειμμα, κι ας χάσει εκείνη το δικό της.
Ψάχνει στην τσάντα της μια μπάρα δημητριακών, για να φάει. Πάνω της έχει κολλημένα σημειώματα από εμένα και τα παιδιά που της ευχόμαστε καλή βάρδια και της λέμε ότι την αγαπάμε και να μην τρώει μόνο junk.
Την ίδια ώρα, εγώ βοηθάω 4 παιδιά στα μαθήματα και ετοιμάζω βραδινό και γεύματα για την επόμενη μέρα. Όλα αυτά για να μη χρειάζεται εκείνη να ανησυχεί. Την αγαπάμε τη νοσοκόμα, τη μαμά, τη σύζυγο και την καλύτερη φίλη μας.
Ξεκουράσου, αγάπη μου. Δεν χρειάζεται να δουλέψεις απόψε. Μπορούμε να μαγειρέψουμε μαζί. Και θα σου τρίψω και τα ποδαράκια.»
