“Σου χρωστάω μια συγνώμη”. Με ρώτησε “Γιατί;”
Και μόλις ξεκίνησαν τα δάχτυλα μου να πληκτρολογούν, προσπαθώντας να εξηγήσω όλα όσα συμβαίνουν μέσα στο μυαλό μου τις τελευταίες 48 ώρες, κατάλαβα πόσο γελοίος ακούστηκα. Όμως η αλήθεια ήταν πως μπορεί να ακούγονταν γελοία, όμως ακόμα υπήρχαν πράγματα που με ανησυχούσαν. Υπήρχαν ακόμα σκέψεις που με κρατούσαν.
Και όσο και αν προσπάθησα να τα εξηγήσω όλα αυτά με λογική, κατέληξα στο συμπέρασμα πως τίποτα που έχει να κάνει με την αγχώδη διαταραχή μου δεν είναι λογικό.
Η ανησυχία (εννοώντας την αγχώδη διαταραχή) φυτεύει αυτούς τους μαύρους σπόρους της αμφιβολίας στο μυαλό μου. Κάνοντας με να αμφιβάλλω για όλους και για όλα. Με κάνει να αμφιβάλλω για πραγματικά καλούς ανθρώπους. Γιατί η ανησυχία μου λέει πως δεν είναι. Η ανησυχία μου λέει: να αναρωτιέσαι αν λένε ψέματα. Η ανησυχία μου λέει: έχεις κάνει κάτι λάθος.
Η ανησυχία με κάνει να αναρωτιέμαι την αυτοεκτίμηση μου, όχι οι άνθρωποι. Η ανησυχία δημιουργεί αυτά τα σενάρια στο μυαλό μου και δεν έχω άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσω αυτό το καταστροφικό μονοπάτι που θα με οδηγήσει χαμηλά.
Το επόμενο πράγμα που ξέρω, είναι ότι απολογούμαι για κάτι που δεν έχει περάσει καν από το μυαλό του άλλου. Όμως οι υπεραναλυτικές μου δεξιότητες πιστεύουν πως είναι κάτι σοβαρό.
Η ανησυχία δημιουργεί λύσεις σε πράγματα που δεν ήταν ποτέ ούτε καν προβλήματα – μόνο μέσα στο μυαλό μου.
Η αγχώδης διαταραχή με κάνει να νιώθω ότι πρέπει να απολογηθώ για τα πάντα.
Να απολογηθώ που σκέφτομαι πάρα πολύ.
Να απολογηθώ που μιλάω πάρα πολύ.
Να απολογηθώ που στέλνω πολλά μηνύματα
Να απολογηθώ που προσπαθώ εξ ’ολοκλήρου τόσο σκληρά.
Να απολογηθώ που νοιάζομαι πάρα πολύ.
Να απολογηθώ που το δείχνω.
Να απολογηθώ που έδρασα τόσο δυνατά, εάν το έκανα.
Να απολογηθώ για το γεγονός ότι απολογήθηκα.
Η αγχώδης διαταραχή με κάνει να νιώθω ένοχος που είμαι ο εαυτός μου. Γιατί συνεχώς αναρωτιέμαι αν οι άλλοι θα πάρουν κάτι που είπα ή έκανα, με λάθος τρόπο. Και μετά τιμωρώ τον εαυτό μου με το σενάριο: “Και αν;”
Είναι αρκετά δύσκολο να αποδεχτείς ποιος είσαι και να το αγκαλιάσεις όταν ο κόσμος απορρίπτει τα πάντα που αφορούν εσένα. Όλοι γνωρίζουν τη μάχη. Όλοι την έχουν βιώσει κάποια στιγμή. Είναι όμως πιο δύσκολο όταν είσαι εσύ εναντίον του εαυτού σου. Σε μια εσωτερική μάχη που είναι μέσα στο μυαλό σου. Μια μάχη που θες απελπιστικά να την ελέγξεις. Προσπαθείς να ελέγξεις κάτι που σε ελέγχει από πάντα.
Είναι το κάθε άτομο που αμφιβάλλω όταν δεν θα έπρεπε. Είναι το χειρότερο σενάριο που ποτέ δεν πραγματοποιείται. Καταστρέφει πράγματα πριν καν ξεκινήσουν. Γιατί στο μυαλό μου έχω ήδη πει ή κάνει κάτι για να το τελειώσω. Ή θα το κάνω τελικά.
Η ανησυχία με κάνει να κοιτάω την αντανάκλαση μου και να αναρωτιέμαι για ότι βλέπω. Με κάνει να θέλω να κρύψω το ποιος είμαι γιατί πραγματικά το μισώ μερικές φορές. Το μισώ να κοιτάω το τηλέφωνο μου και να αναρωτιέμαι γιατί κάποιος δεν απάντησε. Να ξαναδιαβάζω κάθε λέξη από το τελευταίο μου μήνυμα και να αναρωτιέμαι τι να σκέφτονται.
Μισώ να αναρωτιέμαι αν έκανα κάτι λάθος στο παρελθόν γιατί η αγχώδης διαταραχή μου δεν με αφήνει να ξεχάσω τα λάθη μου. Μου τα θυμίζει τόσο συχνά. Ακόμα και όταν οι άλλοι με έχουν συγχωρέσει, εγώ ακόμα δεν έχω συγχωρέσει τον εαυτό μου, άσχετα με το πόσος καιρός έχει περάσει.
Μισώ να μένω ξάγρυπνος τη νύχτα διερωτημένος για πράγματα που έκανα και να ανησυχώ για αυτά που δεν έχουν συμβεί ακόμα στο μέλλον. Μισώ συνέχεια να ανησυχώ για κάτι. Μισώ την ανησυχία για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι όσο και αν δείχνω ότι δεν με ενδιαφέρει, πραγματικά με νοιάζει!
Όταν θα με πρωτογνωρίσεις δεν θα καταλάβεις το πώς είμαι. Το κρύβω πίσω από το δάγκωμα των νυχιών, το απαλό συνεχόμενο χτύπημα του χεριού. Κάνοντας ότι ακούω αντί να μιλάω. Θα το κρύψω πίσω από ένα γεμάτο πρόγραμμα και ότι έχω συνέχεια πράγματα να κάνω. Η αλήθεια είναι πως αν είμαι απασχολημένος δεν σκέφτομαι τόσο πολύ, εκτός από αυτό που έχω να κάνω.
Θα κρύψω ότι είμαι εξαντλημένος γιατί δεν κοιμήθηκα χθες βράδυ σκεπτόμενος κάτι που ίσως να μη συμβεί ποτέ. Και όσο θα με γνωρίζεις θα ξεκινήσεις να καταλαβαίνεις πόσο η αγχώδης διαταραχή παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μου. Και όταν μάθεις την αλήθεια θα αντιληφθείς με τι έπρεπε να ζω στο μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Θα απολογηθώ που είμαι ένας τέτοιος τύπος ανθρώπου.
Οπότε θα λέω συνέχεια συγνώμη. Θα απολογούμαι για όσα έκανα και δεν έκανα. Όμως μέσα από την αποδοχή και την κατανόηση σου για κάτι που ακόμα αγωνίζομαι να κατανοήσω εγώ, έρχεται η αγάπη για σένα και για ότι εσύ είσαι.
Μόνο πρόσφατα ξεκίνησα να καταλαβαίνω πως δεν χρειάζεται να αγαπάς τα πάντα για τον εαυτό σου πριν τα αγαπήσει κάποιος άλλος. Μερικές φορές χρειάζεται κάποιος άλλος να αγαπήσει αυτά τα κομμάτια που εσύ απορρίπτεις. Μερικές φορές χρειάζεται να ακούσεις από αλλού ότι “είναι εντάξει να είσαι έτσι” . Τότε μόνο ξεκινάς να αποδέχεσαι τον εαυτό σου για ότι είσαι. Και ακόμα περισσότερο αντιλαμβάνεσαι ότι δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη.
