Βγάλε τους μολυσματικούς ανθρώπους από τη ζωή σου
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα έπρεπε να μην είχαν υπάρξει ποτέ στη ζωή σου. Ποτέ και για κανένα λόγο.
Άνθρωποι που συναναστρεφόσουν μαζί τους καθημερινά, που τους θεωρούσες κομμάτι της ζωής σου και μια ωραία πρωία ανακάλυψες πόσο μεγάλο λάθος έκανες.
Το μεγαλύτερο κακό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι χάνεται χρόνος, πολύς και πολύτιμος.
Στις εpωτικές σχέσεις το γεγονός αυτό είναι λίγο πολύ αναπόφευκτο μέχρι να κάνει είσοδο ο κατάλληλος άνθρωπος.
Στα υπόλοιπα είδη σχέσεων όμως; Οι εσωτερικές απορίες, έχουν την τιμητική τους.
«Γιατί δεν τον πήρα χαμπάρι από την αρχή;»
«Πόσο χαζή νιώθω που της έδωσα τόσα;»
«Τι μαλάκας ήμουν!»
Όλοι μας έχουμε νιώσει έτσι σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής μας. Έχουμε βάλει ανθρώπους στη ζωή μας που τελικά αποδείχτηκαν ανάξιοι να μείνουν σ’ αυτή.
Οι μολυσματικοί άνθρωποι έχουν ένα κοινό γνώρισμα. Είναι αχάριστοι. Έχουν, δηλαδή, το μεγαλύτερο ελάττωμα του σύμπαντος κόσμου. Όποιος είπε ότι η αχαριστία δεν πληρώνεται με κανένα νόμισμα είχε όλο το δίκιο με το μέρος του.
Έχουν κι άλλα ελαττώματα.
Γλείφουν εκεί που παλιότερα έφτυναν, κατηγορούν ανθρώπους που πριν λίγο καιρό είχαν ψηλά, χαρακτηρίζουν κάποιον «παρτάκια» ενώ στην ουσία δεν υπάρχει μεγαλύτερο από τους ίδιους.
Η λίστα δεν τελειώνει, φυσικά, έτσι εύκολα.
Κατεβάζουν μούτρα στις χαρές και δεν απαλύνουν τον πόνο στις λύπες, σχεδόν ηδονίζονται με την καταστροφή του άλλου.
Άλλες φορές γίνονται πιεστικοί κι άλλες κτητικοί.
Δίνουν σημάδια για το ποιόν τους. Σημάδια που παραβλέπονται, όμως. Ένας Θεός ξέρει το γιατί.
Όπως είπε και η κυρία Ερμιόνη για μια δική της περίπτωση: «Πεινάει, της βάζεις δίπλα της τον κουβά με το γάλα, δίνει μια, τον κλωτσάει και το χύνει».
Ώσπου το ποτήρι ξεχειλίζει. Πόσο ν’ αντέξει κάποιος να συναναστρέφεται με τέτοιους ανθρώπους;
Γίνεται ο απολογισμός και επιδίδονται οι ευθύνες και ξέρετε πολύ καλά ποιος έχει τις μεγαλύτερες. Εμείς οι ίδιοι, βέβαια, που κατά βάθος ξέραμε, αλλά κάναμε τα στραβά μάτια.
Ενώνονται τα κομματάκια του puzzle και το στόμα ανοίγει διάπλατα στη συνειδητοποίηση των γεγονότων.
Κι έρχεται η ανακούφιση κι η αγαλλίαση σε συσκευασία δώρου.
Η αναπνοή λειτουργεί άριστα χωρίς αυτούς. Ξαφνικά τα πάντα λύνονται πιο εύκολα γιατί πολύ απλά με τις δικές τους συμβουλές παίρνονταν οι λάθος αποφάσεις.
Όταν έδιωξα εγώ αυτούς τους ανθρώπους, η ζωή μου πήρε άλλη πορεία. Κι ας θεώρησαν σε κάποιες περιπτώσεις πως το να απομακρυνθούν ήταν επιλογή δική τους.
Ησύχασα εγώ; Ναι. Άρα, το λιγότερο και το τελευταίο που με απασχολεί είναι το ποιος έδιωξε ποιον. Ηρέμησα εγώ; Ναι.
Ανακούφιση, χαρά και ηρεμία. Το τρίπτυχο της ευτυχίας για όποιον καταφέρνει να ζει και να προχωράει χωρίς τους λάθος ανθρώπους. Όχι άλλους συμβιβασμούς, όχι άλλες λάθος σχέσεις. Έτσι για να δώσω κι έναν πιο επαναστατικό τόνο.
Κλισέ και χιλιοειπωμένο αλλά σε κάθε περίπτωση η μοναξιά είναι χειρότερη όταν τη ζεις με κάποιον άλλο.
Πόσο μάλλον όταν καταλαβαίνεις πως αυτός ο άλλος δε σε έχει νιώσει ποτέ και για κανένα λόγο.
Ο Καναδός συγγραφέας και εκπαιδευτικός, Laurence J. Peter, είπε πως «Το πιο δύσκολο στη ζωή, είναι να μάθεις ποιες γέφυρες να περάσεις και ποιες να κάψεις».
Ο χρόνος φεύγει σε μερικές μέρες γι’ αυτό προτείνω να κάψουμε όποια γέφυρα μας οδηγεί σε λάθος ανθρώπους και να προχωράμε μόνο στις γέφυρες που μας ενώνουν με ανθρώπους που έχουν να μας δώσουν, να μας εξελίξουν και να μας πάνε παρακάτω.
Ας μείνουν οι λάθος με τους λάθος. Κάνουν καλή παρέα.
