Ρόουζ, Η ιστορία της φοιτήτριας που άλλαξε τις ζωές όλων των συμφοιτητών της
«Τη πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς ο καθηγητής μπήκε στην αίθουσα, μας συστήθηκε και στη συνέχεια μας ζήτησε να χαιρετήσουμε κάποια συμφοιτήτρια μας που κάθονταν πίσω, στο βάθος της τάξης.
Γύρισα το κεφάλι μου, κοίταξα πίσω και την είδα. Ήταν μια πολύ ηλικιωμένη γυναίκα με ένα τεράστιο, αστραφτερό χαμόγελο που φώτιζε όλη την αίθουσα.
Σηκώθηκε όρθια και απευθυνόμενη σε όλους είπε: «Γεια σας! Το όνομά μου είναι Ρόουζ. Είμαι ογδόντα επτά χρόνων. Μπορώ να σας αγκαλιάσω όλους;»
Τα περισσότερα παιδιά σηκωθήκαμε, πήγαμε προς το μέρος της και χαμογελώντας της χαρίσαμε την πιο σφιχτή μας αγκαλιά.
«Γιατί ήρθατε στο Πανεπιστήμιο σε μια τόσο τρυφερή, αθώα ηλικία;» τη ρώτησα.
Εκείνη μου απάντησε χαριτολογώντας: «Είμαι εδώ για να γνωρίσω έναν πλούσιο σύζυγο, να παντρευτώ και να κάνω όμορφα παιδιά. Σαν εσένα…»
«Όχι σοβαρά,» τη ρώτησα. Ήμουν περίεργος για το ποιο θα μπορούσε να είναι το κίνητρό της να ξεκινήσει μια τόσο δύσκολη πρόκληση σε αυτή την ηλικία.
«Πάντα ονειρευόμουν να πάω στο Πανεπιστήμιο. Όταν ήμουν νέα δεν τα κατάφερα. Οι γονείς μου δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να με βοηθήσουν. Μετά παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, εγγόνια και το ξέχασα. Προσωρινά όμως. Τώρα που είμαι μόνη μου στον κόσμο μπορώ επιτέλους να εκπληρώσω το όνειρο μου. Ο σύζυγος μου πέθανε, τα παιδιά μου μεγάλωσαν. Έχω και το χρόνο και την διάθεση για να τα καταφέρω.» μου είπε.
Όταν βγήκαμε από την τάξη της ζήτησα να πάμε παρέα στο κτίριο της Φοιτητικής Λέσχης και να πιούμε από μια σοκολάτα.
Αυτό ήταν! Από εκείνη την ημέρα γίναμε πολύ καλοί φίλοι!
Για τους επόμενους τρεις μήνες φεύγαμε παρέα από το μάθημα και περνούσαμε ώρες μαζί συζητώντας. Ένιωθα τυχερός που είχα βρει μια «μηχανή του χρόνου» να μοιράζεται μαζί μου τη σοφία και τις εμπειρίες της.
Κατά τη διάρκεια του έτους, η Ρόουζ είχε γίνει η μασκότ του Πανεπιστημίου. Γνώριζε όλα τα παιδιά με τα μικρά τους ονόματα και τα θεωρούσε φίλους της. Αλλά ήταν μια σχέση αμφίδρομη. Κανείς δεν είχε κάτι κακό να πει για αυτήν, όλοι την αγαπούσαν.
Σε μια εκδήλωση που κάναμε στο τέλος του εξαμήνου, ζητήσαμε από την Ρόουζ να σηκωθεί και να μας μιλήσει για την μέχρι τότε εμπειρία της ως φοιτήτρια.
Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όσα μας είπε.
Σηκώθηκε, πήρα τα χαρτιά στα οποία είχε γράψει όλα όσα επρόκειτο να μας πει και ανέβηκε στο βάθρο. Λίγο πριν ξεκινήσει όμως την ομιλία της, έχασε τις σημειώσεις της. Της έπεσαν από τα χέρια της στο πάτωμα.
Απογοητευμένη και αμήχανη έσκυψε στο μικρόφωνο και είπε, «Λυπάμαι που είμαι τόσο νευρική. Μάλλον δεν θα έπρεπε να πίνω μπύρες στην ηλικία μου αλλά και αυτό το ουίσκι με σκοτώνει! Επειδή ποτέ δεν θα καταφέρω να μαζέψω τις σημειώσεις μου από το πάτωμα, επιτρέψτε μου να σας πω ότι θυμάμαι.»
Όλοι γελούσαν τη στιγμή που ξεκίνησε να μιλάει:
«Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή έχουμε γεράσει. Γερνάμε, γιατί σταματάμε να παίζουμε.
Υπάρχουν κάποια μυστικά για να παραμείνετε πάντα νέοι, να είστε πάντα χαρούμενοι και να καταλήξετε επιτυχημένοι. Πρέπει να γελάτε και να εξασκείτε το χιούμορ σας κάθε μέρα. Πρέπει να κάνετε όνειρα. Όλοι πρέπει να κάνετε όνειρα. Αν χάσετε το όνειρο σας, τότε δεν έχετε λόγο πια για να ζείτε.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί νεκροί άνθρωποι που περπατούν γύρω σας και ούτε καν το ξέρουν ότι έχουν πεθάνει.
Υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ του «γερνάω» και «μεγαλώνω».
Εάν είστε δεκαεννιά χρονών και ζείτε για ένα ολόκληρο χρόνο ξαπλωμένος στο κρεβάτι σας χωρίς να κάνετε τίποτα παραγωγικό, τότε θα γίνετε είκοσι. Εγώ που είμαι ογδόντα επτά ετών, αν παραμείνω στο κρεβάτι για ένα χρόνο χωρίς να κάνω τίποτα θα γίνω ογδόντα οκτώ. Εσείς όμως θα έχετε και πάλι όλη τη ζωή μπροστά σας. Εγώ θα έχω χάσει ένα ολόκληρο χρόνο από τη ζωή μου χωρίς να δημιουργώ αναμνήσεις.
Όλοι μεγαλώνουν. Αυτό δεν χρειάζεται ταλέντο ούτε και ικανότητα. Το σημαντικό είναι όσο μεγαλώνεις, να βρίσκεις πάντα την ευκαιρία να κάνεις κάτι σημαντικό. Κάτι που να αλλάζει τη ζωή σου. Κάτι που θα θυμάσαι και που θα μπορείς να μιλάς για αυτό τα χρόνια που θα έρθουν. Δεν το μετανιώνω ούτε στιγμή που είμαι εδώ.
Οι ηλικιωμένοι συνήθως δεν μετανιώνουμε για ό, τι κάναμε, αλλά για τα πράγματα που όταν μπορούσαμε, δεν τα κάναμε. Οι μόνοι άνθρωποι που φοβούνται τον θάνατο είναι αυτοί που τον σκέφτονται συνέχεια και τον αφήνουν να καθορίζει τις ζωές τους.»
Όλοι σηκωθήκαμε όρθιοι και την χειροκροτήσαμε με όλη μας τη δύναμη όταν νομίζαμε ότι είχε τελειώσει. Μας σταμάτησε με ένα της νεύμα.
«Θέλω να σας τραγουδήσω ένα τραγούδι. Λέγεται «The Rose» σαν το όνομα μου. Ακούστε τους στίχους και προσπαθήστε να τους εφαρμόζετε στις ζωές σας.»
Η Ρόουζ κατάφερε να τελειώσει με επιτυχία το Πανεπιστήμιο. Ακόμη μπορώ να θυμηθώ πόσο έλαμπε το πρόσωπο της την ημέρα που πήρε το πτυχίο της!
Μία εβδομάδα μετά την αποφοίτησή της, η Ροόυζ πέθανε ειρηνικά στον ύπνο της. Πάνω από δύο χιλιάδες φοιτητές πήγαν στην κηδεία της για να τιμήσουν αυτήν την υπέροχη γυναίκα που τους δίδαξε ότι ποτέ δεν είναι αργά για να ακολουθήσεις το όνειρό σου.»
Μοιραστείτε αυτή την όμορφη ιστορία με τους φίλους σας. Βοηθήστε να διαδοθεί ένα όμορφο μήνυμα..
