Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2021, στις Σέρρες. Ο ουρανός, ένας βλοσυρός θόλος, κάτω από τον οποίο σκορπούσε η θλίψη μας… Αποχαιρετούσαμε τον Νίκο Αργυριάδη.
Τον φίλο, τον επιστήμονα, τον οικογενειάρχη, τον σύντροφο, τον αγωνιστή της Αριστεράς.
Ευγενής και αλληλέγγυος προς όλους… μ’ ένα πλατύ χαμόγελο, που σχεδόν αγγελικά χαλάρωνε στο πρόσωπό του…
… Θυμήθηκα και δανείζομαι τους λίγους στίχους του Καλλίμαχου, σπουδαίου ποιητή του 3ου π.Χ αιώνα, από την Κυρίνη που έγραφε στο επιτύμβιο επίγραμμά του, για τον φίλο του:
Κάποιος για τη θανή σου μου είπε,
Και δάκρυα με πήραν. θυμήθηκα που οι δυό μας,
τόσες φορές, εδύσαμε τον ήλιο κουβεντιάζοντας. Και πάνε
χρόνοι και καιροί, φίλε καλέ από τις… σποδός που εγίνης.
Μα ζουν τ’ αηδονοτράγουδά σου. Και χέρι δε θα μπορέσει
πάνω τους να βάλει ο Άδης, ο πάντων αρπακτής.
Σε μας τους ανθρώπους ο δημιουργός άφησε ένα περιθώριο: να εφεύρομε ένα υποκατάστατο της ζωής μας τέτοιο ώστε, όσο κι αν η ζωή μας παραμένει αιχμάλωτη στην θνητή μοίρα της, να μην μπορεί ο θάνατος “ο πάντων αρπακτής” που λέει ο ποιητής, να “βάλει χέρι” επάνω.
Σαν τέτοιο υποκατάστατο, λοιπόν, της εύθραυστης φύσης και φευγαλέας ζωής μας, επινοήσαμε τις λέξεις, χάρη στις οποίες ακινητοποιείται η ζωή μας και αποκτά υπόσταση.
Εγκιβωτιζόμενη μέσα στις λέξεις, η ζωή μας, μετατρέπεται σε σταθερή ύλη στην οποία μπορούμε να ανατρέχουμε και να την σχολιάζουμε.
Αυτά μας άφησες σύντροφε Νίκο Αργυριάδη, φίλε και μέντορά μου…
Τις δικές σου λέξεις, φράσεις, προτάσεις, παραινέσεις…
Καθαρά και με θάρρος.
Τα “αηδονοτράγουδά σου”!!!
Θα συνεχίσουμε να μιλούμε γι’ αυτά…
