ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΟ ΣΕΡΡΩΝ: Αποχαιρετώντας το σχολείο
Γράφει ο Σάκης Ανδρικάκης
Καθώς κλείνει μια ακόμη σχολική χρονιά ο νους μου τρέχει σ΄ εκείνη την επιστολή που βρήκα στο δρόμο πριν δύο χρόνια στην Αθήνα.
Με παρακίνησε ο τίτλος της
« Αποχαιρετώντας το σχολείο…» γι’αυτό το λόγο και τη μάζεψα από κάτω.
Δεν γνωρίζω ποιος την έγραψε, για ποιο σχολείο ήταν,
κι αν τη διάβασαν ποτέ, αλλά εγώ τη διαβάζω πάντα όχι μόνο στο τέλος αλλά και στην αρχή κάθε νέας σχολικής χρονιάς.
Θέλω να σημειώνω όλα όσα έκανα,
αλλά περισσότερο θέλω να μου θυμίζει όλα όσα έπρεπε να προσπαθήσω να κάνω πράξη από την πρώτη μου μέρα στο σχολείο,
τότε που τα παιδιά με την καθάρια ματιά τους με αντίκρυζαν,
περιμένοντας από μένα να τους ανοίξω ένα άλλο κόσμο, πιο όμορφο, πιο καλό, πιο δημιουργικό.
Θα ήθελα λοιπόν σήμερα να μοιραστώ μαζί σας εκείνη την επιστολή.
Αποχαιρετώντας το σχολείο
Αγαπητοί καθηγητές,
τώρα που μια ακόμη σχολική χρονιά έφθασε στο τέλος της θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε που κάνατε τη μάθηση για μας παιχνίδι.
Που μας βοηθήσατε να διώξουμε από μέσα μας το φόβο για όσα δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε και μας πείσατε πως δεν είναι τελικά τόσο ακατανόητα.
Σας ευχαριστούμε που μας μάθατε να μη θεωρούμε την επιτυχία στα διαγωνίσματα ως το μόνο σκοπό διαβάσματος,
αλλά το διάβασμα μπορεί να γίνει απόλαυση, εξερεύνηση, ταξίδι, κλειδί στην ελευθερία,
ενώ τα λάθη μας να γίνουν μονοπάτια μάθησης.
Μας μάθατε πως οι σοφοί, οι καλοί, και οι έξυπνοι του πνεύματος και των έργων που άλλαξαν τον κόσμο ήταν κάποτε κι αυτοί παιδιά που δεν ήξεραν τίποτε.
Ήταν εκείνες οι μέρες που κι εσείς θυμόσασταν τα παιδικά σας χρόνια,
κατανοούσατε τους φόβους μας, τη θλίψη, τον ενθουσιασμό και τις στεναχώριες μας.
Νοιαζόσασταν πραγματικά για μας και μας μαθαίνατε πως μπορούμε να μένουμε σταθεροί στα πιστεύω μας ακόμα κι αν φοβόμαστε.
Μας δείχνατε πως είναι όμορφο να είναι κάποιος συνηθισμένος άνθρωπος
και μετατρέπατε τη σχολική τάξη σε όαση ηρεμίας, δικαιοσύνης, με ευκαιρίες για καινούρια πράγματα με υπομονή, γέλιο και ενθουσιασμό.
Γράφατε πάντα καθαρά στον πίνακα, δεν φοβόσασταν να παραδεχθείτε τα λάθη σας, συνηθίζατε να λέτε:
«Σ ευχαριστώ. Ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους σου»
και ήσασταν πιο συνηθισμένοι παρά αυστηροί και απρόσιτοι.
Μας εξηγούσατε με υπομονή κι όταν χρειαζόταν κι άλλη μια φορά κι άλλη μια φορά και μια φορά ακόμα.
Παρατηρούσατε πότε κάποιος προσπαθούσε έστω και με μικρά αποτελέσματα,
χαιρόσασταν με τις επιτυχίες μας γνωρίζοντας πως μια επαινετική λέξη μπορεί να φέρει τη λιακάδα ακόμη και στην πιο σκυθρωπή μέρα.
Προσπαθούσατε να λάβουμε μέρος όλοι στα ευχάριστα και όλοι να μοιραστούμε τα βαρετά.
Η μάθηση κοντά σας έγινε περιπέτεια και όχι καταναγκαστικά έργα, μας λέγατε συχνά «Κοίταξε», «Σκέψου», «Προσπάθησε».
Μας δείχνατε πως το Άριστα έχει το τίμημά του και πως η εκτίμηση στις διαφορές των άλλων είναι πιο σημαντική από το φόβο και την περιφρόνηση.
Τέλος, μας μάθετε πόσα πολλά μπορούμε να πετύχουμε μόνοι μας και πόσα περισσότερα όταν συνεργαστούμε με τους άλλους.
Κάθε φορά λοιπόν τέτοιες μέρες, σκέφτομαι πως αν έχω καταφέρει κάποια λίγα από εκείνη την επιστολή,
τότε θα ξέρω πως καθώς φεύγουν οι μαθητές μακριά μου για τη νέα τους ζωή,
θα με θυμούνται περισσότερο γι’ αυτό που ήμουν παρά για όσα τους έχω διδάξει.
*Ο Σάκης Ανδρικάκης είναι μαθηματικός και διοικητικό στέλεχος στο Αριστοτέλειο Εκπαιδευτήριο Σερρών.
