Στα πολλά –στα κυριολεκτικά αμέτρητα- περίεργα και… θαυμαστά που συμβαίνουν στην Ελλάδα και ειδικότερα στην ελληνική οικονομία σημειώστε ένα ακόμη που αφορά τον αγροτικό τομέα.
Ανά την επικράτεια, υπάρχουν γεωργικές εκτάσεις, τις οποίες οι ιδιοκτήτες νοικιάζουν σε ανθρώπους που θέλουν να τις καλλιεργήσουν.
Τίποτε το περίεργο ως εδώ.
Το θαυμαστό της υπόθεσης είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις που οι ιδιοκτήτες αυτών των εκτάσεων έχουν φύγει από τη ζωή, οι διάδοχοι τους αρνούνται να κάνουν αποδοχή κληρονομιάς, είτε διότι θα κληρονομήσουν και βάρη, είτε διότι δεν τους συμφέρει διότι αυξάνουν την περιουσία τους και θα πρέπει να πληρώσουν διάφορους φόρους, είτε επειδή βρίσκονται μακριά και έχουν και άλλη επαγγελματική ενασχόληση και δεν θέλουν να μπλέξουν….
Τα χωράφια, όμως παραμένουν και δυστυχώς είναι …ορφανά.
Ταυτόχρονα όμως, οι κληρονόμοι που δεν… αποδέχονται τις κληρονομιές δεν θέλουν να πούνε όχι στα λεφτά.
Επιμένουν, δηλαδή, να εκμεταλλεύονται αυτά τα ορφανά χωραφάκια, μέσω χειρόγραφων συμφωνητικών, τα οποία συνήθως διαχειρίζεται κάποιος συγγενής που βρίσκεται στο χωριό και όταν εισπράττει τα συμφωνηθέντα μισθώματα τα διανέμει στους δύο, τρεις, πέντε, δέκα, δεκαπέντε… αρνητές κληρονόμους.
Αυτή η απόλυτα ελληνική πρακτική δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί με τα ηλεκτρονικά συμφωνητικά και γι’ αυτό οι… κανονικοί αγρότες, προκειμένου να μη δυσκολεύονται να βρουν γη για να καλλιεργήσουν, στις πρόσφατες διαμαρτυρίες τους την περασμένη εβδομάδα έθεσαν ως αίτημα να καταργηθεί και να μην ισχύσει η υποχρέωση ηλεκτρονικού συμφωνητικού.
Αίτημα που όπως ακούγεται ήδη έχει γίνει αποδεκτό.
