ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΚΕΡΔΥΛΛΙΩΝ – Σφαγή Κερδυλλίων

Η ομιλία στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από τον κ. ΓΙΩΡΓΟ Κ. ΚΥΡΜΕΛΗ

(“Mιά μαυροφόρα κάθονταν στήν ἄκρη στό Στρυμόνα Μοιρολογοῦσε κι ἔλεγε, μοιρολογᾶ καί λέει: Ποῦ εἶστε παιδιά μου κι ἄντρα μου, ἀδικοσκοτωμένοι;» )

Ἐξοχώτατε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς μας Δημοκρατίας, κύριε Προκόπη Παυλόπουλε.

«Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες ἀνδρῶν Iτιμώντων μνήμην πατἐρων ἡμῶν»

Γιά ἐμᾶς τούς κατοίκους τῶν Μαρτυρικῶν και ἱστορικῶν Κερδυλλίων, ἀρχαίων και Νέων, ἀποτελεῖ μέγα γεγονός ἡ παρουσία σας κοντά μας. Γεγονός ὕψιστης τιμῆς να βρίσκεται καί να λαμβάνει μέρος εἰς το σεμνό μνημόσυνον τῶν «ἀδίκω θανάτω θανατωθέντων» πατέρων, πάππων και προππάπων μας ἀπό τά βάρβαρα ναζιστικά στρατεύματα Κατοχῆς (να βρίσκεται λέω κοντά μας) ὁ μοναδικός ἄνθρωπος τῆς πατρίδας, πού ὑποστασιάζει, τουτέστιν καθιστᾶ ὁρατόν στό πρόσωπόν του, τόν αἰώνιο Ἑλληνισμό, καί νά σκύβει-πρίν λίγο- εὐλαβικά τιμώντας τούς νεκρούς μας.

Πέρασαν εἴκοσι χρόνια, πού ἕνας ἄλλος συμπατριώτης και ὁμόλογός σας, ὁ ἀείμνηστος Κωνσταντῖνος Στεφανόπουλος μᾶς τίμησε τήν ἴδιη ἡμέρα, γιά τἠν ἴδια ἑορτή. Οἱ Μακεδόνες Κερδυλλιῶτες χαράσσουν στήν ψυχή τους ἀνεξίτηλη τή σημερινή ἡμέρα καί θά τήν μνημονεύουν μέ ἰδιαίτερη τιμή και καύχηση΄ νά εἶστε βέβαιος .

Σεβασμιώτατοι Κυρία Ὑφυπουργέ, ἀγαπητή μας Μαρία, k. Περιφερειάρχα κ. Δήμαρχε, κ. Πρόξενε

Ἄρχοντες καί ἀρχές, πολιτικοί, στρατιωτικοί, δικαστικοί.

Ξένοι ἀντιπρόσωποι, φίλοι και ὁμοιοπαθεῖς Μαρτυρικῶν Τόπων συνέλληνες, πολύ ἀγαπητοί προσκυνητές ἐπισκέπται μας, δάκαλοι και μαθητές τοῦ ὡραίου σας ἀγώνα, καί, βέβαια, ἀγαπητοί μου συγχωριανοί καί πενθοῦντες Κερδυλλιῶτες.

Το βάρος τόσων νεκρῶν καί τῶν παράπλευρων ἀπωλειῶν σε ζωές μαζί μέ τίς ἀκαταμέτρητες καταστροφές ὑλικῶν και ἄϋλων ἀγαθῶν ἀπό τό ἀβυσσαλέο Ολοκαύτωμα τοῦ τόπου μας εἶναι τόσο βαρύ πού οἱ ἀδύναμοι ὦμοι ἑνός μόνον ἀνθρώπου δέν μποροῦν νά τό σηκώσουν, Καταθέτω τά λίγα καρδιακά λόγια ἐνώπιόν σας καί, χειριζόμενος το θέμα ἐντός τοῦ προβλεπόμενου χρόνου, ζητῶ τήν κατανόηση και ἐπιείκιά σας.

Το θέμα τῶν Ὁλοκαυτωμάτων δεν εἶναι μόνον ἑλληνικό. Ὁλοκαυτώματα καί γενοκτονίες -ἀκόμη καί στήν ἐποχή μας-εἶναι δυστυχῶς γεμάτος ὁ κόσμος.

Καί αὐτή τη στιγμή τελεῖται και μάλιστα ἀπό πολιτισμένους λαούς το ἀνοσιούργημα αὐτό Ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἐκδιώκεται ὁ Θεός, ὁ τόπος γεμίζει με δαίμονες καταστροφῆς και ὀλέθρου, πράγματα πού ὁ Ἑλληνισμός ἔζησε διαχρονικα-και τι σημαδιακό, ἀπό τους ἴδιους λαούς!

Τά σημεῖα τῶν καιρῶν. Οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους και τῆς ἀνομίας, ὑποστασιωμένες σε συλλογικότητες και κράτη, δέν ὠρροδοῦν πρό οὐδενός. Μερικά δε, ἔχουν διά μέσου τῶν αἰώνων ἀποκτήσει-θα ἔλεγα- εἰδικότητα στό ἀνοσιούργημα αὐτό, το Ολοκαύτωμα και τη Γενοκτονία.

Ἕνας ἀπό τους λίγους λαούς πού ἐκ πεποιθήσεως και ἀρχῶν ἀνθρώπινων και ὑπερβατικῶν, πού ἔγιναν πρότυπο και κανώνας ἔκτοτε στίς διεθνεῖς του σχέσεις, λαός και πολιτισμός, πού ἀπέφυγε ἐνσυνειδήτως να ἐμπλακεῖ σε τέτοια ἀνοσιουργήματα, εἶναι ὁ ἑλληνικός. Τῶν Ἑλλήνων ἐξ ἄλλου εἶναι το ὡραῖο καί αἰώνιο ἐκεῖνο «Ὡς χαρίεν ἔστ ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ἧ».

Το Ὁλοκαύτωμα τῶν Κερδυλλίων εἶναι –χρονολογικά-ἡ δεύτερη στήν Ἑλλάδα, μετά την Κάνδανο τῆς Κρήτης, συλλογική ἀντίδραση τῶν Γερμανῶν και στήν ἰδέα ἀκόμη τῆς ἀντίστασης- Στά ἐπιτελικά τους σχέδια ἐγγράφονταν ὡς ἀνάγκη τό λεγόμενο συντριπτικό χτύπημα. Ἤξεραν ὅτι οἱ Ἕλληνες θ’ἀντιστέκονταν.

Οἱ ἐντολές πού εἶχαν δεν ἦταν τῶν κατά τόπους στρατιωτικῶν τους διοικητῶν. Σ’ἐμᾶς ἐδῶ οὐτε κάν τῆς Θεσσαλονίκης-ὅλα ἦταν σχεδιασμένα στό Γενικό τους Ἐπιτελεῖο και ὑπό την προσωπική ἔγκριση τοῦ Χίτλερ. Κι ἑνός Γερμανοῦ ὁ θάνατος θά πληρωνόταν πολύ ἀκριβα.

Ἡ περίπτωση τῶν Κερδυλλίων ἀναδεικνύει ὁρισμένα ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ν’ ἀναφέρω 2-3.

ΠΡΩΤΟΝ Συντριπτικό ἐξουθενωτικό χτύπημα. Το χτύπημα στά χωριά μας ἦταν ἐκτός τῶν κανόνων τοῦ τακτικοῦ πολέμου, πλήρως ἀνορθόδοξο και καταδικαστέο στην ἰστορία τῶν πολέμων.

Δεν ἦταν μόνο ὁλοκαύτωμα, μά και ἔγκλημα κατά τῆς ἀνθρωποτητας. Ἦταν το ἀπόλυτο κακό. Οὔτε ἦταν χτὐπημα ἀντεκδίκησης γιά μιά φονική ἀντιστασιακή ένέργεια. Τέτοιες ἐνέργειες, μικρῆς σημασίας τόν Οκτώβριο τοῦ 1941, γίνονταν ἀραιά και πού καί δέν εἶχαν ἀκόμη γενικευθεῖ. Αὐτή ὅμως ἡ μερική κινητοποίηση τῶν ἀντιστασιακῶν ἐνεργειῶν, ἔθεσε στούς Γερμανούς το θέμα τῆς πρόληψης, ὅπως τήν περιέγραψα παραπάνω.

Το χτύπημα ἦταν καθαρό χτύπημα πρόληψης, πρόκλησης τρόμου και φόβου στούς ὑπό κατοχήν Ἕλληνες, χτύπημα συντριβῆς και ὁλικοῦ ὀλέθρου. Αὐτοί οἱ γενοκτόνοι, οἱ ἠθικοί και πραγματικοί αὐτουργοί, τά τελευταῖα χρόνια, ὀνόμασαν τα ὁλοκαυτώματά τους, τά ἐγκλήματα και τίς καταστροφές πού προξένησαν, ὅπως ἐδῶ, ἀκοῦστε σᾶς παρακαλῶ, τά ὀνόμασαν Τραῦμα. Σᾶς παρακαλῶ, μπορεῖτε να το διανοηθῆτε;

ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Χαρακτηριστικό, καί κρίσιμο, εἶναι ἡ ταύτιση τοῦ ὄρους Κερδύλλιο, με τά ὁμώνυμα χωριά μας. Στή Γερμανική διοίκηση ἔφθαναν συνεχῶς ἐξογκωμένες εἰδήσεις ὅτι τά Κερδύλλια ἦταν γεμάτα ἀντάρτες, πού χτυποῦσαν με ἐγκλήματα τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου και-κυρίως-ἐπιθέμενα ἐναντίον στόχων-αὐτοκινήτων Γερμανικῶν ἀλλά και τοπικῶν ἀστυνομικῶν τμημάτων.

Εἴχαμε ἐδῶ κοντά μας τέτοιες περιπτώσεις. Και, το πολύ βαρύ γιά μᾶς και ἐπικίνδυνο, ὅλοι αὐτοί οἱ ἀντάρτες ψωμίζονταν και τροφοδοτοῦνταν ἀκόμη καί μέ ὅπλα ἀπό τόν γενικό περιεκτικό ὅρο Κερδύλλια. Ἄριστη ἀφορμή και αἰτία γιά τό σχέδιο τοῦ συντριπτικοῦ χτυπήματος, «πρός γνῶσιν καί συμμόρφωσιν καί τῶν λοιπῶν.

(ΤΡΙΤΟΝ. Ἡ ἄκαιρη καί λανθασμένη προσπάθεια τοῦ δασκάλου Γκένιου να πρωτοστατήσει σέ μιά κίνηση δημιουργίας ἀντιστασιακῶν πυρήνων χωρίς τήν ἔγκριση τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ ΚΚΕ, στρατολογημένων ἀπό ἁπλοῦς Ἕλληνες, νέους κυρίως, πού συγκλονίζονταν ἀπό ἐθνικό παλμό γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας.

Ἡ πρόωρη αὐτή κίνηση καί τά ἐπί μέρους γεγονότα θά στοιχίσουν -ὅπως καί στό Δοξάτο Δράμας προτύτερα- κι ἐδῶ πολύ ἀκριβά. Γι αὐτό καί τα μετά το κακό, τό ἐκτάκτως ἀποταλέν μέλος τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς , ἡ περίφημη Χρυσα Χατζηβασιλείου ἐπέστησε στο δάσκαλο τις εὐθῦνες και τόν κατέστησε προσεκτικό και ὐπεύθυνο ἔκτοτε.)

Πρέπει βεβαίως νά τονίσω ὅτι το συνεχισθέν μετά το 1950 μετεμφυλιακό χάος συνετέλεσε στή λήθη καί λησμονιά τῆς θυσίας μας, ἐδῶ εἰδικά.

Παραλείποντας ἀρκετα ἐνδιάμεσα περιστατικά τῶν ἡμερῶν ἐκείνων, τίς «ἐπισκέψεις» τῶν Γερμανῶν, τούς ἐκφοβισμούς, τις ἀπειλές καί τούς ἐμπρησμούς μερικῶν σπιτιῶν, καί μάλιστα το περιστατικό τοῦ Μετοχίου ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ-λίγο πιο κάτω ἀπό τά χωριά μας- φθάνουμε στήν ἀποφράδα μέρα τῆς 17^ης Ὀκτωβρίου 1941.

Μέρα Παρασκευή χαράματα. Ὁ θάνατος ἔρχεται ἀπρόσμενα.

Ἦρθε στά χωριά μας καί λίγες μέρες πιό μπροστά. Ἦρθε, εἶδε κι ἀπῆλθε, εἴπαμε ἀπό μέσα μας. Ἔφυγε, μά σε ὀκτώ μέρες ξανάρθε, σαν σήμερα, ἀποφασισμένος. Ὕπουλα, χωρίς κανένας νά τόν περιμένει Μέ μάτια ἀπό πάγο. Ἄχρωμα. Χωρίς πρόσωπο, μέ προσωπεῖο. Με κιτρινιάρικο χρῶμα, χωρίς μυρωδιά ἀνθρώπινη, μά χωματένια. «Τά μάτια τσ’, πιδούδιμ΄», μοῦ ἔλεγε, πρίν χρόνια, μια χαροκαμένη γερόντισσα μάνα, «δεν ἦταν μάτια. Ἦταν κάτι σαν σκοτεινές τρῦπες, ἕνα σκοτεινό βάθος πού δεν ἔβγαζε πουθενά.». Προτάσεις συγκλονιστικές..

Σέ μιά χρονιά πλούσιας καρποφορίας -φθινόπωρο- καί μιά ἐποχή πού οἱ καρποί εἶναι μαζεμένοι στά σπίτια, κι ὅλοι ἐτοιμάζονται γιά το βαρύ, ἐκεῖ πάνω, χειμώνα. Τότε ἐκεῖνος κάνει τήν ἀπαίσια ἐμφάνισή του καί ρίχνει τό δρεπάνι καί τή φωτιά του παντοῦ. Σημάδια ἑωσφορικά-θανατερά. Ἀποκάλυψη σ’ ὅλο της τό φοβερά ἀπάνθρωπο μέγεθος

Πρωί, λοιπόν, μέση Ὀκτώβρη- ἡ πάχνη, τρυπάει τά κόκκαλα. Τά χωριά ἀπ’ τά χαράματα περικυκλωμένα σε θανάσιμο ἐγκλωβισμό, οὔτε πουλί να μπεῖ ἤ να βγεῖ. Ἀπό το γερμανικό τάγμα τοῦ Σταυροῦ. Γνώριζαν ὅλα τά μονοπάτια καί στίς 7 τό πρωί πλημμύρισαν καί τά δυό χωριά καί τά ξύπνησαν με φωνές πού κανείς δεν καταλάβαινε Ἄλλες ράους, Αλλες ράους..

ΕΞΩ ΟΛΟΙ-ΕΞΩ ΟΛΟΙ.

Πετάχτηκαν τρομαγμένοι και παρατάχθηκαν ἔξω ἀπ’ τά σπίτια για λίγο. Ξεχώρισαν τούς ἄνδρες ἀπ’ τά γυναικόπαιδα κι ὅλους τούς ἄνδρες σε δυάδες καί με προτεταμένα τά ὅπλα, τούς μάζεψαν ψηλά στ’ ἁλώνια τούς Πανωκερδυλλιῶτες καί στίς Κούτριες τούς Κάτω. Ἔντρομες οἱ γυναῖκες ἀκολουθοῦσαν κάνοντας το σταυρό τους. Στόν κρανίου πλέον τόπο χώρισαν τά πρόβατα ἀπό τά κατσίκια πρός σφαγή και σπρώχνοντας τά γυναικόπαιδα τά ὡδήγησαν προς τό κατηφορικό δραμάκι προς το Καστρί-μικρό οἰκισμό λίγο πιό κάτω.

Τούς ἄνδρες τούς ἔσπρωξαν σε ἐπικλινῆ χώρο ἀπέναντι ἀπό τά ἁλώνια (τοῦ Κολυφοῦ και ἄλλων). Ἡ πνοή τοῦ θανάτου τούς ἄγγιζε ἀπό κοντά, το ἔνοιωθαν. Κρῖμα, ἡ ἀποστολή μεσιτείας τῶν προυχόντων στή Θεσσαλονίκη δέν εἶχε φανεῖ. Ἀνάμεσά στούς μελλοθάνατους μερικά νεαρά παιδιά -Β.Σαμαρᾶς, Β. Καμμούδας, Π Τσάγκας, το ἴδιο και στά Κάτω. Τά ἔβγαλαν μαζί με τον δασονόμο Νίκο Εὐθυμίου.

Ο Γερμανός ἀξιωματικός ἀπό ψηλά, κρατώντας το Δημοτολόγιο τῆς Κοινότητας φώναξε τον πρόεδρο Δημ. Τσιάγκα -ἀπών, βρισκόταν στήν ἀναμενόμενη ματαίως σωτήρια ἀποστολή-. Φώναξε τόν άντιπρόεδρο. Ὁ ἄτυχος Γιῶργος Πατσιᾶς ἀνέβηκε στό ἁλώνι. Τοῦ ὑπέδειξαν νά διαβάσει τά ὀνόματα μόνο ἐκείνων πού γεννήθηκαν ἀπό τό 1880 μέχρι το 1925: δηλ ἀπό 16 μέχρι 60 ἐτῶν.Τό ἴδιο καί στά Κάττω, με διαβαστή το δάσκαλο Γιάννη Μαρσέλο. Ψηλότερα, στό ἁλώνι στήθηκαν δύο πολυβολητές ἕτοιμοι γιά τή θανατική βολή.

Ξαφνικά στις 9 ἀκριβῶς μιά φωτοβολίδα ἔλαμψε καί ξέσχισε τόν γκρίζο ουρανό. Χωρίς διαταγές οι πυροβολητές ἄρχισαν να ξερνοῦν καί στά δυό χωριά το θάνατο. Θερίζουν κορμιά πού πέφτουν το ἕνα πάνω στ’ ἄλλο. Βόγγοι θανατεροί, κραυγές και οἰμωγές γεμίζουν την ἀτμόσφαιρα. Ο θάνατος, ὅπως σᾶς εἶπα, ἦρθε πολύ γρήγορα. Καί γιά νά ὀλοκληρωθεῖ, σε λίγο ὁ ἀξιωματικός δίνει τη χαριστική βολή. Μετά το φονικό ἔφεραν τούς ἔγκλειστους στά σχολεῖα γέροντες και παιδιά και διέταξαν νά τούς θάψουν.

Το ἔδαφος ἀπό την πρωινή δροσιά, ἀλλά κυρίως ἀπό τά αἵματα ἤταν λάσπη. Ἔσκαψαν μιά σπιθαμή καί τούς ἔβαλαν μέσα σέ ὁμαδικούς δῆθεν τάφους τόν ἕνα κολλημένο με τόν ἄλλο. Ἔρριξαν μερικές φτιαριές χῶμα και ἀπό πάνω κάτι παλιολαμαρίνες πού κουβάλησαν ἀπό τά σπίτια. Ἔτσι σχεδόν ἀκάλυπτοι, ἕρμαια-το βράδυ- τῶν σκύλων και λύκων, ἔκαναν το μακάβριο καθῆκον τους.

Στά φυλλασσόμενα γυναικόπαιδα ἀμέσως μετά δόθηκε διαταγή να σπεύσουν στά σπίτια καί νά πάρουν ὅ,τι μποροῦσαν γιατί τά χωριά θά τά ἔκαιγαν. Ξετρελλαμένες οι γυναῖκες ἔτρεξαν, ἔκαναν μποξιάδες καί ἔβαζαν μέσα ὅ,τι ἔβλεπαν μπροστά τους καί μερικά εἰκονίσματα.

Στόν ὦμο τους κρέμονταν σακκοῦλες, σακκιά, μποξιάδες, ὅσα μποροῦσαν να σηκώσουν καί πῆραν τόν κατήφορο, μισόγυμνες, σωστά ἐρείπια- μέ τά παιδάκια στά χέρια, και κάποιες με ἄδεια χέρια, δν μποροῦσαν, ἦταν ἔγκυες (κοιλάρφανα). Ἐρείπια πραγματικά, πῆραν το δρόμο γιά το ἄγνωστο. Κάθε λίγο στέκονταν και γύρισαν το βλέμμα πρός τά πάνω, στο χωριό και στ΄ἁλώνια. Μά δέν ἔβλεπαν τίποτα, μόνο μαύρους καπνούς. Καλατάβαιναν και σώπαιναν.

Οἱ Γερμανοί, μόλις ἄδειασε το χωριό ἔβαλαν φωτιά κάθε σπίτι ξεχωριστά και, γιά νά μή γλυτώσει κανένα, ἔρριχναν μέσα καί εὔφλεκτη σκόνη. Οἱ φλόγες ἔφταναν στόν οὐρανό. Ὅλα τά ἀπέναντι χωριά τοῦ Παγγαίου, τῆς Βισαλτίας και τοῦ Στρυμονικοῦ κόλπου βγῆκαν ἔξω ἀπ’τά σπίτια και παρατηροῦσαν με φρίκη τό θέαμα βάζοντας τά χέρια τους στό πρόσωπο. Ὅλα ἔγιναν ἀπό τίς 9 μέχρι τίς 2 το μεσημέρι. Μετά ὁ τόπος ἄδειασε. Ἡ νέκρα σκέπασε τά πάντα.

Τήν ἄλλη μέρα τό πρωί ἔγινε τό μέγα πένθος, ἡ φρικώδης ἀναγνώριση τῶν νεκρῶν. Δέν εἶμαι-δυστυχῶς- ποιητής ἤ λογοτέχνης νά περιγράψω τό θρῆνο, τον κλαυθμό και τον ὀδυρμό, τίς τσιρίδες καί τίς οἰμωγές καί τίς θανατερές πτώσεις ἀπό ψυχικούς συγκλονισμούς, τίς λυποθυμίες καί τίς τελευταῖες ἀποχαιρετιστήριες σπαρακτικές ἀγκαλιές στά ἀγαπημένα πρόσωπα.

Μιά κραυγή με συμπαντικό ἀντίλαλο ἀκουγόταν φρικαλεα καί φρικιαστικά «ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ», «ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ».

Ποιός θα μπορέσει ποτέ ν΄ ἀποδώσει ὅλον αὐτόν τόν ὄλεθρο! Ἡ φράση «ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ» εἶναι ἡ πεμπτουσία τοῦ μεγάλου καί πρώτου αὐτοῦ κακοῦ, στήν δύο χιλιάδων ἱστορία τοῦ τόπου μας. Όλα αὐτά τά σπαρακτικά και θανατερα πού ἔγιναν δέν λησμονήθηκαν ἔκτοτε κι οὔτε θά ἐπιτρέψουμε νά λημονηθοῦν ΠΟΤΕ.

ΝΕΚΡΟΙ 233, Χῆρες 81, Ὀρφανά φονευθέντων 209,

ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ περί τά 100

ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΝΕΚΡΟΙ 135.000

Τι να πῶ, ἀγαπητοί μου 135.000 τραυματίες-Φρίττω!

Πολλοί –και φεῦ –μεταξύ αὐτῶν-καί αὐτοί πού σήμερα καμώνονται τούς φίλους, συμμάχους καί ἑταίρους, ὄχι μόνο μιά φορά, μᾶς ἔχωναν, στήν ἀπέραντη ἱστορία μας, βαθιά στή γῆ, ὅσο πιό βαθιά μποροῦσαν. Μά ξεχνοῦσαν πώς οἱ Ἕλληνες δέν εἶναι κορμιά ἄψυχα. Είναι ΣΠΟΡΟΙ και πάντα ξεφυτρώνουν, ὅσο βαθιά κι ἄν τούς βάλουν.

Ἀξιότιμε κ. Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι

Μέσα σε ὅλη αὐτή τη φρίκη, μᾶλλον μέσα ἀπό αὐτή τη φρίκη ἀναδύθηκε μιά ὑπερμέγιστη εὐλογία. Φοβερός ὄντως ὁ θάνατος, μά δυνατώτερη ἡ ἀγάπη καί ή θυσία. Πιστεύω ἀκράδαντα πώς ἠ πιο ἡρωϊκή και θυσιαστική ζωή-ἄν μπορεῖ να ὀνομαστεῖ ζωή- στά χρόνια πού ἀκολούθησαν ὑπῆρξε ἡ ζωή τῶν τότε μανάδων, χηρῶν καί ὄχι μόνο, ὑπερηρωίδων τοῦ τόπου αὐτοῦ.

Σκεφθῆτε τή φτώχια, τή γύμνια, τή ζητιανιά στά διπλανά και μακρυνά χωριά παιδιά 10 ἐτῶν φορτωμένα 5-7 ὀκάδες τότε σιτάρι, νά τό κουβαλοῦν με τά πόδια! Τό κρύο, παιδάκι ξυπόλυτα μές το χιόνι, χωρίς οὔτε κἄν τσαρουχια, τίς καλύβες στό Κρυονέρι, τίς σκηνές στίς ὄχθες, δίπλα στόν αἰώνιο φίλο Στρυμόνα, τά λαμαρινένια σπιτούδια στά Κάτω Κερδύλλια, στή μέση τοῦ χειμώνα, τό φαγητό -ψωμί μέ ἀμύγδαλα και καρύδια- ποῦ ἐληά- ἄν κι αὐτά ὑπῆρχαν- Κι αὐτά μέχρι το 1950 κι ἀκόμη κοντύτερά μας. Ἀδύνατο να περιγραφοῦν οἱ συνθῆκες…ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ ΜΟΥ ΤΗ ΦΟΡΤΙΣΜΕΝΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ, τώρα σε πρῶτο πρόσωπο.

Σκύβουμε στούς τάφους και φιλοῦμε το ἱερό χῶμα πού σᾶς σκεπάζει, μαζί με τούς νεκρούς πατεράδες και παππούδςς μας, θειά Γκόλφινα, θειά Φαραζάδενα, θειά Βασιλικούδενα, θειά Πριμούδενα, θειά Καλούδα, θειά Παγώνα Καπούδεναι με τά πέντε, θειά Κατερίνη Κατσιούδενα με τά ἕξη, θειά Μπέενα, θειά Χούπενα και ὅλες τίς ἄλλες πού ξεχνῶ, ΣΑΣ, πού μαρτυρήσατε τήν καλή μαρτυρία. Ἀσπασμό σεβασμοῦ, εὐλάβειας, ἀγάπης κι εὐγνωμοσύνης.

Σε σᾶς ὅλες χρωστάει ὁ τόπος αὐτός τά παιδιά του, τό εἶναι του, τήν ὑπόσταση, τήν ΑΝΑΣΤΑΣΗ του. Εἶστε το σπάνιο ἱστορικό φαινόμενο να εἶστε μαζί ΜΗΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ τοῦ τόπου αὐτοῦ.

(Το χρονόμετρο με εἰδοποιεῖ: ΤΕΛΕΙΩΝΕ. Ναι

Ἐπιτρέψτε μου ὅμως κ. Πρόεδρε και ἐκλεκτοί μας προσκυνητές, μερικές τελευταῖες λέξεις, πού -και να θέλω- δέν μπορῶ ν’ ἀποφύγω τή μεγάλη αὐτή γιά τόν τόπο μας στιγμή.

Α΄ Ξέρω, κ. Πρόεδρε, πόσο νοιάζεσθε γιά το ζήτημα τῶν Κατοχικῶν ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ και επανορθώσεων, νυχθημερόν, ὅπου βρεθεῖτε κι ὅπου σταθῆτε. Πρίν λίγες μέρες στείλατε ἕνα ἠχηρό μήνυμα ἐκεῖ πού πρέπει: «Οἱ ἀποζημιώσεις, εἴπατε, εἶναι νομικῶς ἐνεργές, δικαστικῶς ἐπιδιώξιμες καί δέν ὑπάρχει παραγραφή».

Ὅλοι ἐδῶ, ἐντρύφησαν και κατάλαβαν τι μᾶς εἴπατε. ΟΜΩΣ ἐκεῖνοι πού πρέπει να τ’ἀκούσουν ἔχουν κλειστά τα ἀφτιά τους. Και τὀ «κι ἀκαρτέρει κι ἀκαρτέρει», μᾶς τελείωσε. Τώρα θα σᾶς φέρω σε δύσκολη θέση ξέρω πώς καταλαβαίνετε καλά την ψυχολογία τῆς ἀτμόσφαιρας και, πιό πολύ, ξέρετε να την ἑρμηνεύετε.

Παρακαλῶ λοιπόν, μᾶλλον παρακαλοῦμε, εἰλικρινά εὐλαβῶς -πιο πολύ- ἱκετευτικῶς, ΔΙΑΚΗΡΥΞΤΕ URBI ET ORBI, στούς ἐγγύς καί τούς μακράν, σ’ ὅλο τόν κόσμο, καί ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΕ σοβαρά κι ἐπίσημα, νά δοθεῖ, γιά πρώτη φορά στην ἱστορία τοῦ θεσμοῦ, ἀπό τή Σουηδική Ἀκαδημία, στούς ἠθικούς και πραγματικούς αὐτουργούς τοῦ εἰδεχθέστατου αὐτοῦ Ὁλοκαυτώματος, ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ ΑΔΙΚΙΑΣ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΟΥΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΕΘΝΩΝ—Ναί, εἶναι σχῆμα λόγου τά λόγια μου, μά δέν ἀπέχει καθόλου ἀπό τήν ἀρχαιοελληνική μας πίστη στή ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΜΕΣΗ, όταν προβαλλει άναίσχυντα τήν κεφαλήν της ἡ ΥΒΡΙΣ.

Β΄ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ, ἄλλης ὑφῆς, ἀλλά τεράστιο και συγκλονιστικό γιά τήν πατρίδα μας και ἰδίως γιά τόν Βόρειο Ἑλληνισμό, τη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μας και μάλιστα τούς καιρούς αὐτούς. Ἐδῶ κοντά μας στόν ἰερό τόπο και Δῆμο τῆς Ἀμφίπολης, τοῦ ΟΠΟΙΟΥ ΔΗΜΟΤΗΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΣΕΙΣ, εἶναι ὁ περίφημος σ’ ὅλο πλέον τόν πλανήτη Ο ΤΥΜΒΟΣ ΚΑΣΤΑ, ἕνας νέος ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ τοῦ Βόρειου Ἑλληνισμοῦ.

Πρόκειται -ὅπως μᾶς διαβεβαιοῦν ἄπειροι, παγκόμιας φήμης ἀρχαιολόγοι- γιά ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα καί συγκλονιστικώτερα μνημεῖα τοῦ κόσμου, πού θα ἀλλάξει τήν ἱστορία καί μάλιστα -ἐπαναλαμβάνω – τοῦ Βόρειου Ἑλληνισμοῦ με τά γνωστά παρατράγουδα τῶν γειτόνων κλεπτῶν τῆς ἱστορίας μας και μάλιστα τοῦ Μέγιστου τῶν Ἑλλήνων ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ.

Ἤδη, μετά τίς ἀποκαλυπτικώτατες ἀνασκαφές, πρό ὀλίγων ἐτῶν, ὀ λόφος ἐγκαταλείφτηκε ἐσκεμμενως; ΜΕ ΒΥΘΙΟ ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ;. «Ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή πόσο ταιριάζει ἐδῶ! Τήν γενική κατακραυγή κανείς δέν ἀκούει. Δίνεται ἡ ἐντύπωση πώς ἡ ΑΚΗΔΙΑ ΑΥΤΗ, Η ΠΑΝΤΕΛΗΣ ἈΔΙΑΦΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩΘΕΝ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΗ -ΑΔΥΝΑΤΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΣΩ ΟΤΙ ΚΑΙ ΕΣΩΘΕΝ ΣΥΝΕΠΙΣΚΟΥΡΕΙΤΑΙ και βοηθεῖται. Ἑνώνω με ὅλους τούς συνέλληνές μου -ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ- καί τή δική μου φωνή-κραυγή, πρός τήν ἐξοχότητά σας ΜΕ ΤΗ ΒΑΘΙΑ ΣΑΣ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, νά πάρετε τό θέμα κατά προτεραιότητα ὡς προσωπικό καί νά δράσετε ὅσον τάχιον Νά ἔλθει στό φῶς τό κρυπτόμενον μεγαλεῖο τῶν Ἀλεξανδρινῶν χρόνων, γιά τό καλό τῆς πατρίδας μας στους ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δύσκολους και ἐπικίνδυνους αὐτούς καιρούς πού ζοῦμε. Παρακαλοῦμε καί ἱκετεύουμε ὅλοι.

Ἐξοχώτατε,

Πρίν χρόνια πολλά κάποιος σεβάσμιος Ἱεράρχης, στο Παρίσι μοῦ ἔλεγε συμβουλευτικά:

-Γιῶργο, πάντα να λές στή ζωή σου ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ. Ἦταν ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας ἀεἰμνηστος γέρων ΣΤΕΦΑΝΟΣ, ὁ θεῖος σας. Ἐπαναλαμβάνων την εὐχή του και εὐχόμενος καί πάλι ὁ Θεός νά ἀναπαύει τίς ψυχές τῶν ἀγαπημένων μας νεκρῶν, πατέρων, πάππων καί προπάππων κοντά Του, ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ΔΕ ΤΩΝ ΗΡΩΙΔΩΝ ΜΗΤΈΡΩΝ ΠΟΥ ΑΝΕΔΕΙΞΑΝ ΚΑΙ ΑΝΕΣΤΗΣΑΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΑΥΤΟ,

σε Σᾶς δε, κ, Πρόεδρε, νά δίνει ἄκρα ὑγεία και ἔτη ὥς μήκιστα, διατελῶ με τιμή.