ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΚΥΡΜΕΛΗΣ
Φίλε μου
Τα γράΦεις πολύ καλά στα όρια τοῦ θέματος καί στά γνωστά ὑποχρεωτικά γιά σένα «πλαίσια» τῆς φιλοσοφίας σου, ὄχι, πρός Θεοῦ, ὡς φιλοσοφική ἐνασχόληση, αλλά ὡς «τρόπον τοῦ βίου», ὡς μεταφυσική βάση τῆς ζωῆς σου καί πολλῶν συνανθρώπων μας πού ἔδωσαν «γῆν καί ὓδωρ, σ’ἓναν ἄκρατο ὀρθολογισμό, τόν Ὀρθολογισμό τοῦ Διαφωτισμοῦ καί ἐξάρτησαν ἀπ’αὐτόν τό ὃλον(νόημα) τῆς ζωῆς τους. Αὐτό ἐμένα μέ ἀπασχολεῖ βαθιά καί μέ προβληματίζει΄ καί επειδή σέ ἔχω ὄντως φίλο, σοῦ ἐκμυστηρεύομαι τίς παρακάτω σκέψεις μου, χωρίς καμιά ἀπολύτως ὑστεροβουλία. Ἡ ἀποθέωση τῆς λογικῆς-ἀπό τήν περίοδο τοῦ Διαφωτισμοῦ καί μετά- μέ τά θαυμαστά της ἀποτελέσματα γιά τούς ἀνθρώπους, ἐνσυνείδητα σήκωσε ἓναν ἀδυσώπητο πόλεμο ἐναντίον τῆς πίστης στό Θεό: απόλυτη ΑΡΝΗΣΗ ὁ τελικός λόγoς τῶν άνθρώπων τοῦ πνεύματος τῆς εποχῆς ἐκείνης. Ἐποχῆς ἀνόδου καί ἐξάπλωσης Των πολυώνυμων αποκρυφιστικών κινήσεων. Ὃταν ὁ ἄνθρωπος ἐγκαταλείψει τό Θεό, τή θέση του καταλαμβάνουν πλῆθος αντίθεες δυνάμεις. Τό βλέπουμε καί σήμερα καί πάντα. Ἄλλου εἴδους πίστεις καταλαμβάνουν τό συνειδητό΄ ἡ γνήσια πίστη, βέβαια,δεν εξαφανίζεται΄ἁπλῶς ὑποχωρεῖ στήν ἀπέναντι πλευρά τοῦ ἐκκρεμοῦς. Τό ὁποῖο θά ἔλθη καί πάλι στήν ἄλλη πλευρά. Μά τό κακό ἔγινε στό βάθος τῆς ἀνθρώπινης συνείδησης. «Ὁ πολεμος κατά τοῦ Οὐρανοῦ» πέτυχε.
Ὁ Ὀρθολογισμός ἔγινε ἡ νέα θρησκείου τοῦ «θαυμαστοῦ νέου κόσμου». Ἔστω κι ἄν ὁδήγησε σέ δύο αἰῶνες παραλογισμοῦ, τέτοιου, ὣστε νά θεατροποιηθεῖ μέ τό Θέατρο τοῦ Παραλόγου, πλέον μέ τίς ἑκατόμβες τῶν παγκόσμιων πολέμων καί τά εἰδεχθῆ Ὁλοκαυτώματα λαῶν καί λαῶν ἐν ὀνόματι ἀκόμη καί τῆς λογικῆς καί τῆς καθαρότητας τῶν λαῶν. Τό μέγα ἐρώτημα, ἔκτοτε, παραμένει αναπάντητο: ποιά εἶναι ἡ ὀρθή πίστη; Τσιμουδιά΄ τόσο, ὣστε νά ἀπαγορεύεται καί νά τεθεῖ ἀκόμη καί τό ἐρώτημα. Ὄχι μεταξύ μας Θεός! Μέ ὃλα τά ἀποτελέσματα τῆς μεγάλης καί κρίσιμης αὐτῆς ἀπουσίας. Βέβαια ὁ Θεός ἦταν παρών καί μέ τήν ἀπουσία του, ἀλλά ἀπών ἀπό τίς καρδιές τῶν ανθρώπων. Οἱ ανθρωποι τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τά παιδιά κι έγγόνια του, νόμισαν πώς ἡ πίστη, ἡ ἀληθινή πίστη, δέν ἦταν παρά προϊόν νοητικῶν κατασκευῶν, ἄς ποῦμε μαθηματικοῦ ἤ διαλεκτικοῦ τύπου(Ἱστορικος καί Διαλεκτικός Ὑλισμός). Αὐτό ἦταν καί εἶναι τό τερατῶδες λάθος μέ τίς ἀβυσσαλέες συνέπειές του γιά τήν ανθρωπότητα. Ἡ άπάντηση στό καίριο ἐρώτημα γιά τό Θεό ἀνάμεσά μας προυποθέτει τήν παραδοχή ἑνός ἀπόλυτα ὑποδειγματικοῦ , παραδειγματικοῦ ΠΡΟΣΩΠΟΥ(Ὃπως ὁ «ἱπποτης τῆς πίστεως» Ἀβραάμ γιά τόν Κίρκεγκωρ).
Διότι ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα Τί εἶναι Ἀλήθεια, δέν εἶναι: ἀλήθεια εἶναι ἡ νοητική κατασκευή πού ανταποκρίνεται στήν ἀλήθεια τοῦ πράγματος΄ διότι θά τεθεῖ καί πάλι΄ ποιά εἶναι ἡ ἀληθεια τοῦ πράγματος, ποιό τό νόημα τῶν πραγμάτων, τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ θανάτου, τοῦ κόσμου. Ποιος θά δώσει ἀπάντηση στά καυτά αὐτά διαιώνια καί κυρίως ὑπερβατικά ἐρωτήματα τοῦ ἀνθρώπου; Ἡ Ἐπιστήμη; Μά κι αὐτή λειτουργεῖ μέσα στά πεπερασμένα ὂρια τοῦ κόσμου. Ἑνός κόσμου πού ὁ ἄνθρωπος πασχιζει νά ὑπερβεῖ κι εδῶ ἔγκειται ἡ τραγικότητά του. Προσπάθησε κι ἔφθασε σέ προτεινόμενες λύσεις, μά λύσεις ἐφήμερες καί πάλι στά ὂρια τῆς φθορᾶς , τῆς ἐγκόσμιας φυλακῆς. Ἀνικανοποίητος ἔψαχνε καί ψάχνει καί σκαρφίζεται θρησκεῖες καί φιλοσοφίες καί ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΥΣ-ΚΑΠΟΤΕ ΑΣΤΕΙΟΥΣ-ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥΣ καί ἄλλα τῆς ἀνοίας σημαντικά, χωρίς ἀποτέλεσμα. Τό ἀνθρώπινο δρᾶμα δεῖται δηλίου κολλυμβητοῦ. Ἡ ἀρχαία Τραγωδία τόν βρῆκε στόν από μηχανῆς Θεό, ΟΜΩΣ ὁ Σωκράτης, ὁ Αἰσχῦλος καί ἄλλοι πολλοί στήν ἀνάγκη ἐνός ἑνανθρωπισμένου Θεοῦ. «…πρίν ἄν Θεός τις διάδοχος τῶν σῶν πόνων φανεῖ» καί «καθεύδοντες διατελεῖτε εἰ μή τινα ὁ Θεός ἐπιπέμψειε κηδόμενος ὑμῶν».(ο αμαμενόμενος Μεσίας) Τά ἴδια καί σήμερα δυστυχῶς δυό χιλιαδες χρόνια μετά τή συγκλονιστική ἀπόκάλυψη τοῦ Θεανθρώπου στά ἀκρογιάλια τῆς Γαλιλαίας.
Ὁ Ἄνθρωπος ζητάει τήν ἀλήθεια΄ αὐτή θά τόν σώσει γιατί αὐτή μόνο σώζει. Κάπου λέει ὁ Χριστός «γνώσεσθε τήν ἀλήθεια καί ἡ ἀλἠθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.» Ζητάει ὁ ἄνθρωπος τό ὃλο τοῦ νοήματός του γιατί ζεῖ μέσα σέ ἓνα Ὃλον, τό ὃλον τοῦ κοσμου. Καί ἡ ἀλήθεια τοῦ ὃλου ξεπερνάει κάθε ἀνθρώπινη κατασκευή καί ἐπινόηση. Ἡ πίστη εἶναι ‘Υπέρβαση, δέν εἶναι νόηση. Εἶναι ὑπέρβαση τοῦ κοσμικοῦ. Ὑπέρβαση μυστική βιούμενη στά ἀβυσσαλέα ἔγκατα τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσωπική σχέση με καποιο ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. Διότι μόνο ἡ προσωπική σχέση σώζει. Σέ εἶδα σέ μιά στάση ὑπεράγαν ἐρωτική και τρυφερή μέ τη γθναίκα σου καί εἶπα αὐτή εἶναι προσωπική καί ὑπαρξιακή σχέση΄ αὐτή σώζει΄ ναί, εἶναι ἀλήθεια, μά δέν εἶναι ἡ πλήρης καί ὁλοκληρωτική σωτηρία. Γιατί καί στόν ἔρωτα παραμονεύει ὁ θάνατος. Ὁ Πλάτων, πού ἐφθασε σ’αὐτό τό σημεῖο τοῦ ἔρωτα ὡς φάρμακου ἀθανασίας, δέν προχώρησε λίγο πιό περα, δηλαδή στήν ὑπέρβαση, δηλαδή στήν ἀρχαία Ὑβρι: δέν τἄβαλε μέ τό θάνατο, ἡ ἧττα τοῦ ὁποίου θά ἐξαφάλιζε τήν αιωνιότητα τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό-η συντριβή του θανάτου, ὑπῆρξε τό κατόρθωμα τοῦ Υἱοῦ τῆς Μαρίας, τοῦ ἐνανθρωπισμένου Θεοῦ, πού μέ τό θάνατό του νίκησε τό θάνατο. Αὐτό δέν πανηγυρίζει ἡ οἰκουμένη αὐτές τίς μέρες; «Θανάτω θάνατον πατήσας»;. Αὐτό θα πεῖ Χριστιανισμός, δύσκολος κι ἐπικίνδυνος. Πρόσεξε-τελειώνω, σέ κούρασα- «πίστη δέν εἶναι οὔτε γνώση οὔτε θεωρία, οὔτε τελετουργίες, οὔτε λατρεῖες, οὔτε ἠθική, οὔτε εὐσέβεια, οὔτε ἀγαθοεργίες, οὔτε κοινωνικές συμπεριφορές, οὔτε τήρηση κανόνων, οὔτε προσευχές, οὔτε νηστεῖες οὔτε ἑορτασμοί. Δέν εἶναι οὔτε χαρωπή, οὔτε θλιμμένη. Εἶναι ἡ θαυμαστή μεταμόρφωση τῆς ὑπάρξεως ὡσάν αὐτήν τοῦ Θαβώρ»( ἄν τά διάβαζε αὐτά κανένας δεσπότης θά μέ ἀφόριζε…). Πίστη εἶναι ἡ προσωπική σχέση μέ τό Θεό, τό Χριστό (γιά τους χριστιανούς). Σ’ ἓνα Θεό πού καταδέχεται νά συνάψει ἀγαπητική σχέση μέ τό κτίσμα του. Καί, βέβαια,
ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι νοητικό κατσκεύασμα: εἶναι ΠΡΟΣΩΠΟ, πού ὑποστασιάζει ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ, στήν καθημερινή πράξη, καί ἐν( ὀνόματί Του.. «Οὐκ ἐν τοῖς ρήμασιν ἡμῖν, ἀλλ’ἐν ταῖς πράξεσιν ἡ ἀλήθεια» (Γρ. Ναζιανζηνός).
Θέλω νά πιστέψεις πώς στά λόγια αὐτά δέν ὐπάρχει καί δεν μπορεῖ νά ὑπάρξει κανένα ἴχνος φανατισμοῦ-ή προσηλυτισμου. Ο Χριστός νίκησε κι αυτά-ΟΛΑ- Τά ξαναλέμε..
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ
