Φίλε Ερρίκο, ξέρω πως περίμενες να γράψω κάτι για την αναχώρησή σου. Δε σε ξέχασα, απλά μου πήρε κάποιο χρόνο για να συνειδητοποιήσω την απώλειά σου. Παρότι έφυγες πλήρης ημερών και ήσουν αρκετά χρόνια μεγαλύτερός μου, εγώ σ΄έβλεπα μικρότερό μου, γι΄αυτό και σε αποκαλούσα «Αγόρι μου!».
Η ψυχή σου και το μυαλό σου μέχρι τελευταία στιγμή παρέμειναν νεανικά, κλεισμένα σε ένα γεροντικό σώμα, που είχε υποστεί τη φυσιολογική φθορά του χρόνου.
Από παλιά σε θαύμαζα για το συγγραφικό σου έργο και τις πολιτιστικές σου δραστηριότητες και χαιρόμουν όταν μας επαινούσες με τις κριτικές σου, για τις θεατρικές μας παραστάσεις, που κάναμε πριν τριάντα χρόνια.
Κάποια στιγμή και ενώ είχα εγκαταλείψει τις θεατρικές μου δραστηριότητες , μου πρότεινες και δέχτηκα με χαρά, να παίξουμε δύο θεατρικά έργα που θα σκηνοθετούσες , «Το δίκαννο» του Μουρσελά και «Η στέγη» που ήταν δικό σου.
Περάσαμε μαζί στη σκηνή του Ορφέα ατέλειωτες ώρες, κάνοντας πρόβες κι εκεί είχα την τύχη και τη χαρά, να σε γνωρίσω πολύ καλά και να περάσουμε μαζί αλησμόνητες στιγμές, μαζί με τα άλλα μέλη της θεατρικής ομάδας.
Όταν ερχόμουνα στο σπίτι σου τα τελευταία χρόνια, ήθελες να μιλάμε μόνον για ευχάριστα και γελούσαμε. Είχες πλήρη πνευματική διαύγεια και διατηρούσες το χιούμορ, παρά το ό,τι ήσουν πικραμένος από την απώλεια του παιδιού σου.
Όταν σου ανέφερα κάποια επεισόδια των θεατρικών μας παραστάσεων, τα μάτια σου και το πρόσωπό σου έλαμπαν, ξεκαρδιζόσουν στο γέλιο και ήθελες να πεταχτείς από την πολυθρόνα, όπου ήσουν καθηλωμένος.
Σου έλεγα για την πρεμιέρα, στη γεμάτη από κόσμο αίθουσα του Ορφέα το Μάϊο του 1998, όπου είχα αγχωθεί από τα δύο έργα που μ΄έβαλες να πρωταγωνιστήσω και την ώρα της παράστασης, μου έκανες τον υποβολέα. Σε κάποια στιγμή από το άγχος κόλλησε το στόμα μου και δεν μπορούσα να βγάλω λέξη. Τότε φώναξα «Ένα νερό ρε παιδιά!». Όλοι νόμιζαν πως η έκκληση ήταν στο σενάριο του έργου, εκτός από σένα που ζούσες την αγωνία μου και πετάχτηκες αλλόφρων, φωνάζοντας: «Ένα ποτήρι νερό ρε παιδιά στον άνθρωπο!!!». Όταν ήπια το νερό και αφού έπεσε χειροκρότημα, συνεχίστηκε κανονικά η παράσταση.
Ερρίκο, δε θα αναφερθώ στο συγγραφικό και πολιτιστικό σου έργο, ούτε στα βραβεία που σου απονεμήθηκαν, αυτό το έκαναν άλλοι. Το μόνο που έχω να πω, είναι πως ήμουν τυχερός που σε γνώρισα, γιατί ήσουν ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα που γνώρισα στις Σέρρες και αποτέλεσαν έναν από τους λόγους που άφησα το Βόλο.
