Τις τελευταίες μέρες τα ΜΜΕ ασχολούνται με τα όσα εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ. Αναλύσεις επί αναλύσεων, για το πόσο και ποιοι θα ωφεληθούν από τα «κουπόνια» και πόσο μεγάλες θα είναι οι πραγματικές «αυξήσεις» που θα δουν μισθωτοί και συνταξιούχοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα και ποια θα είναι η «ανακούφιση» των μικρομεσαίων επιχειρηματιών.
Πολλοί είναι πολίτες που ψάχνουν να δουν αν και ποια από τα «μέτρα» τούς αφορούν κι αν οι ίδιοι πληρούν τις προϋποθέσεις.
Ο πρωθυπουργός απάντησε και σε διάφορες «ερωτήσεις» κυρίως φιλοκυβερνητικών μέσων για να δώσει περισσότερες διευκρινήσεις για την εξειδίκευση των μέτρων.
Υπήρξε όμως και μία ερώτηση που διατυπώθηκε, όχι από στόμα δημοσιογράφου, αλλά από τον ίδιο τον λαό που με αγωνία αντικρύζει το μέλλον και την προοπτική του:
-Κύριε πρωθυπουργέ με ποιον είστε; Με εμάς ή με τους ολιγάρχες;
Η απάντηση του πρωθυπουργού ήταν ακαριαία, σαφής, χωρίς να αφήνει περιθώρια παρερμηνείας:
-Με τους ολιγάρχες φυσικά! Ξεκάθαρα.
Για τον λόγο αυτό έχουμε ένα από τα ακριβότερα ηλεκτρικά ρεύματα στην Ευρώπη. Από τη στιγμή που αρνούμαστε να παρέμβουμε διαρθρωτικά στην αγορά της ενέργειας, γιατί τότε θα θιχτούν οι φίλοι μας που είναι παραγωγοί και πάροχοι της ηλεκτρικής ενέργειας, η ακρίβεια πέφτει στις πλάτες σας. Και σας πλακώνει.
Τα διάφορα fuel pass, food pass, power pass, είναι τα κουπόνια της εξαθλίωσης, με τα οποία προσπαθούμε να σας ξεγελάσουμε και να υφαρπάξουμε την ψήφο σας.
Σας δώσαμε το power pass που λέγαμε ότι θα φτάσει έως τα εξακόσια ευρώ, καλλιεργώντας προσδοκίες και τελικά πληρωθήκατε, κατά μέσο όρο εξήντα ευρώ.Αυτή λοιπόν ήταν η απάντηση του πρωθυπουργού. Ήταν η περίληψη, η συμπύκνωση των όσων είπε. Και ήταν τραγική απάντηση.
Εξίσου τραγική όμως είναι και η ψυχολογία της θλίψης, της απελπισίας, της ματαιότητας, της παραίτησης και της βουβής οργής που έχει περιέλθει ο πολίτης και συνολικά ο ελληνικός λαός. Πέρα από την οικονομική καταδυνάστευση που επιβάλλεται, παράλληλα εντείνεται ο αυταρχισμός και δημιουργείται ένα κρατικό-παρακράτος όπου αμφισβητούνται ευθέως δημοκρατικά κεκτημένα της μεταπολίτευσης, εγκαθιδρύοντας ένα
σύστημα αυταρχικό διανθισμένο με ακροδεξιούς υπουργούς σε ένα αδίστακτο και τοξικό περιβάλλον.
Το αποτέλεσμα βέβαια αυτό δεν έπεσε απ’ τον ουρανό. Είναι η νομοτελειακή συνέχεια ενός λαού που, αψηφώντας το κόστος και τους εκβιασμούς, με αποφασιστικότητα άνοιξε τον δρόμο της ρήξης και προδόθηκε.
Και επειδή δεν έχουμε μνήμη ψαριού, όσο κι αν μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ για «ανατροπή» είμαστε υποψιασμένοι για το τι εννοεί.
Στην ουσία η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ στις άλλες δυνάμεις συνοψίζεται στο «ελάτε να ανατρέψουμε αυτόν τον επικίνδυνο και μετά θα δούμε τι θα κάνουμε».
Το ζητούμενο στις επόμενες εκλογές δεν είναι μόνον η απαλλαγή από μια επικίνδυνη για τη δημοκρατία και την οικονομία κυβέρνηση, αλλά η αλλαγή ενός συστήματος εξουσίας, η απαλλαγή από τον κακοήθη όγκο που κατατρώει τις ζωές μας.
Αυτό μπορούν να το κάνουν εκείνες οι δυνάμεις που πραγματικά ενδιαφέρονται για τον λαό και όχι για τις καρέκλες και τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.
Με ένα παλλαϊκό προσκλητήριο για κίνημα ανατροπής. Με πρόσκληση στις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις σε διάλογο για τη διαμόρφωση πολιτικού προγράμματος ρήξης με την ουσία του συστήματος ΠΡΙΝ τις εκλογές. Στην κατεύθυνση αυτή το ΜέΡΑ25 κατέθεσε στο τραπέζι του διαλόγου7+1 τομές. Δεν είναι απαραίτητο να γίνουν όλες δεκτές. Ίσως να μη γίνει δεκτή καμία. Ας καταθέσουν όμως τις δικές τους προτάσεις. Η λογική «ανατροπή της παρούσας κυβέρνησης και μετά βλέπουμε»
ΚΑΙ δεν πείθει ΚΑΙ δεν είναι αποδεκτή. Θέλουμε πίσω τη ζωή μας, θέλουμε πίσω την ελπίδα μας, θέλουμε πίσω το χαμόγελό μας.
Σταματάμε την καταστροφή και την απελπισία.
* Ο Μιχάλης Πισκιούλης είναι μέλος της ΚΕ του ΜέΡΑ25
