Μετά από 6 χρόνια σταθερότητας στις πληρωμές των αγροπεριβαλλοντικών μέτρων του ΠΑΑ, επιστρέψαμε στην αλήστου μνήμης εποχή της περιόδου 2012-2015.
Οι μαθητευόμενοι και μη μάγοι των μηχανογραφικών συστημάτων, των δεδομένων και των διασταυρωτικών ελέγχων, κατάφεραν, σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία, να δημιουργήσουν ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα στην αγορά.
Η καθυστερημένη πληρωμή κάποιων μέτρων και η ΜΗ πληρωμή μέχρι σήμερα της δράσης 10.1.9 (Διατήρηση Απειλούμενων Αυτόχθονων Φυλών) έχει δημιουργήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις.
Προφανώς τα χρήματα αυτά δεν προορίζονται για να «κάνουμε γιορτές» όπως διατείνονται οι φωστήρες των καναλιών.
Επρόκειτο να καλύψουν ανειλημμένες ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις, όπως λογαριασμοί ρεύματος, ασφαλιστικές εισφορές, εφόδια και κυρίως τις καλοκαιρινές αγορές ζωοτροφών προς τους γεωργούς – καλλιεργητές ζωοτροφών.
Κάτι που σημαίνει ότι και αυτοί με τη σειρά τους δεν μπορούν να καλύψουν τις δικές τους υποχρεώσεις, διευρύνοντας έτσι το φαύλο κύκλο του χρέους που ξεκινάει από την ασυνέπεια, την ανευθυνότητα και την ελαφρότητα του ίδιου του κράτους.
Βεβαίως η κοροϊδία και η ανευθυνότητα, αν όχι η και η σκοπιμότητα συνεχίζεται.
Μετά από τουλάχιστον τέσσερις εξαγγελίες για ενίσχυση των κτηνοτρόφων λόγω της υπέρογκης αύξησης των τιμών των ζωοτροφών, εντελώς ετεροχρονισμένα, έφτασε η στιγμή της πικρής αλήθειας.
Κριτήριο για την ενίσχυση δεν είναι τα τιμολόγια αγοράς ζωοτροφών αλλά τα τιμολόγια πώλησης προϊόντων!
Είναι κάτι σαν την παροιμιώδη συνδεδεμένη ενίσχυση για το αιγοπρόβειο κρέας όπου μετράνε το γάλα!
Οι ιθύνοντες του ΥΠΑΑΤ δεν άκουσαν την κραυγή αγωνίας, ειδικά των εκτροφέων αυτόχθονων φυλών αγροτικών ζώων και δεν κατάλαβαν, ή κάνουν πως δεν κατάλαβαν, ότι τα τελευταία 2 χρόνια δεν μπορούμε να πουλήσουμε τα προϊόντα μας.
Επίσης δεν αντιλαμβάνονται ότι η κτηνοτροφία δεν είναι «μαγαζί», που αν δεν αποδίδει, το κλείνεις και φεύγεις!
Τα ζώα είναι εκεί και έχουν ανάγκες.
Σε δύσκολες εποχές, κάποια από αυτά δεν είναι δυνατόν όχι να πωληθούν, ούτε καν να χαριστούν.
Ο κτηνοτρόφος είναι υποχρεωμένος να δουλεύει κάθε μέρα, να ξοδεύει και να μην εισπράττει.
Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, προφανώς πιο σοβαρές, εκεί δηλαδή που ξέρουν ακριβώς πόσα ζώα υπάρχουν στην πραγματική πραγματικότητα – όχι την εικονική στην οποία ζούμε εμείς – οι κτηνοτρόφοι αποζημιώθηκαν κατά κεφαλή και μάλιστα με ποσά που ανταποκρίνονται μάλλον επαρκώς στην πραγματική ζημία που έχουν υποστεί οι κτηνοτρόφοι.
Εδώ αυτό δεν μπορεί να γίνει γιατί όλοι παραδέχονται ότι άλλα είναι τα αθροίσματα «στα χαρτιά» (μεγαλύτερα για να επιδοτούνται και μη υπαρκτά ζώα) και άλλα στην πραγματικότητα (μικρότερα αθροίσματα).
Με λίγα λόγια, η επίσημη πολιτεία, με την αδιαφορία, τις καθυστερήσεις και τις παράλογες – αν όχι κατευθυνόμενες – αποφάσεις, οδηγεί ένα μεγάλο μέρος της κτηνοτροφίας και κυρίως αυτό της εκτατικής, στον αφανισμό.
Οι βερμπαλισμοί περί προϊόντων ποιότητας, περί συγκριτικού πλεονεκτήματος από την αξιοποίηση των εδαφοκλιματικών ιδιαιτεροτήτων της χώρας, περί σεβασμού του περιβάλλοντος και άλλες φαμφάρες που διαχρονικά διακηρύττονται από τους αρμοδίους, δεν αποτελούν παρά «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε».
Κύριοι, αν έχετε αποφασίσει να μας αφανίσετε, ενημερώστε μας ώστε να περισώσουμε ότι μπορούμε.
