Η πόλη των Σερρών αλλά και όλες οι γύρω περιοχές βρίσκονταν υπό τον οθωμανικό ζυγό ήδη από το 1383, εβδομήντα χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Και φυσικά ήταν από τις πρώτες περιοχές της Ελλάδας που καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς και μία από τις τελευταίες που ενσωματώθηκαν στον εθνικό κορμό, στις 29 Ιουνίου 1913.
Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, η πόλη μας όχι μόνο αναδείχθηκε σε ένα σπουδαίο εμπορικό και πνευματικό κέντρο με διεθνή ακτινοβολία.
Ονομάστηκε «Αθήνα της Ανατολικής Μακεδονίας», μια ονομασία που στην ουσία όπως της είχε αποδοθεί, δεν απείχε και πολύ από την πραγματικότητα.
Οι κάτοικοι των Σερρών, στην πλειονότητά τους ελληνικής καταγωγής, ποτέ δεν έπαψαν να αγωνίζονται.
Πρώτα να επιβιώσουν, περισώζοντας από τον αφανισμό τη γλώσσα και τη θρησκεία τους και στη συνέχεια να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό.
Φυσικά μεγάλη ήταν η συμβολή τους στην Εθνική Παλιγγενεσία, με την εμβληματική φιγούρα του Εμμανουήλ Παππά και στον Μακεδονικό Αγώνα.
Αλλά γενικά, η ζωή των Σερραίων κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ήταν γεμάτη αίμα, δάκρυα και ανασφάλεια.
Βέβαια ήμασταν τυχεροί που μπήκε πρώτος ο Ελληνικός στρατός στην Θεσσαλονίκη το 1912, γιατί αλλιώς κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά πως θα κατέληγαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι
Πάντως το σίγουρο είναι πως οι Βούλγαροι ήταν αυτοί που κατέστρεψαν δυο φορές τον τόπο μας
Σήμερα βέβαια ζουν δίπλα μας και κάνουν μπάνιο μαζί μας στις παραλίες της Τούζλας και της Ασπροβάλτας
Και φυσικά είμαστε εταίροι τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στην Ε.Ε.
Αυτό που μένει είναι να επιστραφούν τα κειμήλια μας που κλάπηκαν κατά την διάρκεια της Βουλγαρικής κατοχής
Ιδού πεδίο λαμπρό για συλλόγους, πολιτικούς και εκκλησία…
Και μάλιστα σε μια περίοδο μακρόχρονης ειρήνης…
