Αγαπά ο Θεός τον κλέφτη, αγαπά και τον νοικοκύρη, που σημαίνει πως το κακό θριαμβεύει πρόσκαιρα και τελικά το δίκιο αποκαθίσταται.
Κάπως έτσι θα έπρεπε να σκέφτονται όλοι, αλλά δυστυχώς στην χώρα μας όλοι νοιώθουν …νοικοκυραίοι.
Νοικοκυραίοι θεωρούνταν και οι αριστεροί, όσον αφορά το ηθικό πλεονέκτημα, ένα πλεονέκτημα που αποκτήθηκε τα δύσκολα χρόνια, με αγώνες και θυσίες.
Σήμερα δυστυχώς αυτός ο κόσμος βλέπει την πολιτική του αξιοπιστία να σβήνει καθώς χάνετε το (πολιτικό) έδαφος του «ηθικού πλεονεκτήματος» και φεύγει κάτω από τα πόδια τους.
Θα μου πεις, είχαν όλοι αυτοί καμία συμμετοχή στα όσα οργάνωναν οι υψηλά ιστάμενοι Συριζαίοι;
Προφανώς και όχι, όπως δεν είχαν και οι ΠΑΣΟΚτζήδες στα όσα μύρια έκανε ο Άκης…
Μόνο που και αυτοί πλήρωσαν τα λάθη του Άκη και του Γιωργάκη…
Αλλά τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν οι όποιοι ψηφοφόροι από το να καταθέσουν την ψήφο τους στα διάφορα κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές στηρίζοντας τα με πάμπολλους καθημερινούς προσωπικούς αγώνες, ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για τα αριστερά κόμματα;
Τι φταίνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι όταν εκ των υστέρων έρχονται τα κόμματα να εκμεταλλευθούν την πολιτική ισχύ που αποκτούν μέσω των ψήφων των αθώων πολιτών, για να προάγουν τους δικούς τους στόχους;
Ποια η επιλογή των πολιτών όταν χάνεται το ηθικό πλεονέκτημα της παράταξης;
Ποια η επιλογή των πολιτών…όταν χάνεται η ελπίδα της αλλαγής;
Μήπως τελικά το ηθικό πλεονέκτημα δεν συνδυάζεται με την εξουσία αλλά με την γόνιμη υπηρεσία της κριτικής … και της αντιπολίτευσης;
Διαβάστε επίσης…
