ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Θέμης Πεταλωτής
Πόσο ευλογημένος θα πρέπει να νιώθει ένας άνθρωπος όταν θεωρεί ότι πέτυχε γιατί τον έχει αγγίξει μια νεράιδα με το μαγικό της ραβδί;
Πόσο τυχερός θα πρέπει να αισθάνεται κάποιος όταν η δουλειά του αντί για υποχρέωση, γίνεται η διασκέδασή του και στο τέλος η ίδια του η ζωή;
Τυχερός και ευλογημένος λοιπόν ο Μάκης Δελαπόρτας, παρότι ο ίδιος δηλώνει ένας απλός συλλέκτης ονείρων και αναμνήσεων…
Μα με όνειρα και ελπίδα δεν ζούμε όλοι μας;
Και οι αναμνήσεις δεν είναι αυτές που μας δίνουν ώθηση και πίστη για το μέλλον;
Κι αν η ζωή είναι ένα λουλούδι, οι αναμνήσεις δεν είναι το άρωμά του;
Οπότε, αν το όνειρο μοιάζει με ένα παλιό χειρόγραφο ή ένα γράμμα από το οποίο λείπει η αρχή και το τέλος, ο Μάκης δεν βλέπει μόνο όνειρα.
Γιατί ξέρει καλά και την αρχή, αλλά και το τέλος…
Γιατί για το Μάκη η ανάμνηση είναι η σκιά της …ευτυχίας!
S.P.: Ο Μάκης Δελαπόρτας πώς θα αυτοχαρακτηριζόταν; Ηθοποιός, βιογράφος των μύθων του ελληνικού σινεμά, δισκογραφικός παραγωγός, σκηνοθέτης, συγγραφέας; Ποιο από τα πολλά σου πρόσωπα σε αντιπροσωπεύει περισσότερο;
Μ.Δ.: Είμαι απλά ο Μάκης…. ένας ρομαντικός, ονειροπόλος καλλιτέχνης που γεννήθηκα, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι σε μια φτωχογειτονιά, αλλά κατάφερα τελικά να ζήσω το όνειρό μου. Δεν επιλέγω κανέναν από τους πολλούς τίτλους που μου προσδίδουν. Δεν μου πάνε οι τίτλοι! Πολύ απλά θα έλεγα «Συλλέκτης ονείρων και αναμνήσεων».
S.P.: Ασχολήθηκες με τον ελληνικό κινηματογράφο, τον οποίο λάτρεψες από παιδί, και έγραψες 24 βιογραφίες για τα μεγαλύτερα αστέρια της μεγάλης οθόνης: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Ρένα Βλαχοπούλου, Μάρθα Καραγιάννη, Λάμπρο Κωνσταντάρα, Ντίνο Ηλιόπουλο, Τζένη Καρέζη, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Μαίρη Λίντα-Μανώλη Χιώτη, Στέλιο Καζαντζίδη, Φρέντυ Γερμανό, Νίκο Φώσκολο, Αλέκο Σακελλάριο, Άννα Καλουτά, Μίμη Πλέσσα και άλλους. Πώς κατάφερες να πλησιάσεις αυτούς τους γίγαντες της τέχνης; Είχαν κάποιο κοινό μεταξύ τους; Ήταν προσιτοί;
Μ.Δ.: Όλα στη ζωή είναι καρμικά! Γραμμένα όπως λέει ο λαός! Η ζωή φαίνεται πως είχε γράψει το δικό της σενάριο για μένα. Πριν γράψω εγώ τη δική μου αυτοβιογραφία που κυκλοφόρησε πριν δύο χρόνια από τις εκδόσεις «Άγκυρα» και με τίτλο «Ξέρω κάποια αστέρια». Στο σπίτι λοιπόν που μεγάλωσα, ακριβώς δίπλα χτίστηκε ένα θερινό σινεμά. Πώς θα μπορούσα τελικά να ξεφύγω από το κάρμα; Εκεί σκαρφαλωμένος στον μαντρότοιχο εκείνου του σινεμά, πέρασα όλα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας, ταξιδεύοντας στο όνειρο. Παρέα με μυθικά πρόσωπα, μαγικές εικόνες και υπέροχες μελωδίες. Όλα ξεκίνησαν από εκεί! Φυσικά δεν ήταν όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες προσιτοί, όπως με ρώτησες, για να τους γνωρίσεις. Κάθε άλλο! Πολλοί δύσκολοι και απροσπέλαστοι! Απλά ήμουν εγώ πολύ εύκολος, απλός, αληθινός, ευγενικός και δουλευταράς. Σε όλα αυτά μπροστά, πίστεψέ με, πείθονται και οι πιο δύσκολοι και απρόσιτοι. Γιατί όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι ήταν δύσκολοι στις επιλογές τους, απαιτητικοί, τελειομανείς γι’ αυτό εξάλλου ήταν και σπουδαίοι. Από την άλλη δεν ήμουν επαγγελματίας βιογράφος. Αυτό προέκυψε. Ούτε αδίστακτος δημοσιογράφος για να ψάχνω να πουλήσω, ίντριγκες από τις πολυτάραχες ζωές τους, ένοχα μυστικά, δολοπλοκίες και απόκρυφα πάθη. Τους αντιμετώπισα με σεβασμό, διακριτικότητα, εχεμύθεια και αγάπη. Γιατί κι εκείνοι με αγάπησαν. Με έκαναν μέλος της οικογενείας τους. Και για μένα έγιναν συγγενείς μου. Σημαντικά κομμάτια της ζωής μου. Και κάθε φορά που κάποιος έφευγε, εγώ ξεριζωνόμουν. Ορφάνεψα πολλές φορές τα τελευταία χρόνια! Για έναν ολόκληρο λαό ήταν οι μύθοι, για μένα… οι δικοί μου άνθρωποι!
S.P.: Πώς δεν έγραψες για τον Νίκο Κούρκουλο και για τη Ζωή Λάσκαρη;
Μ.Δ.: Δεν πρόλαβα! Είχα μιλήσει μαζί τους, αλλά είχαν και οι δυο μία άλλη άποψη για τις βιογραφίες. Πίστευαν πως η βιογραφία ενός καλλιτέχνη πρέπει να βγαίνει σε βαθιά γεράματα και όταν έχει κάποιος ολοκληρώσει την καλλιτεχνική του πορεία. Για μένα λάθος! Στο εξωτερικό βιογραφίες γίνονται και για πολύ νεώτερους καλλιτέχνες, όταν έχουν κάτι να πουν. Κι εκείνοι είχαν να πουν πολλά. Δυστυχώς και οι δυο αυτοί αγαπημένοι ηθοποιοί δεν έφυγαν σε βαθιά γεράματα, κι έτσι δεν πρόλαβα να καταγράψω τη ζωή τους. Η Λάσκαρη μάλιστα, μου είχε δώσει ραντεβού στα 80 της για να κάνουμε τη βιογραφία της. Στα 80 Μάκη μου, μου είχε πει, στα 80!
S.P.: Πώς επίσης ασχολήθηκες και με τα τραγούδια του σινεμά, κι επιμελήθηκες τόσες δισκογραφικές δουλειές;
Μ.Δ.: Σε μια εποχή που τα κλαμπ και οι ντίσκο έπαιζαν μόνο ξένα τραγούδια, άντε και καμιά Άντζελα και Πανταζή, ξαφνικά εν έτει 1990 μια τρελή ιδέα δική μου έφερε τα πάνω-κάτω στην νυχτερινή ζωή.
S.P.: Η ιδέα σου ήταν να βγουν τα τραγούδια του σινεμά σε δίσκους;
Μ.Δ.: Δεν ήταν τόσο απλό, όπως το λες. Σε μια εποχή που ήταν απαξιωμένες οι μουσικές και τα τραγούδια του σινεμά και ακόμη και οι ίδιοι οι συνθέτες είχαν ξεχάσει τι είχαν γράψει, τους πλησίασα, τους έπεισα να μου δώσουν την άδεια, αφού πρώτα πήγα και βρήκα τα ξεχασμένα master tapes των soundtracks του σινεμά, που ούτε οι ίδιοι τα είχαν, σε παλιές αποθήκες και πατάρια, λίγο πριν οδηγηθούν στις χωματερές. Μετά άλλος αγώνας! Άντε να πείσεις και την πρώτη δισκογραφική να κυκλοφορήσει το πρώτο βινύλιο! Το πείσμα μου όμως ήταν μεγάλο. Αν δεν γινόταν θα είχα αποτύχει. Και το πέτυχα! Έγινε το θαύμα! Ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν ύστερα από τριάντα και πλέον χρόνια τα τραγούδια του σινεμά! Και στην αρχή φυσικά ούτε λόγος για χρήματα! Ήμουν άσχετος με τις οικονομικές απαιτήσεις!
S.P.: Σημαντικό έργο, αν σκεφτούμε πως μέχρι σήμερα έχεις επιμεληθεί περισσότερους από 300 δίσκους με τραγούδια του σινεμά, του θεάτρου και όχι μόνο!
Μ.Δ.: Ναι, μετά παθιάστηκα, έγινε γνωστή και η δουλειά μου και συνεργάστηκα με όλες τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες. Έβγαλα δίσκους για όλους τους μεγάλους τραγουδιστές και για όλους τους ηθοποιούς που τραγούδησαν στον ελληνικό κινηματογράφο. Αυτό που με ικανοποιεί βαθιά πλέον είναι ότι μέσα από αυτή τη δουλειά σώθηκε ένα απίστευτο υλικό! Θησαυρός! Που αναπαυόταν ξεχασμένος για χρόνια ολόκληρα σε αραχνιασμένες αποθήκες και ράφια!
S.P.: Έγινε λοιπόν σκοπός ζωής σου να σώσεις υλικό ηχητικό; Κάπως έτσι παθιάστηκες και με τις βιογραφίες των μεγάλων σταρ του ελληνικού σινεμά που έγραψες;
Μ.Δ.: Ακριβώς! Με διακρίνει το πάθος σε όλα τα πράγματα στη ζωή μου. Με ότι καταπιάνομαι παθιάζομαι! Οι βιογραφίες ήρθαν στη ζωή μου κάποια χρόνια αργότερα. Το 1998 έγραψα το πρώτο βιβλίο μου για την Αλίκη Βουγιουκλάκη, κάτω από τη δική της επιθυμία. Αυτό μου άνοιξε το δρόμο για όλα τα άλλα που ακολούθησαν.
S.P.: Ο τίτλος του καταγραφέα της ιστορίας του Ελληνικού κινηματογράφου πόσο θα σου ταίριαζε;
Μ.Δ.: Καταγραφέας; Μμμμ! Κι άλλος τίτλος! Πλάκα έχει! Μού έχουν δώσει πολλούς τίτλους μέχρι σήμερα, όπως: «Ο εθνικός βιογράφος», «Ιστορικός του κινηματογράφου», «Εθελοντής της ελληνικής κινηματογραφίας», «διασώστης του ελληνικού σινεμά»…. Οι ειδικοί του μέλλοντος ας με χαρακτηρίσουν όπως θέλουν…. Εγώ ξέρω πως κάνω αυτό που αγαπώ και συνάμα με κάνει να γεμίζω από βαθιά ικανοποίηση, πως βάζω κι εγώ ταπεινά και διακριτικά, το δικό μου λιθαράκι στα πολιτιστικά δρώμενα της πατρίδας μου, που για μένα στις γκρίζες μέρες που διάγουμε, ο πολιτισμός μας είναι το φως στο τούνελ…
S.P.: Αλίκη Βουγιουκλάκη, ή Τζένη Καρέζη; Παπαμιχαήλ ή Αλεξανδράκης; Τελικά υπάρχει ο… καλύτερος;
Μ.Δ.: Δεν υπάρχει ο καλύτερος και ο χειρότερος! Όλοι τους ήταν οι αγαπημένες μορφές μιας ολόκληρης εποχής. Και τώρα δυστυχώς ζούμε το τέλος της. Μέσα από τις ταινίες μυθοποιήθηκαν και θα αντιπροσωπεύουν αναμφισβήτητα για πάντα, μια Ελλάδα, που νομίζω δεν θα ξαναγίνει ποτέ έτσι όπως ήταν. Γι αυτό και οι ταινίες τους για πάντα θα κάνουν μεγάλα νούμερα ακροαματικότητας και θα θυμίζουν σε όλους τα χρόνια της αθωότητας. Τότε που οι άνθρωποι δεν επικοινωνούσαν μέσα από tablet και δεν ερωτευόντουσαν μέσα από οθόνες και κινητά.
S.P.: Πόσα μυστικά μεγάλων ηθοποιών δεν θα μάθουμε ποτέ;
Μ.Δ.: Είναι πράγματα που θα τα πάρω μαζί μου! Σέβομαι πως όλοι οι σπουδαίοι αυτοί καλλιτέχνες με έβαλαν στα σπίτια τους και μοιράστηκαν μαζί μου πολύ προσωπικές τους στιγμές και εμπειρίες. Δεν θέλησα ποτέ να τους δω μέσα από κλειδαρότρυπα που θα ήταν πολύ εύκολο και ταυτόχρονα εμπορικό. Δεν το είδα καθόλου έτσι. Δεν θέλησα επίσης να απομυθοποιήσω ποτέ τον μύθο τους και την εικόνα που είχε ο κόσμος για κείνους. Και για ποιο λόγο; Δεν μπήκα στη διαδικασία ποτέ να ικανοποιήσω την αδηφάγο περιέργεια του κοινού, που διψά για οτιδήποτε κίτρινο και κουτσομπολίστικο. Είμαι πολύ κατά όλων αυτών. Και στις τηλεοπτικές μου συνεντεύξεις δεν θα με ακούσετε ποτέ να εκθέτω πρόσωπα και καταστάσεις για να κάνω τον έξυπνο και τον παντογνώστη, κι ας ξέρω περισσότερα από τους άλλους. Κι όμως κάνω πάντα μεγάλα νούμερα όπου εμφανίζομαι, γι αυτό και είμαι ο αγαπημένος καλεσμένος όλων των εκπομπών. Χωρίς να είμαι «κίτρινος». Το κοινό πρέπει να το εκπαιδεύουμε.
S.P.: Είναι όνειρο ζωής η δημιουργία ενός Μουσείου Ελληνικού κινηματογράφου;
Μ.Δ.: Σας φαίνεται τρελό όνειρο; Εγώ πάντα έχω στόχους και όνειρα. Κανείς πολιτικός και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί ποτέ να μας σταματήσει να ονειρευόμαστε. Μετά από τόσα χρόνια έρευνας και συλλογής, αφισών, φωτογραφιών, κοστουμιών, προσωπικών αντικειμένων, κινηματογραφικών μηχανών, αρνητικών, σλάιντς, ηχητικών μπομπίνων, θα ‘θελα να κάνω ένα μουσείο που όλα αυτά θα προστατευτούν, θα διασωθούν και θα ταξιδέψουν στις επόμενες γενιές Ελλήνων που θα ακολουθήσουν. Γιατί όλο αυτό το υλικό που έχω συγκεντρώσει με τόση αγάπη, δεν ανήκει στην ουσία σε μένα, αλλά στον ελληνικό πολιτισμό. Ελπίζω και εύχομαι να το καταφέρω!
S.P.: Ξέρω πως σε διακρίνει το πάθος, το πείσμα, η θέληση και η αισιοδοξία! Αυτά τα συστατικά είναι η πιο γερή βάση για την υλοποίηση αυτού του εξαιρετικού οράματος για το καλό του τόπου μας! Τελικά η Βλαχοπούλου σου έδωσε τα δικαιώματα από τις ταινίες της;
Μ.Δ.: Έτσι όπως ακούγεται, φαίνεται πως κληρονόμησα δικαιώματα μιας μεγάλης σταρ που θα έλυνα το οικονομικό μου πρόβλημα ες αεί. Δεν είναι έτσι! Διαχειρίζομαι τα πνευματικά της δικαιώματα για να μην μπορεί ο καθένας να εκμεταλλεύεται το όνομά της κάνοντας βραδιές, παραστάσεις, ή βιβλία και cds. Μου είχε πει πως σε σένα θέλω να αφήσω το αρχείο μου, τα κοστούμια μου και τα πνευματικά μου δικαιώματα, γιατί εσύ με αγαπάς και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις όταν δεν θα είμαι εγώ εδώ. Έτσι κι έκανα! Με τη Ρένα έζησα πολύ κοντά και τις όμορφες στιγμές της αλλά και τις δυσάρεστες και τις δύσκολες. Όμως αυτό θα ‘θελα να κάνω κι εγώ όταν θα έρθει η δική μου ώρα. Δεν είναι απαραίτητο πως οι συγγενείς σου, έχουν τη γνώση, αγαπούν κι εκτιμούν ανάλογα το έργο σου, τα αρχεία σου και μπορούν να τα διαχειριστούν κιόλας. Αν υπάρξει άνθρωπος που θα προχωρήσει σωστά το έργο μου, και μετά από μένα, σε αυτόν θα πάνε όλα!
S.P.: Εκτός από όλες αυτές τις έντονες δραστηριότητές σου, παίζεις και στο θέατρο κάθε χρόνο στήνοντας πλέον τις δικές σου παραστάσεις, που σημειώνουν μάλιστα μεγάλη επιτυχία. Τι ετοιμάζεις τώρα;
Μ.Δ.: Εδώ και ένα χρόνο έχω στήσει μια μουσική αφιερωματική παράσταση με τον τίτλο «Το πρώτο μας πάρτι». Ένωσα επί σκηνής με έναν δικό μου θεατρικό τρόπο τα τραγουδιστικά μου είδωλα. Γιατί τα είδωλά μου δεν ήταν μόνο τα κινηματογραφικά. Σαν νεαρός στα πρώτα μου πάρτι άκουγα μοντέρνα τραγούδια κι είχα είδωλα, τον Δάκη, την Μπέσσυ Αργυράκη, τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς, τον Λάκη Τζορντανέλι, τον Γιώργο Πολυχρονιάδη. Έγινε λοιπόν ένα μιούζικαλ «αλά ελληνικά», με όλους όσους ανέφερα, με τη συμμετοχή του Δημήτρη Κοργιαλά και της Εβελίνας Νικόλιζα, με 150 κοστούμια και με υπέροχα χορευτικά και σημειώσαμε τεράστια επιτυχία όπου και να παίξαμε. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, επαρχία. Ακόμη μια φορά κατάλαβα πως ο κόσμος διψά για οτιδήποτε ελληνικό και αυθεντικό, και πως διάγουμε την εποχή της νοσταλγίας.
S.P.: Γιατί θεωρείς ότι σε διάλεξε η Αλίκη;
Μ.Δ.: Η Αλίκη χατίρια δεν έκανε. Αν δεν σε πίστευε για το ταλέντο σου και τη δουλειά σου, δεν υπήρχε περίπτωση να συνεργαστεί μαζί σου. Εγώ ξεκίνησα σε ηλικία 17 χρονών κοντά της στο θέατρο στο μιούζικαλ «Καμπαρέ», μετά της επιμελήθηκα 20 δικούς της δίσκους με τα υπέροχα τραγούδια της, και εκείνη είδε πρώτη σε μένα πως ήμουν ειδικός για να γράψω τις βιογραφίες των μεγάλων ηθοποιών, ξεκινώντας από το δικό της βιβλίο. Κι όταν η καλή σου νεράιδα σε αγγίξει με το μαγικό ραβδί της, μάλλον ευοίωνο προβλέπεται το μέλλον σου.
S.P.: Πώς πείθεις κάποιον για να του κάνεις τη βιογραφία του;
Μ.Δ.: Δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν για κάτι. Μιλάει η δουλειά σου από μόνη της. Όταν πετυχαίνεις σε έναν τομέα, τότε νομίζω πως τα πράγματα κυλούν από μόνα τους. Γι’ αυτό κι έκανα 24 βιβλία κι όχι 4. Πολλοί πλέον καλλιτέχνες από μόνοι τους θέλουν να εμπιστευτούν σε μένα τη βιογραφία τους. Απλά δεν με ενδιαφέρουν όλοι. Κι αυτό δεν το λέω υποτιμητικά για κανέναν. Όλες οι ζωές έχουν ενδιαφέρον και είναι ξεχωριστές. Απλά δεν κατέχω εγώ όλες τις περιπτώσεις των καλλιτεχνών. Με ενδιαφέρουν καλλιτέχνες που άγγιξαν προφανώς περισσότερο τη δική μου ψυχή.
S.P.: Αν δεν ήσουν ο Μάκης Δελαπόρτας ποιος θα ήθελες να είσαι;
Μ.Δ.: Δεν θα ‘θελα να είμαι κανείς άλλος, γιατί η ζωή μού φέρθηκε αρκετά γενναιόδωρα κι αισθάνομαι ευλογημένος για τη τύχη που είχα να ζήσω από κοντά τους «ήρωες» των παιδικών μου χρόνων. Τα όνειρα μου κατά κάποιο μαγικό τρόπο πραγματοποιούνται. Προφανώς έχει να κάνει και με τη δική μου θέληση και το τρελό πείσμα μου.
S.P.: Η ζωή μας πάει ή εμείς την …οδηγούμε;
Μ.Δ.: Πιστεύω στο κάρμα, και πως η ζωή σου φέρνει στο δρόμο σου κάποιες μεγάλες ευκαιρίες, που στο χέρι σου είναι να τις εκτιμήσεις ανάλογα και να επιλέξεις. Για μένα οι μεγάλες ευκαιρίες είναι άνθρωποι. Ανθρώπους που επιλέγουμε, να συνεργαστούμε, να συμπορευτούμε, να ζήσουμε. Είμαστε οι επιλογές μας!
