ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Νίκος Ελευθερίου
Είναι μεγάλη χαρά να μιλάω κάθε φορά με τον Γιάννη, έχει τόσα πράγματα ουσιαστικά και ενδιαφέροντα να σου πει. Ξέρει άλλωστε πολύ καλά τι του γίνεται κι όταν τα κάνεις κι από καρδιάς ακόμη καλύτερα. Άλλωστε πάνε και τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε κι όμως πάντα με εκπλήσσει ευχάριστα.
Tον Γιάννη Πλούταρχο, τον γνώρισα επισήμως μια μέρα, στα 1999, στα γραφεία της Eταιρείας MINOS-EMI, δύο με τρεις μήνες πριν από την κυκλοφορία της πρώτης του δισκογραφικής δουλειάς! Λίγο μετά, θυμήθηκα πως τον είχα δει και τον είχα ακούσει στις “Φιγούρες” και μου άρεσε αυτός ο νεαρός τραγουδιστής, που έβγαζε ένα τρυφερό συναίσθημα και μεγάλη αισθαντικότητα, καθώς τραγουδούσε!
O καιρός περνά και η πρώτη επιτυχία για τον Γιάννη είναι γεγονός, για να ακολουθήσουν η μία μετά την άλλη, οι υπόλοιπες που πολύ καλά ξέρετε και τραγουδάτε…
Eλάχιστα πράγματα άλλαξαν για τον Γιάννη, εκτός του ότι πρωταγωνιστεί πια. Παρέμεινε γλυκός και φιλικός. Προσιτός και με αληθινό ενδιαφέρον για τους άλλους. Συνεχίζει να αγαπά με πάθος αυτό που κάνει και να προσπαθεί κάθε φορά για το καλύτερο!
Στην κουβέντα που μας παραχώρησε αποκλειστικά για το περιοδικό, ίσως διαπιστώσετε κι άλλα πράγματα γι’ αυτόν, που είναι βέβαιο πως θα σας κάνουν να τον αγαπήσετε τόσο πολύ, όσο και τις προηγούμενες πολυπλατινένιες δουλειές του.
Όσο δε φέτος, βάλθηκε να κάνει πολλά καινούρια κι ενδιαφέροντα πράγματα. Να εμφανίζεται και να τραγουδά στο θέατρο “Broadway”, στο αξέχαστο μιούζικαλ «Γοργόνες και μάγκες», αλλά και στο «Φωταέριο»! Όσο για το πρόσφατο C.D. του, «Πέρα από τα μάτια μου» έχει ήδη δύο τραγούδια πολυτραγουδισμένα και αναμένεται να ξεχωρίσουν κι άλλα από τα 20 που συμπεριλαμβάνονται εκεί!
S.P.: Πόσο δικαιωμένος νιώθεις τόσο για τις επιλογές σου στο πέρασμα του χρόνου, όσο και για το χαμηλό στυλ και προφίλ που έχεις επιλέξει να ακολουθήσεις και μάλιστα από την αρχή της καριέρας σου;
Γ.Π.: Δεν είναι στρατηγικό σχέδιο για να νιώθω δικαιωμένος, ότι πέτυχε ο στόχος μου. Είναι απλώς μια στάση ζωής, έτσι ζω, έτσι είμαι και στην καθημερινότητά μου. Δεν ήταν κάτι προγραμματισμένο. Απλά στο μόνο που νιώθω δικαιωμένος, είναι ότι ποτέ δε σταμάτησα να δουλεύω. Και το λέω σε όλους τους ανθρώπους. Δηλαδή ένας άνθρωπος που θα παιδευτεί, που θα κουραστεί και θα αγωνιστεί στη ζωή σε οποιοδήποτε επάγγελμα, κάποια στιγμή θα δικαιωθεί. Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο, που να μην πληρωθεί για όλα αυτά που έχει κάνει.
S.P.: Πες μας, πώς ξεκινάς να φτιάχνεις μια δισκογραφική δουλειά; Μπαίνεις στη διαδικασία αν θα αρέσει στον κόσμο; Αν θα γίνει επιτυχία; Επειδή έχω ζήσει από κοντά κάποιες φορές τον πανικό που επικρατεί στα παρασκήνια κι έχω δει την τελειομανία, που σε διακρίνει…
Γ.Π.: Όλα αυτά που είπες παίζουν ένα μικρό ρόλο. Χωρίς όμως να είναι σημαία μου. Πιο πολύ έχω πρόβλημα με το στίχο. Δηλαδή, θέλω να λέει κάτι, θέλω να είναι ένας ισορροπημένος στίχος. Εγώ από εκεί ξεκινάω. Ούτε να είναι δύσκολος για τον κόσμο, αλλά όχι και να λέει βλακείες. Να λέει συγκεκριμένα πράγματα. “Οι λεπτομέρειες” θεωρώ πως είναι ένα καταπληκτικό κομμάτι και με εξαίρετα μηνύματα. Είναι αυτό που λέμε το πρόβλημα του 21ου αιώνα, οι ανθρώπινες σχέσεις. Είναι το μέγα πρόβλημα γενικά στις σχέσεις, είτε ερωτικές είναι, είτε φιλικές. Μέσα στην καθημερινότητά μας χάνουμε αυτή την επαφή μεταξύ μας, απομακρυνόμαστε και είμαστε μόνοι μας.
S.P.: Παίρνεις ενέργεια από αυτό που σου δίνει, στις ζωντανές εμφανίσεις σου, ο κόσμος; Aπό την άλλη, έχω δει πολλές φορές να ρωτάς στο καμαρίνι σου τι τους άρεσε και τι δεν τους άρεσε…
Γ.Π.: Πολύ μεγάλη και κυρίως θετική ενέργεια, σε σημείο που και κάποιες φορές, που δεν είμαι στα καλύτερά μου, να μεταμορφώνομαι. Είναι πολύ ωραίο να γνωρίζεις ανθρώπους από όλα τα μέρη της Eλλάδας και εκτός αυτής, που έχουν αγαπήσει τα τραγούδια σου. Το θεωρώ πάρα πολύ καλό και φυσικά θέλω να ξέρω τι είναι εκείνο που τους ευχαριστεί, ή κάτι που δεν τους αρέσει. Άλλωστε, μην ξεχνάς, πως γι’ αυτούς τραγουδάω.
S.P.: Γιάννη, θα σ’ ενοχλούσε, θα σε προβλημάτιζε, αν κάτι από τα πράγματα που κάνεις κατά καιρούς, δεν είχε τόσο μεγάλη απήχηση;
Γ.Π.: Δεν το συζητάω, θα με πείραζε γιατί δεν αφουγκράστηκα τον κόσμο. Όλα μπορούν να συμβούν στη ζωή μας. Εγώ όμως πραγματικά θα έκανα το καλύτερο δυνατό, που αφορά εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή και εποχή. Aπό την άλλη, τα τραγούδια δεν είναι μόνο στίχος και μουσική. Είναι και η κάθε στιγμή του εκάστοτε καλλιτέχνη, που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
S.P.: Nα θεωρήσω πως αυτό που πιστεύεις για έναν καλό τραγουδιστή, είναι πως πρέπει πρώτα απ’ όλα να κάνει κατάθεση ψυχής, σωστής συμπεριφοράς και μετά καλής φωνής;
Γ.Π.: Ακριβώς. Nομίζω πως είναι μεγάλη έννοια ο καλός τραγουδιστής, από τη δική μου πλευρά πάντα. Δεν είναι μόνο η καλή φωνή, είναι το σύνολο των πραγμάτων. Mέσα από τη δουλειά του, μπορείς να αντιληφθείς το χαρακτήρα κάποιου καλλιτέχνη. Aπό τα τραγούδια, που επιλέγει να τραγουδήσει, αλλά και από τον τρόπο, που ζει και βιώνει τα πράγματα. Πιστεύω λοιπόν πως ο καλλιτέχνης είναι σύνολο πραγμάτων και περισσότερο, πως η στάση ζωής του είναι παράδειγμα, όχι τόσο στα τραγούδια του, όσο στην προσωπική του ζωή.
S.P.: Έχω προσέξει πως κάθε φορά έχεις ένα μεγάλο δημιουργό στις δισκογραφικές δουλειές σου, ειδικά πριν από μερικά χρόνια. Είτε αυτός είναι ο Γ. Σπανός, είτε ο Γ. Χατζηνάσιος και πιο πρόσφατα ο Αντώνης Βαρδής. Πόσο συνειδητά γίνεται αυτό;
Γ.Π.: Απευθύνομαι πάντα σε όλους τους δημιουργούς. Δηλαδή, δεν πάω την πεπατημένη, ποιοι μου κάνανε την προηγούμενη χρονιά σουξέ, να πάω πάλι σ’ αυτούς. Πηγαίνω και σ’ αυτούς, αλλά πάω και σε καινούριους. Θέλω να ψάχνω παντού και εγώ, όπως και ο εκάστοτε παραγωγός μου. Μ’ αρέσει να είναι πολυσυλλεκτικός ο δίσκος. Αν ένας δημιουργός, είτε νέος είναι, είτε παλιός, γιατί π.χ. και ο Γιώργος Θεοφάνους είναι αξιόλογος συνθέτης, όπως και ο Φοίβος, κρίνω πως έχουν καλά πράγματα για μένα, φυσικά και θα τα πάρω, όπως και από νεώτερους, άλλωστε με τον τελευταίο κάναμε κι έναν ολόκληρο δίσκο μαζί και ίσως ξανακάνουμε.
S.P.: Έχω ως motto, πως «μόνο οι άνθρωποι που έχουμε αγαπήσει και αγαπάμε, μπορούν να μας πληγώσουν». Οι υπόλοιποι μας είμαι αδιάφοροι έτσι κι αλλιώς. Ποια η δική σου γνώμη;
Γ.Π.: Ναι πολύ ωραία θεωρία αυτή! Συμφωνώ. Και ξέρεις κάτι τελικά, τι πραγματικά μπορεί να χρειάζεται σε μια σχέση για να δεις αν πραγματικά είναι δυνατή; Xρειάζονται κάποιες παύσεις. Kαι μετά απ’ αυτές, στο μέλλον, μπορείς πια να επενδύσεις πραγματικά, αλλά και να κάνεις όνειρα για το πρόσωπο, ή τα πρόσωπα που σε ενδιαφέρουν.
S.P.: Καμιά φορά το κοινό με τους καλλιτέχνες είναι λίγο αδηφάγο. Θέλει να βλέπει τον καλλιτέχνη να υποφέρει σε εισαγωγικά, να προσπαθεί να αγκιστρωθεί σε προβλήματά του, σε κάποια άσχημη πλευρά του, να τον βλέπει να ταλαιπωρείται… Tο έχεις αισθανθεί;
Γ.Π.: Εντάξει, γιατί να είναι όλα ωραία στον καλλιτέχνη. Ναι, υπάρχουν και τα άσχημα. Υπάρχει μέσα και ο πόνος. Μα έτσι είναι. Οι καλλιτέχνες ποτέ δεν έχουν μόνο καλά. Ο καθένας τραβά το δικό του σταυρό. Είναι σίγουρο αυτό. Άντε πήγαμε και βρήκαμε μια θέση, την κλείσαμε, είναι η θέση μας και περνάμε καλά στη ζωή μας. Δεν υπάρχει τέτοια θέση για κανέναν άνθρωπο. Εγώ έχω ζήσει και τις δύο πλευρές του νομίσματος στη ζωή μου. Και τα δύσκολα, τα φτωχά και τα διαφορετικά, αλλά και τα πολύ καλά, δόξα τω Θεό. Άλλωστε η ζωή είναι περισσότερες λύπες παρά χαρές.
S.P.: Πώς ετοιμάζεις ένα πρόγραμμα στο χώρο που εμφανίζεσαι και που περνάει πολύς κόσμος και πολλές φορές κι ο ίδιος, όπως φέτος στο «Φωταέριο»; Όπου πρέπει να ανανεωθείς, να δείξεις ένα καινούριο πρόσωπο, να ερμηνεύσεις τα τραγούδια που περιμένουν έτσι κι αλλιώς και ταυτόχρονα να δείξεις κάτι καινούριο.
Γ.Π.: Αυτό που λες ακριβώς. Επίσης, φέτος βρίσκομαι μετά από αρκετά χρόνια σ’ έναν καινούργιο χώρο. Ψάχνω με τους συνεργάτες μου για να βρούμε νέα παιδιά κοντά μου. Τραγουδιστές καινούριοι. Nέα ταλέντα, όμως όλοι με αξιόλογες φωνές. Φυσικά φέτος έχω και επώνυμους τραγουδιστές μαζί μου, όπως είναι ο Ηλίας Βρεττός, αλλά και το συγκρότημα KINGS, που έχουν κάνει μεγάλες επιτυχίες τα τελευταία χρόνια και είναι πολύ δυνατοί στην πίστα.
S.P.: Γράφονται πια καλά τραγούδια; Γιατί ακούμε μια γκρίνια γενικότερα, ότι σήμερα δε γράφονται καλά τραγούδια, ότι τη δεκαετία του ’60 και του ’70 γράφονταν καλύτερα τραγούδια.
Γ.Π.: Αυτό συμβαίνει, κακά τα ψέματα. H δεκαετία του ’70, μάλλον ’65, ’75 βάζω εγώ τις περιόδους, ο κόσμος ήταν πιο ρομαντικός, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν ήταν απομακρυσμένες. Yπήρχαν τα όνειρα. Σήμερα υπάρχει μια ανασφάλεια τρομερή. Σήμερα, κοιτάζω να περάσω εγώ καλά και δε με ενδιαφέρει κανείς άλλος. Δυστυχώς που το λέω αυτό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Έχουμε όλοι οι άνθρωποι ανάγκη ο ένας τον άλλον και το γνωρίζουμε. Θέλουμε, ψάχνουμε έναν άνθρωπο να πούμε τον πόνο μας. Βλέπω πολλούς ανθρώπους να ζουν τα τραγούδια, να ταυτίζονται με τον ήρωα και να μιλάνε στον τραγουδιστή, στον ήρωα τέλος πάντων, που ερμηνεύει ο τραγουδιστής. Πιστεύω πως αυτή η αμφιβολία, μας κάνει να είμαστε πολύ απόμακροι ο ένας από τον άλλο. Ενώ το ’70 ήταν τελείως διαφορετικά. Yπήρχε το Pαδιόφωνο. Στο ραδιόφωνο ξεγυμνώνεται ένας τραγουδιστής.
S.P.: Τι είναι εκείνο που σε προδιαθέτει ανάλογα στο στούντιο για να αποδόσεις τα μέγιστα όπως στο φετινό cd σου; Γιατι στο μαγαζί το κατανοώ, βλέπεις τον κόσμο από κάτω και “φορτίζεσαι” ανάλογα…
Γ.Π.: Ναι, συμβαίνουν όλα αυτά. Το στούντιο είναι πιο ψυχρό. Είναι πολύ δύσκολο. Πρέπει να βρεις τη στιγμή σου. Δεν είναι όλες οι ώρες πραγματικά ίδιες. Γι’ αυτό ο περισσότερος κόσμος που με έχει δει live, λέει ότι δεν έχω καμία σχέση με το CD. Βγαίνει το συναίσθημα. Στο στούντιο πρέπει να απαιτήσεις να βρεις τη στιγμή σου. Κακά τα ψέματα είμαι επαγγελματίας πια πάνω στο τραγούδι. Αμέσως, με το που θα το πω μια, δύο, τρεις φορές, θα έχω ταυτιστεί με τον ήρωα και θα προσπαθήσω πραγματικά με τη χροιά μου να μπορέσω να αποδώσω το μέγιστο συναίσθημα, όπως εγώ μπορώ εκείνη τη στιγμή και το αντιλαμβάνομαι.
S.P.: Αισθάνεσαι ανταγωνιστικά για τους συναδέλφους σου; Γιατί κατά καιρούς έχουν γραφτεί διάφορα περίεργα, ανακριβή και δισυπόστατα, το 95% για να μην πω το 99%.
Γ.Π.: Καταρχήν αγαπάω ειλικρινά όλους τους συναδέλφους μου, θαυμάζω αυτό που έχουν πετύχει. Δεν είναι καθόλου εύκολο και το γνωρίζω γιατί ζω μέσα σ’ αυτό. Ο καθένας έχει τη δική του θέση ξεχωριστά και μέσα στο χώρο του τραγουδιού και με ρωτάνε πολλές φορές, γιατί δε συνεργάζεσαι με τους άλλους συναδέλφους σου και τέτοια. Κάποια στιγμή θα φύγει και αυτό. Μπορεί να γίνει και του χρόνου. Πάντως κάποια στιγμή θα γίνει. Ο λόγος είναι ότι τουλάχιστον τώρα, που είμαι ακόμα νέος, θέλω να δώσω το μέγιστο, γιατί τραγουδάω πάρα πολλές ώρες, τρεις με τρεισήμισι ώρες.
S.P.: Έχεις σκεφτεί έναν άλλο τρόπο ερμηνείας, σε ένα διαφορετικό χώρο; Δηλαδή, εγώ θα ήθελα να σε ακούσω σε έναν πιο μικρό χώρο, σε ύφος μπουάτ και ειδικό ρεπερτόριο.
Γ.Π.: Όπως ξέρεις έκανα μια προσπάθεια πριν μερικά χρόνια, για μια μέρα. Είχε φυσικά πολύ μεγάλη επιτυχία. Διάλεξα ένα μικρό θεατράκι, με τρία όργανα και εγώ. Δε χρειάζονταν άλλωστε περισσότερα. Ήταν κάτι συγκλονιστικό. Τα περισότερα τραγούδια ήταν άλλων συναδέλφων και μάλιστα, όταν είπα το “άσε να φύγω” μόνο φωνή και σαξόφωνο, ήταν καταπληκτικά. Όλος ο κόσμος έλεγε: “Γιάννη θα θέλαμε να σε δούμε έτσι”. Θα ’θελα να μπορούσα κάποια στιγμή να κάνω μια δουλειά με δικά μας λαϊκά τραγούδια, ενορχηστρωμένα όμως από μια μεγάλη μπάντα. Όπου έτσι πραγματικά κοιτάζεις και ζητάς το μερίδιό σου ακόμη και στην Eυρώπη και στην Aμερική, όχι μόνο εδώ πέρα.
S.P.: Θα ήθελα να μας σχολιάσεις λίγο για τις τόσο πετυχημένες σου εμφανίσεις που είχες κάνει παλιότερα. Έκανες κάποιες σεζόν απίστευτες, που έσπασαν πολλά ρεκόρ…
Γ.Π.: Η αλήθεια είναι πως οι σεζόν εκείνες ήταν ιστορικές θα έλεγα. Πραγματικά μεγάλη επιτυχία εδώ και τέσσερα χρόνια, με κορύφωση ένα χρόνο συνεχώς στο μαγαζί. Κάποια στιγμή ό,τι και να λέω, αυτό κουράζει. Με την έννοια του ξενυχτιού, με καμία άλλη. Απλά με βοηθούσε πάρα πολύ ο κόσμος. Να τα λέμε όμως κανονικά. Ο λόγος που κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο ήταν το πρόβλημα με τον πατέρα μου, ξέροντας τί θα συμβεί. Και έπρεπε να δουλέψω, τουλάχιστον όσο μπορούσα, για να μπορώ να καθίσω μετά όσο χρειαστεί.
S.P.: Έχει τελικά το “δικαίωμα” ο καλλιτέχνης να σταματήσει να εμφανίζεται μπροστά στο κοινό, για κάποιο χρονικό διάστημα και μάλιστα για προσωπικούς του λόγους;
Γ.Π.: Βέβαια, πως δεν έχει. Εγώ νομίζω πως ο καλλιτέχνης πρέπει να ξέρει πότε θα σταματά, για να μην κουράσει αυτούς που τον αγαπούν και να έρθει πιο ανανεωμένος. Όταν θα φτάσει στο σημείο να καταντήσει επάγγελμα και να σκέφτεσαι ότι εγώ τώρα κάθε βράδυ παίρνω το μεροκάματό μου, έτσι χάνεις και το συναίσθημα. Είναι φυσικά το επάγγελμά σου, αλλά όταν θα το κάνεις συνειδητοποιημένα και θα σου φύγει το πάθος από μέσα σου, τότε αλλάζουν τα πράγματα.
S.P.: Ο Μαρκ Τουέιν, είχε πει: “Είναι προτιμότερο να αξίζεις τιμές και να μην τις έχεις, παρά να τις έχεις και να μην τις αξίζεις”! Εσένα πόσο σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, η υστεροφημία σου γενικότερα;
Γ.Π.: Με ενδιαφέρει, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Άλλη υστεροφημία να σου πω την αλήθεια μ’ ενδιαφέρει, όχι αυτή πάνω στη δουλειά μου. Αυτή που θα έχω δώσει στα παιδιά μου, ένα όνομα καλό, που θα το έχουν στην υπόλοιπη ζωή τους και νομίζω ότι θα είναι και η μόνη ουσιαστική κληρονομιά που μπορώ να τους δώσω, η πιο σημαντική, για να είναι υπερήφανοι. Υπάρχουν ξέρεις και πολλές οικογένειες, που οι γονείς δεν είναι τόσο άξιοι για τα παιδιά. Παρ’ όλα αυτά βγαίνουν πολύ καλά παιδιά, υπάρχει όμως ένα απωθημένο.
Εκεί πραγματικά εστιάζω την προσοχή μου. Πιστεύω πως μπορώ να επενδύσω στη μόρφωσή τους και στο όνομα, που θα τους δώσω για να πορευτούν στη ζωή τους. Το όνομα σαν άνθρωπος, όχι το όνομα ‘Πλούταρχος’.
