….Έφτασα κατά τις 07.00 το πρωί στο Χειρουργείο…ο Διευθυντής ήταν ήδη εκεί..
Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και όλα έδειχναν ότι δεν Είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό…
Μιλούσε στο τηλ και φώναζε να έρθουν στο γραφείο του αναισθησιολόγοι…καρδιοχειρουργοί…αγγειοχειρουργοί….παιδοχειρουργοί και όποια ειδικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στο χειρουργείο που θα έκανε….
Εγώ φοιτήτρια …χωμένη σε μιαν άκρη να μην πολυφαίνομαι και το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν πως θα κατάφερνα να μπω στο χργ του….να δω τον θρύλο να Ζωγραφίζει …
Να αρπάξουν τα μάτια και τα αυτιά μου όσα περισσότερα μπορούσαν απο τον Δάσκαλο….Ακόμη και σ’ αυτό όσο και μακρυά από Αυτον κι αν ήμουν….
Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις και αυτός είχε μαζέψει περίπου 20 γιατρούς και σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 και αφού χώρισε χειρουργούς και νοσηλευτές σε ομάδες, άρχισε να εξηγεί ποια ομάδα θα μπει πότε ..Που και με ποιόν τρόπο στο μικρό σωματάκι του Σταύρου….
Ο Σταύρος Λοιπόν ….12 ετών…
Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στην Λάρισα και για κακή του τύχη έπεσε και διαπέρασε το σώμα του απο καρωτίδα μέχρι αορτή ένας αιχμηρότατος σωλήνας….
Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλες περιγραφές της βλάβης και του τραύματος……
Άρχισε η μεγάλη περιπέτεια του…
Απο νοσοκομειο σε νοσοκομειο…..
Λαρισα….Κατερινη….Αχεπα….
Μεχρι που Σχεδόν με τις τελευταίες του Αναπνοές τον έφεραν μέσα στην νύχτα στο Παπανικολάου…
Γιατί απλά, …. Αν δεν μπορούσε να τον Σώσει ο Σπύρου τότε δεν μπορούσε Κανείς….
ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ…..
Ο Διευθυντής λοιπόν χωρίς άλλη σκέψη έφτασε κι αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτο που του έλεγε η συνείδηση του.
Το χειρουργείο του Σταύρου κράτησε πάνω από 20 Ώρες….
Η προσπάθειά Υπεράνθρωπη απ’ όλους….
Τι παιδί “ΕΦΥΓΕ” 3 φορές καί τό επανέφεραν άλλες τόσες
Ο Σπύρου με αλλοιωμένο από θυμό πρόσωπο αλλά απόλυτα συγκροτημένος φώναζε και έβριζε μέσα στο χειρουργείο “ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΧΑΡΕ,….ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ…”
Η ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΟ….
ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ…
ΤΟΝ ΕΒΡΙΖΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΦΤΥΝΕ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ….
ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΟΙ ΗΧΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ……
ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΧΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΩΡΑΡΙΟ ΜΑΣ….ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ…
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ….
ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΠΙΑ…ΚΑΤΑΚΟΠΟΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ…ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ….
ΠΗΓΑΜΕ ΟΛΟΙ ΒΟΥΒΟΙ ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟΛΕΣ…
ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΑΣ ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ….
ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΕ ΑΚΟΜΗ….
ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΝΑ ΝΤΥΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ…ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΟΛΟΙ…
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ…..
ΟΛΟΣ Ο ΟΡΟΦΟΣ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟ….ΑΣΘΕΝΕΙΣ…ΣΥΝΟΔΟΙ…ΚΑΜΕΡΕΣ…ΑΣΧΕΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ….
ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΟΡΘΙΑ…ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΡΗΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΑΜΜΑ….
ΔΕΝ ΕΙΠΕ ΤΙΠΟΤΑ….ΜΑΣ ΠΛΗΣΙΑΣΕ….ΠΗΓΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ….ΔΕΝ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΕ…
Η ΣΙΩΠΗ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΜΑΧΑΙΡΙ…..
ΕΠΕΣΕ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΦΙΛΑΕΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ….
ΟΧΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ…..ΤΟΥ ΦΙΛΟΥΣΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΕΛΛΙΣΕΙ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟ ‘”ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…..ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ….”
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΙΧΕ ΖΗΣΕΙ ΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΗ ΜΕΤΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ….
ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΥΓΙΕΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ…ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΕ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ……
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ.!
ΥΓ.
Γιατρέ, θα ΖΕΙΣ για πάντα μέσα στα όνειρα μας & θα αποτελείς το κίνητρο για την εξέλιξη μας. Μακάρι να είχα την τύχη να σε γνώριζα
