Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι στυλοβάτες της κοινωνίας που είναι εκεί να βοηθούν και να συνδράµουν στον διπλανό τους, υπενθυµίζοντάς µας πόσο ανάγκη έχουµε ο ένας τον άλλον. Μια από αυτούς είναι η Μαρσελίνα Πασχάλη, που βρήκε το τρόπο να διοχετεύσει την αγάπη και το ενδιαφέρον της στους συνανθρώπους µας, µέσα από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό
Ολοι γνωρίζουµε πως στις δύσκολες εποχές που διανύουµε, οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν κρίση, οι άνθρωποι δεν νοιάζονται πια ο ένας για τον άλλον και ο καθένας έχει τα δικά του προβλήµατα κι έτσι αδιαφορεί για τον πόνο του συνανθρώπου του. Όµως, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι στυλοβάτες της κοινωνίας που είναι εκεί να βοηθούν και να συνδράµουν στον διπλανό τους, υπενθυµίζοντάς µας πόσο ανάγκη έχουµε ο ένας τον άλλον. Μια από αυτούς είναι η Μαρσελίνα Πασχάλη, που βρήκε το τρόπο να διοχετεύσει την αγάπη και το ενδιαφέρον της στους συνανθρώπους µας, µέσα από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Τη συναντήσαµε στη Θεσσαλονίκη όπου δραστηριοποιείται, και µας µίλησε τόσο για το έργο της ως εθελόντρια του Ε.Ε.Σ. όσο και για τη σηµαντικότητα του εθελοντισµού στις µέρες µας.
S.P.: Πώς ξεκινήσατε την εθελοντική σας δράση και τι σας οδήγησε σε αυτό το δρόμο;
Μ.Π.: Ονομάζομαι Πασχάλη Μαρσελίνα, Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και σπούδασα στην Αθήνα και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Πολιτικές Επιστήμες.
Είμαι παντρεμένη και έχω δύο παιδιά μεγάλα πλέον, έναν νεοπαντρεμένο 40ετών και μια κόρη 37 ετών. Δούλεψα αρκετά χρόνια στην οικογενειακή επιχείρηση στο τομέα του εμπορίου. Στην ηλικία των 40 χρόνων μου και ενώ τα παιδιά μου είχαν μεγαλώσει αρκετά και δεν είχαν ανάγκη τη καθημερινή παρουσία μου δίπλα τους, αποφάσισα πως θέλω να προσφέρω εθελοντικά. ‘Ενιωθα πως είχα μέσα μου μεγάλο απόθεμα αγάπης το οποίο ήθελα να το δώσω σε ανθρώπους που το είχαν ανάγκη και ιδιαίτερα στα παιδιά. Ψάχνοντας λοιπόν με τη κόρη μου στο ίντερνετ, βρήκα προγράμματα κοινωνικής προσφοράς του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Αρχικά παρακολούθησα το πρόγραμμα Πρώτων Βοηθειών για ένα μήνα και στη συνέχεια ολοκλήρωσα το πρόγραμμα εκπαίδευσης για να γίνω εθελόντρια του Ε.Ε.Σ. Στο πρόγραμμα εκπαίδευσης που διήρκησε για τρεις μήνες, ενημερώθηκα για τον ίδιο το φορέα, έμαθα για τη δράση του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τις βασικές αρχές του εθελοντισμού, τους κανονισμούς του σώματος εθελοντών και πάνω από όλα τους τομείς και τα πλαίσια που θα μπορούσα να προσφέρω παρέχοντας σαν εθελόντρια ανιδιοτελή βοήθεια στους συνανθρώπους μέσα από οργανωμένη δραστηριότητα και υπηρεσία προκειμένου να βοηθούν άνθρωποι και ομάδες καλύπτωντας ανάγκες.
S.P.: Συμμετέχετε ως ενεργό μέλος στον Ερυθρό Σταυρό;
Μ.Π.: Από το 2003 αδιαλείπτως συμμετέχω ως ενεργό μέλος στον Ε.Ε.Σ. που με τίμησε επιτρέποντάς μου να γίνω σημαιοφόρος του.
S.P.: Τι δράσεις αναλαμβάνετε και ποια είναι η συμμετοχή σας στον οργανισμό;
Μ.Π.: Υπήρξα για 11 ολοκληρα χρόνια συντονίστρια της ομάδος Παπαφείου Κυριακής στο Παπάφειο Κέντρο Παιδικής Μέριμνας Αρρένων Θεσσαλονίκης “Ο Μελιτεύς” και για τέσσερα χρόνια συντονίστρια της ομάδος δημιουργικής ψυχαγωγίας εφήβων, στην οποία εξακολουθώ να είμαι. Είμαι, επίσης, ενεργό μέλος στην ομάδα υπηρεσίας γραφείου για χρόνια και συμμετέχω όπου υπάρχει ανάγκη παρουσίας εθελοντών της Κοινωνικής Πρόνοιας του Ε.Ε.Σ σε προσφορά και βοήθεια όπως συγκέντρωση και διανομή τροφίμων, ρούχων φαρμάκων κτλ. Συμμετέχω, ακόμα, σε εκδηλώσεις που υπάρχει ανάγκη παρουσίας εθελοντών όπως σε εκθέσεις μουσεία, παρελάσεις, εκκλησίες, ιδρύματα, super market, φεστιβάλ κτλ. Έχω λάβει μέρος επί 8 ολόκληρα χρόνια στον έρανο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Συμμετείχα και στη προσφορά βοήθειας στους πρόσφυγες των Αναβαστών στα παιδιά και στη διανομή τροφίμων εκεί. Δηλώνω πάντα παρούσα στη Κοινωνική Υπηρεσία, να προσφέρω όπου υπάρχει ανάγκη και με στέλνει εκείνη.
S.P.: Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχετε βιώσει ως εθελόντρια και ποια η πιο όμορφη;
Μ.Π.: Στη πορεία των 16 περίπου χρόνων συνεχούς εθελοντικής προσφοράς, έχω βιώσει στιγμές με έντονα και ανάμεικτα συναισθήματα. Στιγμές άλλες δύσκολες και άλλες υπέροχες γεμάτες χαρά και αγάπη. Η πιο δύσκολη στιγμή σαν εθελόντρια, ήταν όταν σε μια δράση της ομάδος Παπαφείου Κυριακής και ενώ παρακολουθούσαμε με τα παιδιά του ιδρύματος μια θεατρική παράσταση στο Άριστοτέλειο Κινηματογράφο, ένα παιδί, ξαφνικά σηκώθηκε και αποφάσισε να φύγει γιατι δεν του άρεσε η παράσταση. Στη προσπάθεια μου να το προλάβω έτρεξα πίσω του και έπεσα από τις σκάλες του Αριστοτελείου, χτυπώντας τα γόνατα μου και παθαίνοντας ρίξη μηνίσκων ταλαιπωρόντας με επί μήνες. Το χειρότερο όμως ήταν η αγωνία να βρεθεί το παιδί και να επιστρέψουμε τα υπόλοιπα ασφαλή στο ίδρυμα. Ευτυχώς στο τέλος πήγαν όλα καλά έστω και με μεγάλη ταλαιπωρία. Η πιο όμορφη στιγμή μου σαν εθελόντρια ήταν όταν ένα από τα παιδιά της καρδίας μου του ιδρύματος Παπαφείου ο Απόστολος, που τον γνώρισα στην ηλικία της τρίτης δημοτικού και τώρα πλέον είναι τελειόφοιτος του τμήματος Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Κομοτηνής, σε γιορτή του ιδρύματος που του εδώθη έπαινος για την εισαγωγή του στο Πανεπιστήμιο, ζήτησε από το ίδρυμα να το προσφέρει σε μένα, γιατί όλα αυτά τα χρόνια του είχα σταθεί σαν μητέρα και σαν σημείο αναφοράς. Αυτό που περίτρανα έχω να πω είναι πως δεν υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή για έναν εθελοντή να βλέπει στους συνανθρώπους που προσφέρει τη χαρά στα μάτια τους και ιδιαίτερα στα παιδιά. Συναντώ παιδιά που έχουν μεγαλώσει πλέον, που είναι στο στρατό, που εργάζονται, που έχουν κάνει τις δικές τους οικογένειες και που αυτοί με θυμούνται και μου λένε πως δεν ξεχνούν ποτέ τα χρόνια της αγάπης που τους έδωσα. Τελικά εγώ μάλλον κάτι πήρα και παίρνω πιο πολλά από αυτά που έδωσα και δίνω, γεμίζοντας πρωτίστως τη δική μου ψυχή.
S.P.: Πόσο σημαντικός είναι ο θεσμός του εθελοντή σήμερα σε μια κοινωνία σε κρίση;
Μ.Π.: Σε μια εποχή που τα μηνύματα φτάνουν δυσοίωνα όσον αφορά τις σχέσεις των ανθρώπων και τη μεταξύ τους βοήθεια, όπου η διάθεση ανιδιοτελούς εθελοντικής προσφοράς περνά μέσα από τις συμπληγάδες του συμφέροντος και του κέρδους, η παρουσία των εθελοντών και ο θεσμός του εθελοντή αποτελεί παράθυρο αισιοδοξίας και είναι σημαντικότατος.
S.P.: Τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας για να συμμετέχει σε εθελοντικά προγράμματα;
Μ.Π.: Δεν έχει παρά να πάρει πληροφορίες και να ενημερωθεί από τη γραμματεία του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού για τα προγράμματα προσφοράς που υπάρχουν.
S.P.: Πώς μπορούν οι νέοι άνθρωποι να ευαισθητοποιηθούν σχετικά με τον εθελοντισμό;
Μ.Π.: Ο νέος άνθρωπος για να ευαισθητοποιηθεί σχετικά με τον εθελοντισμό πρέπει να βγει από τον εαυτό του από το μακρόκοσμο του και να δεί τι υπάρχει τριγύρω στον υπόλοιπο κόσμο. Τότε, θα καταλάβει ότι δεν είναι ο μόνος που έχει προβλήματα ή ότι τα δικά του προβλήματα είναι ίσως μικρά σε σχέση με άλλων ανθρώπων. Θα δει τη δυστυχία και την ανάγκη, γιατί αυτά τα βλέπουμε όταν βγούμε έξω και να δούμε τους συνανθρώπους μας που ζουν, όχι από το καναπέ μας κοιτάζοντας την οθόνη της τηλεόρασης. Έτσι επιτυγχάνεται η ευαισθητοποίηση η οποία φέρνει τη διάθεση για έμπρακτη αγάπη και ανιδιοτελή προσφορά και αυτή η ανιδιοτελή προσφορά φέρνει ηθική ικανοποίηση. Για αυτό ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός προσκαλεί τους νέους να έρθουν κοντά του και να γνωρίσουν τα προγράμματα και έτσι να ευαισθητοποιηθούν.
S.P.: Είναι εύκολο για έναν νέο να δραστηριοποιηθεί σε αυτό το τομέα;
Μ.Π.: Δεν είναι καθόλου εύκολο στη σημερινή εποχή της κρίσης και της ανεργίας και των τόσων προβλημάτων που υπάρχουν για ένα νέο να δραστηριοποιηθεί στο τομέα του εθελοντισμού γιατί πρωτίστως ενδιαφέρεται να κάνει τον αγώνα για τη δική του επιβεβαίωση και μετά να υπάρχουν κίνητρα, δυνάμεις και θέληση να προσφέρει και στους άλλους. Επίσης πάντα ελοχεύει ο φόβος της απογοήτευσης αν η προσφορά του δεν διοχετεύεται στο σωστό μέρος και τους σωστούς ανθρώπους.
S.P.: Τι Προσφέρει ο εθελοντισμός σε έναν άνθρωπο και τι μαθήματα περνάει;
Μ.Π.: Ο εθελοντισμός επιφέρει στον εθελοντή προσωπικά οφέλη καλλιεργώντας στον άτομο πνεύμα συνεργασίας, βελτίωση των σχέσεων με τους άλλους ανθρώπους και μια καλύτερη ένταξη στο κοινωνικό σύνολο.
Η θετική του προσφορά στην κοινωνία έγκειται στο να συμβάλλει στην ανακούφιση συνανθρώπων μας που δοκιμάζονται από σημαντικά προβλήματα, όπως η ανεργία, η οικονομική εξαθλίωση, η μοναξιά, η κακοποίηση, η βία, καθώς και από διάφορες καταστροφές, σεισμούς, πλημμύρες, πολέμους κ.αλ. Προσφορά που αποκτά μεγαλύτερη σημασία και σπουδαιότητα στην δική μας εποχή που είναι εποχή της οικονομικής εξαθλίωσης και της αλλοτρίωσης των ανθρωπίνων σχέσεων.
Τέλος, σαν Μαρσελίνα και σαν εθελόντρια του Ε.Ε.Σ. έχω να πω πως αν περάσει μια μέρα χωρίς προσφορά στον συνάνθρωπο, στο φίλο, στον γείτονα, στον πρόσφυγα, στα παιδιά που έχουν ανάγκη, είναι μια μέρα χαμένη…άδεια…χωρίς ουσία.
Μη διστάζετε να προσφέρετε απλά πράγματα όπως την αγάπη σας, το χαμόγελό σας, την καλή σας την κουβέντα, την αγκαλιά σας, το χάδι σας, την τρυφερότητά σας σε όποιο παιδί και συνάνθρωπό σας το έχει ανάγκη… δεν κοστίζουν τίποτα και δεν αφαιρούν τίποτα από εσάς…αντιθέτως θα σας γεμίσουν τον ψυχικό σας κόσμο με τόσα πλούτη που κανένα υλικό αγαθό δεν μπορεί να σας προσφέρει.
