Αυτήν την σκ@τίλα της πατριαρχίας την έζησα, την διδάχτηκα καλά. Γεννημένος το ’76, πρόλαβα να δω τις γυναίκες στις μαζώξεις να μαζεύουν τα πιάτα, ενώ οι άντρες καπνίζαν τα τσιγάρα στα σαλόνια. Σαλόνια που δεν ξεβρωμίζανε από την αντρίλα ποτέ.
Πρόλαβα να ζήσω το “η γυναίκα σπίτι με τα παιδιά αλλιώς στην μάνα της” και το “αυτή βάφει το μαλλί, είναι πουτ@να”. Το παιδικό μου αυτί άκουσε σε καφενείο τους “μεγάλους” να μιλάνε για “γκόμενες” λες και ήταν αμάξια.
Άμα κανένας φίλος ήταν πιο τρυφερός με την γυναίκα του, έτρωγε σίγουρα παντόφλα.
“Σ’ αγαπώ, θα πεις μονάχα τη μέρα που παντρεύεσαι.” Συμβουλή συγγενή, στο παιδικό μου αυτί.
Έζησα, άκουσα, έμαθα να τις μειώνω τις γυναίκες. Να επιβάλλομαι.
Έθρεψα για χρόνια μέσα μου ένα τέρας. Το ισχυρό φύλο. Μέχρι που είδα πόσο ανίσχυρος είμαι μπροστά σε αυτά που μπορεί να μου προσφέρει η γυναίκα. Οι γυναίκες. Η γυναίκα μου. Για χάρη τους, έκανα ψυχανάλυση.
Να σπάσω το γ@μημένο απόστημα, να χυθεί από μέσα όλη η σκατίλα του άντρα και από άντρας, να γίνω άνθρωπος.
Έζησα κι άλλα, που δεν γράφονται.
Μου δίνει ελπίδα που μαζί με τους φίλους μου, μεγαλώνουμε παιδιά, που βλέπω το παρελθόν να πεθαίνει.
Καμία συμφιλίωση με το τέρας.
Να πάτε ψυχανάλυση μάγκες.
Να το σκοτώσετε, το μόνο που αξίζει θάνατο.
Το τέρας που μας φυτέψανε οι παλιοί.
Κι όσο το τρέφουμε, μέρος του προβλήματος θα είμαστε κι εμείς.
Είναι ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ.
