Δεν είναι ζήτημα θαλασσογραφίας!
Ούτε πρόκειται περί εμμονής θερινής στα της θάλασσας, της μεγάλης και ευρύχωρης!
Δεν είναι η λατρεία στην ομορφιά του Αιγαίου, χιλιοτραγουδισμένου από τον καιρό του Ομήρου και του Αρχίλοχου, της Σαπφώς και του Αλκαίου.
Politics are stupid!
Συγγνώμην! Ο λόγος το λέει!
Επιχειρώ συνεπώς και εν εξομολογήσει να εκφράσω την πεποίθηση ότι Ναι,
όλες οι αναφορές ιστορικές και πολιτισμικές, λογοτεχνικές και αρχιτεκτονικές, φιλοσοφικές και θεολογικές, γεωπολιτικές και οικονομικές, γεωστρατηγικές κι αναπτυξιακές, θεατρικές και ζωγραφικές, αιγαιοπελαγίτικες και μαυροθαλασσίτικες, ιονικές και κρητικές, κωνσταντινοπολίτικες κι αλεξανδρινές, τραπεζούντιες και σμυρνιές, ελληνοαμερικάνικες κι ελληνοαυστραλιανές, χιμαρριώτικες και μεγαλοελλαδίτικες, αγιονορείτικες και σιναιτικές, βενετσάνικες και μαριουπολίτικες,
μιαν άποψη θέασης των του βίου μαρτυρούν, μια θέαση ανοιχτών οριζόντων εν τω πελάγει της ιστορίας αφηγούνται, όπως ο Οδυσσέας εξιστορεί στο παλάτι των Φαιάκων τους αγώνες και τις αγωνίες, τα πάθια και τους πόθους του,
ένα κοίταγμα των της διαχρονικής πορείας δρωμένων εν πλεύσει, ιστιοπλοώντας ή κωπηλατώντας, επί οίνοπος πόντου, όπου ελεύθεροι πνέουν όλοι οι άνεμοι του Αιόλου, αφημένοι από την αιώνια απερισκεψία, την δολιότητα και την ιδιοτέλεια των συντρόφων του Οδυσσέα, κι όπου η εναλλαγή της βιαιότητας της αρμυρής ντραμουντάνας εναλλάσσεται με την γλυκύτητα του ζέφυρου κι ύστερα αδυσώπητη η λιβυκή υγρή όστρια σαρώνει τα πέλαγα χωρίς να επιτρέπει εφησυχασμό ρεμβασμού,
επιχειρώ, ήγουν, να πραγματευθώ εν τέλει,
Πολιτικώς,
την κρίσιμη σημασία για τον ψυχισμό, την ψυχολογία, το ήθος και το ύφος έκφρασης ενός Λαού
που έχει η ανοιχτοσύνη των οριζόντων με την οποία ατενίζει , με την προβολή της ιστορικής μας διόδευσης μέχρι τα νυν, τις παρούσες δυσκολίες και τις αυριανές προκλήσεις!
Το θέμα μεγάλο κι αχανές!
Εστιάζω σε ένα κρίσιμο κεφάλαιο:
Είναι απόδημος ο Ελληνισμός εκτός Ελλάδας ;
Είναι ένα και μόνον το Κέντρο, το σημείον αναφοράς του Ελληνισμού;
Ή μήπως είναι Οικουμενικός ο Ελληνισμός;
Ή μήπως είναι η ευρυχωρία εν τω πελάγει της Οδύσσειας, η συνέπεια των ελληνικών εν πολιτισμώ και εμπορίω αποικιών, η διασπορά των ελληνικών θεάτρων σ’ όλες τις ακτές της Μεσόγειος, η ανοιχτοσύνη της ματιάς του Μεγαλέξανδρου, η οικουμενική εποπτεία του Δικέφαλου Αετού της Ρωμιοσύνης;
Εν τέλει, μήπως ήταν και παραμένει Πολύκεντρος ο Ελληνισμός, όπως σ’ όλη την διαχρονική του πλεύση μαρτυρείται και μήπως τούτο απαιτεί άλλη, τελείως διαφορετική, προσέγγιση
των Πολιτικών πραγμάτων,
αντί της παιδαριώδους κομματικής προσπάθειας για την προσέλκυση ψηφοφόρων στις βουλευτικές εκλογές εν Ελλάδι;
Ισχυρίζομαι , συντομεύω τον λόγο, ότι στην Υφήλιο λειτουργούν περισσότερα του ενός Εθνικά Κέντρα του Ελληνισμού, της Ρωμιοσύνης. Διακριτά Εθνικά Κέντρα με πύκνωση ισχύος πολιτικής, πνευματικής, οικονομικής, επιχειρηματικής, ακαδημαϊκής, πολιτιστικής, ναυτιλιακής, ερευνητικής! Στην Κωνσταντινούπολη και την Αλεξάνδρεια, στη Νέα Υόρκη και την Βοστώνη, στο Σικάγο και το Λος Άντζελες, στη Φλόριδα και το Σαν Φρσνσίσκο, στο Λονδίνο και το Παρίσι, στη Μελβούρνη και το Σύδνευ , στο Γιοχάνεσμπουργκ και τα Ιεροσόλυμα, στο Μόναχο και τη Στουτγκάρδη, στη Στοκχόλμη και την Μαριούπολη, στους Αγίους Σαράντα και το Αργυρόκαστρο, στη Χιμάρα και την Ίμβρο, στη Λευκωσία, την Λάρνακα, την Πάφο, την Λεμεσό, την Αμμόχωστο! Ες Κύπρον ού μ’ εθέσπισεν!
Η ευρυχωρία της ψυχής της Ρωμιοσύνης σε πανεπιστήμια και βαπόρια, σε Πατριαρχεία και Μοναστήρια, σε επιχειρήσεις κι εργοστάσια, με γερουσιαστές και βουλευτές, με δημάρχους και πρυτάνεις, στρατηγούς και ναυάρχους!
Ευρυχωρία στην Οικουμένη πάνω από σύνορα και κακομοιριές,
Παρουσία Ελληνισμού, πολυτέλεια Ρωμιοσύνης στις βιβλιοθήκες και τις γκαλερί σαφώς και πολλαπλώς ευρυχωροτέρα κρατιδίου του Ελληνικού!
Τούτη η ανοιχτοσύνη της καρδιάς του Ρωμιού, που συνεχίζει να εκφράζεται στις σελίδες και στις γραμμές της Οδύσσειας,
τούτη η απλοχωριά στους ωκεανούς της ιστορίας των Αχαιών και των Δαναών,
των Γραικών, των Ελλήνων και των Ρωμιών
ολοφάνερα είναι
κρίσιμος και καίριος παράγοντας
ορθής πορείας στα πέλαγα της ιστορίας,
με μπούσουλα σταθερά στραμμένο στ’ άστρο του βοριά, στις αρχές του Ανθρωπισμού και της Ωραιότητας, στην πίστη στον Άνθρωπο, στα προτάγματα του Πολιτισμού.
