Ναι στις κινηματογραφικές συμπαραγωγές λέει ο βουλευτής της Ελληνικής Λύσης στην «Κύρωση Συμφωνίας μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης της Γαλλικής Δημοκρατίας για τις κινηματογραφικές συμπαραγωγές».
Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Πρόεδρε. Κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θέλω να μείνω στο θέμα της ελληνογαλλικής κινηματογραφικής προσέγγισης και μάλιστα, ήταν μια ευκαιρία να δούμε και σε τι θεμέλια μπορεί να βασισθεί ή τουλάχιστον τι λέει η ιστορία ανάμεσα στον ελληνικό και γαλλικό κινηματογράφο και υπάρχουν βαθιές ρίζες. Αν διαβάσει κάποιος θα δούμε από την εποχή του Ανρί Λακρουάμέχρι και την Αγλαΐα Μητροπούλου, δηλαδή τη δεκαετία του ‘50 και του ‘60 που είχαμε την ελληνική και γαλλική ταινιοθήκη, υπάρχουν βάσεις. Λογχεύει όμως ο κίνδυνος να μην έχουμε μια εμπορευματοποίηση, αν θέλετε, της έβδομης τέχνης επάνω στον ελληνικό και γαλλικό κινηματογράφο, μην ξεχνάμε ότι και ο Βασίλης Κεκάτος ως σκηνοθέτης βραβεύθηκε στο Φεστιβάλ Καννών αλλά να μην λησμονούμε και κάποιες ταινίες που είναι επηρεασμένες από τη γαλλική κουλτούρα,από αυτό το γαλλικό … δηλαδή,όπως είναι ο αείμνηστος Θόδωρος Αγγελόπουλος αλλά και ο Κώστας Γαβράς, σκηνοθέτης ο οποίος σηματοδότησε, αν θέλετε, αυτή την ελληνογαλλική, θα λέγαμε, κινηματογραφική, πολιτιστική προσέγγιση από τότε που ο ίδιος ο Κώστας Γαβράς ήταν Πρόεδρος στη Γαλλική Ταινιοθήκη ή από την εποχή του Ζιλ Ντασέν και αυτά είναι γνωστά. Άρα, λοιπόν, βάσεις υπάρχουν.
Επειδή ο κινηματογράφος,το ξέρει ο καθείς, περνάει μηνύματα οικονομικού, κοινωνικού κυρίως περιεχομένου, δηλαδή, μπορεί να αντικατοπτρίσει, αν θέλετε, τον πολιτισμό, την κουλτούρα, το επίπεδο λαών και επειδή υπάρχουν βάσεις της ελληνογαλλικής φιλίας, εμείς ως Ελληνική Λύση όμως κρατάμε κάποιες επιφυλάξεις, τις οποίες θα τις αναπτύξουμε βέβαια και κατ’ άρθροστην Ολομέλεια.Ξέρετε η εμπορευματοποίηση κάποιων κινηματογραφικών παραγωγών είναι αυτό το οποίο μας προβληματίζει, μας προβληματίζει για να μην έχουμε μια μετάλλαξη, αλλοίωση μιας κινηματογραφικής συμπαραγωγής κ. Υπουργέ, που έχουν τοποθετηθεί βάσεις κουλτούρας,βάσεις ποιότητας και ανθρώπων οι οποίοι διέπρεψαν ως σκηνοθέτες και ως ηθοποιοί. Υπάρχουν αυτές οι επιφυλάξεις διότι η εμπορευματοποίηση μπορεί πραγματικά να αλλοιώσει μηνύματα, να αλλοιώσει τη σύνθεση, για παράδειγμα, κάποιων αλλοδαπών οι οποίοι δεν θα είναι Έλληνες ή Γάλλοι, προκειμένου αυτοί να βάλουν τη δική τους πινελιά, να βάλουν τη δική τους σφραγίδα. Αυτό το αναφέρω απέναντι σε μία πλούσια ιστορία από τη δεκαετία ακόμη του ’50, δηλαδή,δεν είναι κάτι τωρινό αυτή η σύμπραξη, αυτή η συμπαραγωγή ελληνικού και γαλλικού κινηματογράφου, απέναντι, αν θέλετε, σε μία χολιγουντιανή εμπορευματοποίηση που έχει κατακλύσει τις τελευταίες δεκαετίες. Καλό είναι η έβδομη τέχνη να κρατήσει τα σκήπτρα, να κρατήσει δηλαδή αυτά τα μηνύματα που πρέπει να δώσει, αν θέλουμε να αναδείξουμε έναν ποιοτικό ελληνικό και γαλλικό κινηματογράφο σε μία χημεία πολιτιστική, κινηματογραφική, η οποία μπορεί να έλθει και να δημιουργήσει μια πάρα πολύ καλή αντίδραση για το κοινό. Θέλει όμως προσοχή. Θέλει προσοχή και για κάποιες αποφάσεις που για μία ακόμη φορά εμείς θα πούμε ότι μπορεί να είναι δυστυχώς «Κρεωντικές» και το λέω αυτό από πλευράς κάποιων προσώπων, οι οποίοι θα κινούν τα νήματα και θα καθορίζουν αυτές τις συμπαραγωγές.
Σε ό,τι αφορά στην κύρωση της παρούσας Συμφωνίας, είναι γνωστό, καταργείται αυτό που είχε από τις 12 Οκτωβρίου του 1973, δηλαδή αυτή η Συμφωνία επί των ελληνογαλλικών κινηματογραφικών σχέσεων, η οποία κυρώθηκε βέβαια με ένα νομοθετικό διάταγμα του 1974 και αντικαθίστανται από την προς Κύρωση Συμφωνία. Πρέπει να εναρμονιστούμε, πρέπει να εγκλιματιστούμε, αυτό δεν είναι κακό. Ειδικότερα, διαφοροποιούνται με την παρούσα Συμφωνία … συμμετοχήςσε συμπαραγωγές σε σχέση με τη Συμφωνία του 1973, καθώς μειώνεται το ελάχιστο και αυξάνεται το μέγιστο ποσοστό συνεισφοράς, τα οποία διαμορφώνονται σε 10% από 30% ή 20% και 90% από 70% και 80% αντίστοιχα. Να μην μπλέξουμε με τα νούμερα αλλά και αυτό επί τοις εκατό στο θέμα της ποσόστωσης έχει τη σημασία του.
Κατά πόσο τώρα θα είναι ευνοϊκότερη αυτή η διαφοροποίηση για τους Έλληνες παραγωγούς, αυτό θα το δούμε επί του πρακτέου. Γι’ αυτό έχουμε κάποιες επιφυλάξεις, για να μην αλλοιωθεί αυτός ο χαρακτήρας, αυτού των πολιτιστικών μηνυμάτων που πρέπει να περάσουν από το τηλεθεάμων κοινό.
Από την άλλη πλευρά, η Κύρωση της Συμφωνίας, μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης της Γαλλικής Δημοκρατίας, γι’ αυτές τις κινηματογραφικές συμπαραγωγές, αποτελεί μια διεθνή υποχρέωση, όπως είπαμε, της χώρας μας. Σκοπός βέβαια είναι και θα πρέπει να αποτελέσει αυτή η αμοιβαία αύξηση του αριθμού των διμερών συμπαραγωγών Ελλάδας-Γαλλίας, όχι μόνο της Γαλλίας που έχει και το μεγαλύτερο ποσοστό συνεισφοράς των συμπαραγωγών. Δηλαδή εκεί θα πρέπει να κρατηθεί, επί τοις εκατό, αν θέλετε, να το πούμε έτσι, μία ισορροπία έναντι της ποσόστωσης της συμπαραγωγής.
Τώρα, η προς Κύρωση Συμφωνία αναμένεται να ενισχύσει βέβαια τις Ελληνο-Γαλλικές, αυτό που λέγαμε νωρίτερα και τις Γάλλο-Ελληνικές κινηματογραφικές συμπαραγωγές, την εθνική οικονομία, αν θέλετε. Αυτό όμως που είναι σημαντικό, θα πρέπει να αποφευχθεί, εν προκειμένου, η συμμετοχή οργανισμών, συνδέσμων, μελών επιτροπών και υπουργών, οι οποίοι δυστυχώς μπορούν να αλλοιώσουν αυτό το συγκεκριμένο πνεύμα. Δηλαδή είναι αυτό που λέμε, οι κατάλληλοι άνθρωποι, του πολιτισμού, της τέχνης, του κινηματογράφου, αυτοί πρέπει να κινούν τα νήματα και όχι κάποιοι άλλοι δορυφορικά που μπορούν να αλλοιώσουν τον πυρήνα.
Ειδικότερα στο άρθρο 10 πρέπει να διευκρινιστούν τα μέλη της Μικτής Επιτροπής και οι εμπειρογνώμονες που συμμετέχουν σε αυτήν, οι οποίοι μάλιστα ορίζονται μόνο με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Στο άρθρο 3ο, δεν μπορούμε παρά να είμαστε αντίθετοι, με διατάξεις, σύμφωνα με τις οποίες με απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού δύναται να ρυθμίζονται ειδικότερα θέματα σχετικά με την εφαρμογή των όρων που αναφέρει το Παράρτημα της Συμφωνίας. Είναι αυτό που είπαμε. Εκεί η «εξουσία» θα πρέπει να είναι ελεγχόμενη ή τουλάχιστον να μην είναι ανεξέλεγκτη, να μην είναι δηλαδή «Κρεοντικού τύπου».
Κοινός στόχος των συμπαραγωγών και κινηματογραφικών έργων των δύο χωρών θα πρέπει να είναι η καλύτερη γνωριμία των δύο πολιτισμών, μέσω των εν λόγω έργων και η αύξηση της εθνικής οικονομίας, η οποία με τα χρόνια πλήττεται. Είναι γνωστό, θα πρέπει να βοηθηθεί και αυτό. Είναι από τη μία η κουλτούρα του πολιτισμού από την άλλη όμως και η εθνική οικονομία, η οποία μπορεί κι αυτή να λειτουργήσει με ένα θετικό πρόσημο.
Όμως τώρα οι επιφυλάξεις και δεν ξέρετε, έχει τη σημασία του για εμάς, δηλαδή επιπλέον κατ’ αναλογικής εφαρμογής της παραγράφου 2 του άρθρου 3 της παρούσης. Θεωρούμε ότι οι αλλοδαποί οι οποίοι αποτελούν το καλλιτεχνικό και τεχνικό προσωπικό της συμπαραγωγής είναι κάτοχοι Γαλλικής-Ελληνικής άδειας διαμονής είτε άλλου ισοδύναμου εγγράφου που έχει εκδοθεί από κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή άλλου κράτους – θα λέγαμε μέρος της Συμφωνίας για το ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο – δεν θα πρέπει να εξομοιώνονται με Έλληνες ή Γάλλους πολίτες. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί πιστεύουμε στον Έλληνα, πιστεύουμε στο Γάλλο και θα πρέπει εκεί να διατηρηθεί η καταγωγή και δεν είναι ρατσιστικό ξέρετε αυτό, αλλά δημιουργείται μετά ένα παζλ, το οποίο μπορεί να αλλοιώσει τη Γαλλική και την Ελληνική κουλτούρα, όπως τη Συμφωνία του 1973, το άρθρο 4 που λέει ότι απαραίτητη προϋπόθεση αποτελούσε είτε η ιθαγένεια είτε η μόνιμη κατοικία των ειδικοτήτων αυτών, ενώ εδώ προστίθενται και άλλες προϋποθέσεις, ευνοϊκότερες για αλλοδαπούς. Αυτό το λέμε διότι όταν μιλάμε για μία Ελληνο-Γαλλική συμπαραγωγή θα πρέπει να διατηρηθεί μια ταυτότητα προέλευσης των δύο χωρών που θα γίνει αυτό το πάντρεμα. Γιατί αν μπούνε και κάποιοι άλλοι αλλοδαπής προέλευσης θα αλλοιωθεί η ταυτότητα, αυτό που λέμε «Γαλλική-Ελληνική Κουλτούρα». Εκεί έχουμε κάποιες επιφυλάξεις, απέναντι σε μια παγκοσμιοποίηση και του κινηματογράφου, αλλά εμείς αυτό πιστεύουμε για να μπουν κάποιες στέρεες βάσεις, για να μη χαθεί και να μην εμπορευματοποιηθεί η όλη αυτή κατάσταση.
Επιφυλασσόμαστε για κάποια άρθρα, τα οποία θα αναλύσουμε στην Ολομέλεια, κύριε Πρόεδρε. Σε συνολική φάση ότι πρέπει να στηριχθεί ο κινηματογράφος και ο Ελληνικός και ο Γαλλικός και να βγει ένα αποτέλεσμα το οποίο θεωρούμε μπορεί να συνεισφέρει σε αυτό που λέμε γενικότερα «Πολιτιστικό Γίγνεσθαι».
