H κολοκυθιά ή κολοκύνθη είναι γένος αγγειόσπερμων, δικότυλων, αναρριχητικών φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Κολοκυνθοειδών (Cucurbitaceae), είναι όμως η αναρριχητική, δικότυλη και αγγειόσπερμη κολοκυθιά εν ταυτώ και το φυτό διδακτικής ιστορίας της Παλαιάς Διαθήκης.
Aφού κάτω από τον ίσκιο της κολοκύνθης κοιμήθηκε ο Προφήτης Ιωνάς, και με την αποξήρανσή της διδάχθηκε να μην είναι μικρόψυχος, σε μιά ιστορία που διαβάζεται ως Προφητικό Ανάγνωσμα στον πανηγυρικό εσπερινό, πάλιν με την κολοκυθιά μας έχει διασκεδάσει ο Ευγένιος Σπαθάρης , ο μέγας αυτός πολυτάλαντος καραγιοζοπαίκτης, ανεβάζοντας στο Θέατρο Σκιών, που μάγευε τα δειλινά των παιδικών μας χρόνων στις γειτονιές της πόλης, την όμορφη παράστασή του “Ο Καραγκιόζης και η κολοκυθιά ” ,
ε ! ρε γλέντια, θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε,
μιάς παράστασης με προφανείς μνήμες κι αναφορές στην ιστορία του Ιωνά, καθώς ο Χατζηαηβάτης στην Μικρασία κοιμάται κάτω από μιά κολοκύνθη, ιστορώντας το μεγαλύτερο ψέμα γιά να κερδίσει τον μπερντέ , όμως, παίζεται η κολοκυθιά και σαν παιχνίδι παιδικό, παραβλέπω τις νοστιμιές που μας προσφέρει η δικότυλη κολοκυθιά, ήγουν τα κολοκυθάκια γεμιστά αυγολέμονο, παρορώ τους εύγεστους κολοκυθοκεφτέδες, αντιπαρέρχομαι την βελουτέ κολοκυθόσουπα, δεν υποκύπτω στον πειρασμό του ροφού με άσπρη σάλτσα που συνοδεύεται από μικρά βραστά κολοκυθάκια, ξεπερνώ την καλοκαιρινή γεύση του μπριάμ με κολοκύθι, την δροσιά μιάς πράσινης σαλάτας με μακρύ φασόλι της βέργας, κολοκυθάκια και στίφνο , μακρύς ο καταλόγος ο γευσιγνωστικός μά πώς να τον ξεπεράσω εάν δεν μνημονεύσω τα κλίκια της στριφτής πίτας που έκανε η γιαγιά Βασίλισσα στη Λήμνο, άλλα με κολοκύθι, άλλα με κολοκύθι και τυρί, άλλα μόνον τυρί, από το τυροβόλι που έσιαζε με τα χεράκια της, μαζεύοντας βούρλα πράσινα από την Αγιά , παίζεται το παιχνίδι της κολοκυθιάς, ένα όμορφο παιχνίδι , κυκλικό, ετοιμότητας και φτηνής ετοιμολογίας τέτοιο σαν αυτό που παίζεται καθημερινά στον χώρο αυτό που ονομάζεται της πολιτικής, μά δεν είναι, στον χώρο αυτό που πρέπει να ασχολείται με τα Δημόσια πράγματα, τουτέστιν τις υποθέσεις του Δήμου, του Λαού, των Πολιτών, άρα της Πόλης , της Χώρας , της Πατρίδας, το κυκλικό παιχνίδι της κολοκυθιάς, ετοιμότητας αμή κι ανευθυνουπευθυνότητας, παιχνίδι όπου κάθε παίκτης έχει τον δικό του αριθμό κι όταν κι αυτός που έχει τον αριθμό ένα κάνοντας την μάννα, δηλαδή τον διευθύνοντα το παιχνίδι, ξεκινάει επιλέγοντας έναν αριθμό από αυτούς που αντιστοιχούν στα υπόλοιπα παιδιά (για παράδειγμα το τρία) λέγοντας φωναχτά
«Έχω μια κολοκυθιά που κάνει τρία κολοκύθια», τότε το παιδί που έχει αυτόν τον αριθμό πρέπει να έχει την ετοιμότητα να αντιλέξει και να ρωτήσει ρωτήσει «και γιατί να κάνει τρία;», οπότε η μάννα επιβάλλεται , κατά τον τύπο του παιχνιδιού, να ξαναρωτήσει «και πόσα θέλεις να κάνει;» τότε το παιδί που έχει τον λόγο πρέπει να απαντήσει δίνοντας έναν άλλο αριθμό, διαφορετικό από το δικό του και τον αριθμό που έχει η μάννα, λέγοντας , παραδείγματος χάριν , “πέντε”.
Τότε το λόγο παίρνει το παιδί που έχει το νέο νούμερο και λέει με τη σειρά του
«Έχω μια κολοκυθιά που κάνει πέντε κολοκύθια» κι η ” μάννα” που κατευθύνει το παιχνίδι αναφέρει ότι η κολοκυθιά κάνει πέντε κολοκύθια, ο παίκτης που έχει τον αριθμό πέντε πρέπει να έχει την ετοιμότητα να αντιλέξει λέγοντας ” και γιατί να κάνει πέντε ;
Κάνει έξι !” , στέλνοντας έτσι την ευθύνη γιά την συνέχεια του παιχνιδιού !
Κι έτσι η αναρριχητική κολοκυθιά, δικότυλη και αγγειοσπέρμων, εμφανίζεται να διαπρέπει σε διεθνή πολυεπίπεδη καριέρα, ως η σκιάσα , μα και αποξηρανθείσα εν συνεχεία κολοκύνθη τον Προφήτη Ιωνά, που και προτύπωση της τριημέρου Ταφής εγένετο εν τη κοιλία του κήτους, ως έμπνευση μεταγενέστερα της λαοφίλητης καραγκιοζοπαιχτικής παράστασης που διασκεδάζει μικρούς και μεγάλους, με τον Χατζαηβάτη , πρωταγνωστούντα, τον Βεζύρη στο Σαράι του και την λοιπή παρέα του πεινασμένου Καραγκιόζη, τότε δεν είχαν εφευρεθεί τα βάουτσερ, κι η μόνη ελπίδα ήταν τα βερεσέ στον φούρναρη , τον μανάβη και τον μπακάλη, η κολοκύνθη της ευηπόληπτης οικογένειας των Κολοκυνθοειδών και λατινιστί Cucurbitaceae, με ιδιότητες αναρριχητικές , εάν σας παραπέμπτει συνειρμητικώς εις τι έτερον τούτη η ιδιότητα, ο Γιώργος Δροσίνης συμπύνωνε την αντίδρασή του, σε μιά ποιητική στροφή “δεν θέλω το κισσού το πλάνο ψήλωμα, σε ξένα αναστηλώματα δεμένο, ας είμαι ένα καλάμι ένα χαμόδενδρο , μα όσο ανεβαίνω μόνος ν’ σνεβαίνω”, η κολοκύνθη , λοιπόν, ως παιδικό ομαδικό παιχνίδι μοιάζει να εμπνέει τα της πολιτικής ζωής της χώρας, επιλέγω το μικρό πί στο πολιτική και το μικρό χί, χειλικά σύμφωνα, ενώ η καρδιά μας, κι η δική μου κι οι δική σας, άλλα θέλει κι άλλα ποθεί , Πολιτική ως θεραπαινίδα της Πόλης και των Πολιτειών σε μιά ευημερούσα Πολιτεία με Πολιτισμό και Παιδεία ,
ά ! σειρά κι εμμονή αυτά τα κεφαλαία Πί, τούτο λοιπόν το κυκλικό ομαδικό παιχνίδι των παιδιών, μοιάζει να εμπνέει την πολιτική, την παραπολιτική και την μικροπολιτική της χώρας, αφού , κάθε φορά η “μάννα” , αναφέρεται σ’ ένα όνομα , άμεση η αντίδραση, όχι πάντα με τους κανόνες του παιχνιδιού, οπότε αφαιρούνται πόντοι βαθμολόγησης, μπορεί και ν’ αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις, κάθε φορά που η μάννα των μέσων μαζικής ενημέρωσης εκφωνεί ένα όνομα, ο παίκτης , αντί ν’ απαντήσει στην ουσία, νοιάζεται να μεταφέρει σ’ άλλον την ευθύνη, η μόνη έγνοια του παραμένει να κρατήσει τους χρόνους και το τυπικό της φρασεολογίας του παχνιδιού, κι εάν εκφωνήσει η “μάννα”, η Εισαγγελία των Βρυξελλών, ότι η κολοκύνθη έχει Εύα , ο έτερος παίκτης νοιάζεται να εκφωνήσει και γιατί Εύα κι όχι Μαρία, κι όταν η “μάννα” από τις Υπηρεσίες της Ευρώπης λέει predator και Γρηγόρης, ήγουν Μαξίμου και Κυριάκος, εμφανίζεται ο παίκτης της κολοκυθιάς που άκουσε τ’ όνομά του και λέει Πιτσιόρλας και Κοτζιάς, τι επιτυχίες τούτη η κολοκύνθη, αναρριχητική και δικότυλη, έχω μιά κολοκυθιά που κάνει τρία κολοκύθια, κι έχουν συγχυστεί οι πολιτικοί της καθ’ ημάς παραπαίουσας δημοκρατίας, κι έχουν παραιτηθεί από το σέβας της λειτουργίας των Θεσμών, Δημοκρατία , αδέρφια, χωρίς Θεσμική Λειτουργία δεν υφίσταται, κι έχουν εγκαταλείψει την φρούρηση της Δημοκρατίας στις Θερμοπύλες, συντρόφισσες και σύντροφοι, αλλοίμονό μας όταν εμείς, γιά χάρι οποιασδήποτε σκοπιμότητας, κομματικής, πολιτικής, οικονομικής, προσωπικής ιδιοτέλειας, λίμπιτο κι ερωτισμού, μίζας και λαμογιάς, ευήθειας, μιζέριας ή και φθόνου, εάν εμείς πισωπατήσουμε κι εγκαταλείψουμε τις θέσεις, που δυστυχώς τις έχουμε εγκαταλείψει, αλλοίμονο, εάν αντί γιά την προάσπιση της Λειτουργίας των Θεσμών, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, όπως προβλέπουν οι Νόμοι, όπως επιβάλλει η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, και γιά να ‘ναι ανεξάρτητη Θεσμική Λειτουργία απαιτείται, όπως προβλέπει ο Κανονισμός της Βουλής, αλλοίμονο εάν επιλέγουμε και δυστυχώς επιλέγουμε, να παίξουμε και δυστυχώς παίζουμε το παιγνίδι της κολοκυθιάς , παιχνίδι παιδικό, ομαδικό, κυκλικό, του τύπου και της ετοιμότητας, παιχνίδι μεταφοράς ευθυνών , εν τέλει ανευθυνότητας !
Τα νοστιμότερα πάντως γεμιστά κολοκυθάκια πούχω γευτεί, πάντα με κιμά βοδινό, τα μαγείρευε η θειά μου η Μαρίκα, απ’ αυτήν πήρε την συνταγή κι η μάννα μου, όταν ορφανή μεγάλωνε κοντά στις θειάδες της στη Θεσσαλονίκη, κι ήταν αυτή η αγία γυναίκα, η θειά μου, που με πήρε απ’ το χέρι ένα όμορφο ανοιξιάτικο δειλινό και πήγαμε να παρακολουθήσουμε μιά παράσταση του Θεάτρου Σκιών, που είχαν στήσει μερακλίδικα οι φοιτητές καραγκιοζοπαίχτες, στο ισόγειο μιάς νεοανεγειρόμενης οικοδομής στην οδό Γεωργίου Σταύρου , μικρού δρόμου κάθετου στην Αγίας Σοφίας και την Καρόλου Ντήλ.
Γιαυτό σας λέω , άλλο τα κολοκυθάκια κι άλλο η εκτροπή της Πολιτικής σε πολιτική της κολοκυθιάς !
Έγνοια μας !
