Το κείμενο αυτό είναι δικό του και απευθύνετο στους συμμαθητές του στο Γυμνάσιο.
Παλιοί συμμαθηταί,
Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτιανα βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέραμεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνηκατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ‘ρθει το καλοκαίρι,Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτιανα βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι,το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σουκαι πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.Γειά σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.
Ευαγόρας Παλληκαρίδης
