ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Του Γιώργου Κυρμελή
Ἀπόψε! Ἀλήθεια τί νύχτα κι αὐτή!
Πρώτη φορά νύχτα λαμπρή, νύχτα ἡλιόλουστη μέρα.
Μ’ ἓναν τεράσιο ἣλιο νά φωτίζει τά σύμπαντα, ἀκόμη καί τόν κάτω κόσμο, τό φρικτό Ἄδη, τά αἰώνια τάρταρα, μέ τά κλειδιά του τά κλειδωμένα, ἐξευτελισμένα καί ριχμένα στό χῶμα καί τά σπαράγματα τῶν μαρμάρων.
Τά πρόσωπά μας λάμπουν καί μιλοῦν χωρίς κάν νά εἶναι ἀνάγκη ν’ ἀνοίξουν τά χείλη.
Γιατί ἀπόψει μιλοῦν οἱ ψυχές μας.
Ἀπόψε εἴμαστε τοῦ παραδείσου, πού ἄνοιξε τίς πῦλες του γιά νά μᾶς δεχθεῖ καί νά μᾶς δεξιωθεῖ Ἐκεῖνος πού σύντριψε τά «κλεῖθρα» τῆς κόλασης .
Ὁ ἄνθρωπος μᾶς φωνάζει δέν εἶναι γι αὐτήν, μά γιά τόν παράδεισο.
Ἓνα κῦμα, μιά πλημμύρα ζωῆς, ἓνας ἄλλος κόσμος, ἀνέτειλε καί μᾶς πλημμύρισε καί μᾶς γέμισε φῶς καί ζωή, ἔστω πρόσκαιρα, ἀλλά σημαδιακά.
Σημάδεψε πλέον τή ζωή μας τό φῶς αὐτό καί ἡ ζωή αὐτή, ἡ ὄντως Ζωή.
Ἓνα τεράστιο στόμα ἄνοιξε καί κατάπιε τόν μέγα , τόν αἰώνιο κι ἀνίκητο μέχρι τώρα ἐχθρό μας, τό ΘΑΝΑΤΟ.
Κατεπόθη ὁ θάνατος.
Τόν κατάπιε τό ἃγιο στόμα, τό θεϊκό ἄγγιγμα πού ὑπέστη ἐκεῖ κάτω στά τάρταρα, στό σκοτεινό Ἄδη, μά καί στό δικό μας προσωπικό Αδη.
Τινάχτηκε στόν ἀέρα ἡ μέχρι ἀπόψε παντοδυναμία του. Μόλις πρίν λίγες ὧρες ὁ Ἄδης στέναζε: «Κατελύθη μου ἡ ἐξουσία».
Συντριβή καί ὄλεθρος στό βασίλειό του.
«Εγώ, μονολογεῖ, εἶχον τούς νεκρούς μου, ἀλλ’ οὖτος ἰδού πάντας ἐγείρει». «Κατεπόθη μου τό κράτος» Κράτος εἶναι ἡ δύναμη, τό βασίλειο τοῦ σκότους. Αὐτό τό σκoτάδι πού ζοῦμε ὃλοι μας τελευταῖα.
Καί Κάποιος τό κατάπιε.
«Θανάτου, λοιπόν, ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Αδου τήν καθαίρεσιν καί τήν ἀπαρχήν ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου»
Γι αὐτό καί «σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον». Αὐτό τό σκίρτημα βγαίνει ἀπ’ τά μύχια τῆς ἀνθρώπινης ὓπαρξης.
Σάν τό σκίρτημα τοῦ βρέφους πού ἐπιποθεῖ τή ζωτική ἀγκαλιά τῆς μάνας.
Αὐτά τά ἀνθρώπινα μύχια, πού ζοῦσαν τή φρίκη τοῦ θανάτου, ἔνοιωσαν βαθειά τό πέταγμα τῆς ζωῆς καί τό θρόνιασμά της ἐκεῖ, στή ρίζα τῆς ὓπαρξής τους.
Για αὐτό ὁ κόσμος «οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια» ἀγάλλουν καίπανηγυρίζουν μέ τήν ἐκ νεκρῶν ἔγερση Ἐκείνου πού ἦρθε ἳνα ζωήν ἔχωμεν καί περισσόν;
Τί εἶναι αὐτό τό περισσόν;
Καί εἶναι «τό περισσόν» αὐτό δῶρο;
Τί μεγαλύτερο δῶρο γιά τόν ἄνθρωπο ἀπό τό δῶρο τῆς ζωῆς καί μάλιστα τῆς ἀθάνατης κι ἀτελεύτητης;
Ὑπάρχει ὡραιότερο δῶρο ἀπό τό δῶρο τῆς ζωῆς πού χαρίζουν οἱ γονεῖς στά παιδιά τους;
Καί ομως!
Αὐτή ἡ θεόσδοτη ζωή ἔχανε τήν ἀξία της ἀπό τήν παρουσία τοῦ θανάτου πού σημάδευε τήν ὓπαρξή μας ἀπό τήν ἡμέρα τῆς γέννησής μας.
Ἓνα μαῦρο σύννεφο, ἓνα θανατηφόρο δρεπάνι στόν ὁρίζοντα διέλευε τήν ὀμορφιά τῆς ζωῆς, τόν ἔρωτα τῶν νέων καί τίς ἐλπίδες τῶν γερόντων.
Τῆς ἔπαιρνε τή δύναμη καί τήν πρώτη ἰκμάδα καί τήν μετέτρεπε σέ πορεία χωρίς γυρισμό. Αφοῦ ὑπάρχει θάνατος, ὃλα εἶναι μάταια.
Σώζονταν βέβαια κάποιοι. Μά ἄν δέν μποροῦν νά σωθοῦν ὃλοι, τί χρησιμεύει ἡ σωτηρία τοῦ ἑνός.
Ἔτσι ἡ Ἀγάπη Του πλημμύθρισε καί χάρισε τή ἀθανασία Του, τή δική του Θεϊκή Ἀθανασία ΣΕ ΟΛΟΥΣ καί στόν καθένα μας ξεχωριστά.
Ἔρχεται καί θρονιάζει τήν αἰωνιότητά Του στίς καρδιές μας.
Δέν θά τή δεχθοῦμε;
Αὐτή λοιπόν τή νίκη κατά τοῦ θανάτου γιορτάζουμε ἀπόψε καί κάθε μέρα πλέον «μέχρις ἐσχάτων αἰῶνος», μέχρι τή συντέλεια τοῦ κόσμου.
Καί αὐτή ἡ νίκη, μά προπάντων τό ἀποτέλεσμα τῆς νίκης αὐτῆς, ἡ δική μας πλέον δυνατότητα νά νικήσουμε τό θάνατο, εἶναι τό Μέγα κι αἰώνιο δῶρο Ἐκείνου πού μέ τό θάνατό του νίκησε τό θάνατο: «θανάτω θάνατον πατήσας».
Αὐτή ἡ νίκη κατά τοῦ θανάτου εἶναι τό πρῶτο καί ἔσχατο νόημα τῆς πίστης μας..
Αὐτή ἡ συγκλονιστική ἐμπειρία δέν ὑπάρχει πουθενά στόν κόσμο καί κανένας δέν μπορεῖ νά δώσει κάτι πού δέν ἔχει καί πού μή ἔχοντάς το συντρίβεται στή μοίρα.
Μέ τό θάνατο τοῦ Χριστοῦ νικήθηκε ὁ θάνατος καί παρέχεται σέ μᾶς ζωή ὁλοκληρωμένη.
Ὄχι, δέν ἀγοράζουμε τήν αἰωνιότητα μέ τίς καλές μας πράξεις καί τίς πολλές ἤ λίγες φιλανθρωπίες.
Δέν εἴμαστε κατακτητές τοῦ παραδείσου. Εἴμαστε ΔΩΡΟΛΗΠΤΕΣ.
Καί γινόμαστε ἤ δέν γινόμαστε ἄξιοι τοῦ δώρου αὐτοῦ μέ τήν παληκαριά μας, μέ τήν πνευματική μας ἄθληση,
μέ τήν ὑπερανθρώπινη θά ἔλεγα ἀγάπη καί πίστη μας στό πρόσωπο Εκείνου πού «θανάτω Του ἐπάτησε τόν θάνατον», ὣστε μαζί Του νά πατήσουμε κι ἐμεῖς τό θάνατο πού μᾶς παραμονεύει παντοῦ, προπάντων μέσα μας.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπόψε καί πάντοτε μᾶς καλεῖ νά πάρουμε τό δῶρο αὐτό πού εἶναι ἡ ὄντως ζωή.
«Δεῦτε, λοιπόν, τοῦ καινοῦ τῆς ἀμπέλου γενήματος, (δηλαδή τῆς θείας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ) κοινωνήσωμεν» καί τοῦτο: «ἄγκυραν ἐλπίδος κατέχοντες» νά ἀγαλλώμεθα ε[ις τούς αἰῶνες.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Του Γιώργου Κυρμελή
