Γράφει ο Τάσος Χανλίογλου
Συνεχίζω την έρευνα και από θύμησες ακόμη, περί του θλιβερού φαινομένου που παρουσιάζει το συνεχές κλείσιμο των καταστημάτων της πόλεώς μας.
Φθίνει η αγορά μας σε βαθμό πέραν του ανησυχητικού. Θα τον χαρακτήριζα απόλυτα καταστροφικό. Καθώς η κακοδαιμονία μας κατατρύχει διαπιστώνω μια ακόμη αιτία της κατάντιας μας.
Μετά το σύνδρομο της συγκεντρωτικότητος των “Αφεντικών” και των “Μαστόρων” έρχεται να συμπληρώσει τον αρνητικό κατάλογο και κάτι ακόμη απαράδεκτο για την ανάπτυξη.
Αναφέρομαι στην συνήθεια των κάποτε αφεντικών και αργότερα “επιχειρηματιών” αυτήν της κρυψίνοιας. Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον: Συμπεριφορά αχαρακτήριστη, προσώπου που δεν αποκαλύπτει τις σκέψεις, τις προθέσεις και πολύ περισσότερο τις γνώσεις του.
Δεν ήτο σπάνιο το φαινόμενον ανθρώπων που κατείχαν μια τέχνη, να μην επιθυμούν να την μεταδώσουν ακόμη και στους γύρω τους και ας αποτελούσαν τους βοηθούς των.
Κάτι που δεν περιορίστηκε μόνον στο τεχνικό κλάδο αλλά πέρασε και στον αναπτυσσόμενο χώρο του εμπορίου. Έτσι βρεθήκαμε σε έναν υπό κατάρρευση κόσμο αγοράς της μη μετάδοσης της γνώσεως.
Η στέρηση μεταλαμπαδεύσεως της γνώσεως μόνον ως μιζέρια, ηπίως, μπορεί να χαρακτηριστεί.
Επικρατούσε, ίσως και ακόμη να επικρατεί η άποψη, μην μας κλέψουν την δουλειά μέσα από τα χέρια μας και τι θα απογίνουμε. Δηλώνοντας πλήρη αδυναμία χαρακτήρων.
Μα όταν δεν συνεργάζεσαι με την νέα γενιά, η οποία μπορεί και διδάσκει νέες εφαρμογές, μοιραία θα απομονωθείς και νομοτελειακά θα κλείσεις το μαγαζούδι σου όταν μάλιστα σου δινόταν η ευκαιρία να το μετατρέψεις σε μικρή έστω, αλλά με μέλλον επιχείρηση.
Θυμάμαι αφεντικά να κλειδώνονται νυχτιάτικα, όταν έφευγε το προσωπικό και να κατεβάζουν κεπέγκια προκειμένου στα κρυφά με την μικρή λαμπούδα πάνω από το κεφάλι τους, να κολλήσουν κάποιο εξάρτημα με αλουμίνιο. Αστεία εικόνα μην τους δει κανείς άλλος και χάσουν το ψωμί τους. Χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι μ’ αυτόν τον τρόπο χανόταν το επάγγελμα.
Πέρασαν όμως πολλά χρόνια κρυψίνοιας, η οποία καθήλωσε στον πάτο πολλά τεχνικά επαγγέλματα και τα εμπόδισε να εξελιχθούν σε βιοτεχνίες. Πόσα χέρια θα εύρισκαν δουλειές και πόσες οικογένειες θα συντηρούνταν, δεν υπολογίζεται εύκολα.
Η με εμμονή περιφρούρηση της τέχνης επείχε θέσιν βασιλικής σφραγίδος. Όποιος την κατείχε είχε πιθανότητες να επιβιώσει.
Οι άλλοι ας πήγαιναν στον διάολο. Η αντικοινωνικότητα στο μεγαλείο της, και να τα αποτελέσματα. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι εγκαταλείπουν την πόλη μας προς ανεύρεση εργασίας, αφήνοντάς μας στην φτώχεια και την μιζέρια μας.
Δεν ήταν λίγα χρήσιμα και για σήμερα βέβαια επαγγέλματα που δυστυχώς χάθηκαν ή καλλίτερα τα πήραν στον τάφο τους οι “πεφωτισμένοι” συνήθως αυτοδίδακτοι αγράμματοι. Δουλειές που κατά κόρον διακονούν απλοί τεχνίτες της Άπω Ανατολής και παράγουν. Στην συνέχεια εμείς οι πλούσιοι και περιούσιος λαός τα αγοράζουμε ίσως και 10 φορές ακριβότερα. Από απλές σαγιονάρες, παιδικά παιχνίδια, μέχρι τεράστιες μηχανουργικές κατασκευές.
Σημείωση: Με τις υγείες μας και εις τα κατώτερα!!!
( Κεπέγκια: ξύλινα προστατευτικά των βιτρινών των μαγαζιών, τα οποία όμως εμπόδιζαν το φως και την αδιακρισία όπως και αποθάρρυναν τους κακόβουλους).
Μάρκος Μπόλαρης: Στις τρείς του Σεπτέμβρη
Μεγάλη Έρευνα της ΠΟΕΔΗΝ σε 29 Νοσοκομεία και 14 Κ.Υ στη Β.Ελλάδα
