Το πως φτάσαμε στον πόλεμο στην Ουκρανία δεν μπορώ να το εξηγήσω με πολιτικούς όρους αλλά η αίσθηση που υπάρχει είναι πως φταίνε και οι Αμερικάνοι που αποσυρόμενοι από διάφορες «δύσκολες» περιοχές, επέτρεψαν στον Πούτιν, αλλά και στο γείτονά μας τον Ερντογάν να αναλάβουν δράση σε εύφλεκτες ζώνες, όπως αυτή της Συρίας, της Μέσης Ανατολής και της Λιβύης.
Και δυστυχώς η ίδια η παγκοσμιοποίηση πρόσφερε στην Ρωσία και στον Πούτιν τις χρυσές ευκαιρίες και τις δυνατότητες επανόδου του στις διεθνείς αγορές.
Ωστόσο, η κλιματική αλλαγή και η ανάδειξη από την Ευρώπη του φυσικού αερίου σε καύσιμο μετάβασης στην πράσινη οικονομία, ήταν αυτές που του προσέδωσαν μοναδική ισχύ και κατά την ταπεινή μου άποψη του φούσκωσαν τα μυαλά.
Η ζήτηση φυσικού αερίου πολλαπλασιάστηκε μετά την απορρόφηση του πρώτου πανδημικού σοκ από την παγκόσμια οικονομία, οι τιμές εκτοξεύθηκαν στα ύψη και μαζί τους απογειώθηκε ακι η αυτοπεποίθηση του Πούτιν.
Σκεφτείτε μόνο πως στους προηγούμενους έξι μήνες η ρωσική οικονομία απορρόφησε περίπου 1 τρισ. δολάρια από τις εξαγωγές ενεργειακών αγαθών και τα συναλλαγματικά της αποθέματα ξεπέρασαν τα 600 δισ. Δολάρια!
Σου λέει έτσι και πάρω την Ουκρανία όλοι θα κάνουν την πάπια μην τυχών και χάσουν το φυσικό αέριο και κάπως έτσι …τρελάθηκε!
Και ξύπνησαν τα σοβιετικά μεγαλοϊδεατικά όνειρά του που ουδέποτε είχε εγκαταλείψει.
Μόνο που αν δεν πετύχει κάτι στα γρήγορα τον βλέπω να χάνει μιας και όλοι κατάλαβαν πως αυθαιρετώντας, αποτελεί απειλή και εν δυνάμει κίνδυνο για όλους.
Εχθρούς και φίλους
Και όταν έχεις σχεδόν τους πάντες απέναντί σου, συνήθως … χάνεις!
