Από μικρός είχα ένα βαρύ κουσούρι, η σχέση μου με το χρόνο ήταν παράξενη, αδέξια θα την χαραχτήριζα.
Δεν κρατούσα ημερολόγια, σημειώσεις και τα ρέστα, κόμπλαρα ακόμα κι όταν έπρεπε να σημειώσω μια ημερομηνία, γι’ αυτό και δεν έκανα σχέδια ούτε υπολογισμούς.
Ενδόμυχα, ίσως και να τον φοβόμουνα τον χρόνο.
Μπορεί να ήταν ψυχική αδυναμία μου να τον αφήσω να κάνει τη δουλειά του, να συνδέσει τις επιθυμίες μου με την πραγματικότητα.
Κι ενώ με την αλλαγή του έτους για όλους τους ανθρώπους κάτι τελείωνε και κάτι καινούργιο άρχιζε, μοίραζαν ευχές έκαναν σχέδια και όνειρα, εγώ, αντίθετα, παράμενα αδιάφορος.
Φέτος, ……. πάππος και επίσημα πια με όλα τα συμπαρομαρτούντα, , τι είναι αυτό που μου συμβαίνει. Σαν να χτύπησε ένα εσωτερικό κουδούνι και μου θύμισε όλα τα περασμένα, τα καλυμμένα από την ομίχλη του χρόνου, προπαντός εκείνα που είχαν να κάνουν με τα δικά μου παιδικά χρόνια.
Είναι η αλήθεια πως δεν ήθελα να επιστρέφω στο παρελθόν με τον τρόπο του χαμένου παραδείσου.
Σιχασιά μ’ έφερνε το παραμύθιασμα της νοσταλγίας, τούτο το αδάμαστο θεριό ούτε στιγμή τ’ άφηνα να κουμαντάρει τη ζωή μου. Περνούσα μια περίοδο που λάτρευα να γεμίζω την ψυχή μου με επιθυμίες κι όχι με αναμνήσεις.
Τώρα, τι ήταν αυτό που έπραξα, έκανα ένα μακροβούτι στο παρελθόν μου κι ευτυχώς, διέθετε αρκετό βάθος και δεν χτύπησα το ξερό μου το κεφάλι.
Το αντίθετο, η αναπόληση του παρελθόντος γέμισε την καρδιά μου με τρυφερότητα κι ένιωσα την αίσθηση της εξορίας από ένα παραδείσιο κήπο.
Ναι, φάνταζε απίστευτο, τα χρόνια εκείνα ίσως ….όχι ίσως, σίγουρα, ήτανε τα ευτυχέστερα της ζωής μου και το ισχυρότερο θεμέλιο της ύπαρξής μου.
Ειλικρινά, μου ‘ρχονταν να βάλω τα κλάματα.
Πόσο ανόητο ήταν να αδιαφορώ για κείνα τα χρόνια, ενώ έπρεπε να τα φέρνω στην μνήμη μου με ενθουσιασμό και ευγνωμοσύνη και με ευλάβεια να τις φροντίζω τούτες τις αναμνήσεις, γιατί ποτέ δεν θα τις ξαναζούσα.
Όχι, καθόλου δεν έπρεπε πια ν’ αμφιβάλω πως οι παιδικές μου εμπειρίες, υπήρξαν οι καλύτεροι μου δάσκαλοι, αυτά διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου.
Και καθώς το σκεφτόμουν το πράγμα καλύτερα, κατάλαβα πως η νοσταλγία για την παιδική ηλικία να ήταν η νοσταλγία για την άγνοια κινδύνου που είχα και έχω ακόμα και τώρα, για τη ζωή.
Τάδε έφη ο καλός φίλος και άριστος συγγραφέας Δημοσθένης Κοσλίδης, που με τον δικό του τρόπο μας βάζει στο νέο έτος και τις γιορτές…
Ποιητικά με το απαραίτητο … παραμύθι!
Καλή Χρονιά Δημοσθένη μου και να χαίρεσαι το εγγονάκι σου
