Είναι γραμμένο στον απέναντι τοίχο
από νεανικό χέρι :
“Να πεθαίνεις γιά την Ελλάδα άλλο κι άλλο η Ελλάδα να σε πεθαίνει “.
Μιά καταγγελία στον τοίχο με αφορμή την απερίγραπτη τραγωδία των Τεμπών,
ένα δίστιχο από το τραγούδι “Ελένη” , γραμμένο και τραγουδισμένο από την Χάρι Αλεξίου στα 1986.
Η Ελλάδα !
Η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της !
Και τι είναι τάχα η Ελλάδα ;
Είναι άραγες η Ελλάδα τόπος;
Είναι άραγε απλώς μιά όμορφη χερσόνησος ριγμένη στη Μεσόγειο, η χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα;
Είναι μήπως η Ελλάδα χρόνος, μιά ιστορική διαχρονία πολιτισμού, γλώσσας, τεχνών, φιλοσοφίας και θεολογίας, μιά εναγώνια αναζήτηση του Φωτός στους σιώνες;
Είναι πάλιν η Ελλάδα τρόπος άλλος τρόπος του οράν, τρόπος άλλος του ζείν, τρόπος άλλος του φιλοσοφείν, άλλος του θρώσκειν άνω;
Ή εν τέλει η Ελλάδα είναι κράτος, ένα κράτος που στήθηκε μετά την Επανάσταση του ’21, μάλλον μετά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου, ένα κράτος που οργάνωσαν οι Βαυαροί, ένα κράτος χτισμένο γιά την υπηρέτηση της Βασιλείας, γιά την υπηρέτηση ξένων Δυναστειών που λειτουργούσαν που τοποτηρητές ξένων συμφερόντων;
Ποιά είναι η Λέγκω , η Ελλάδα, που τραγούδησε ο Γιάννης Μαρκόπουλος.
Ποιά η Ψωροκώστσινα των καημών και των αρών και των αναστεναγμών των Ρωμιών,
Ποιά είναι η Ελένη, η Ελλάδα, της Χαρούλας Αλεξίου, που πεθαίνει τα παιδιά της;
Ο τόπος τάχατες, ο χρόνος ίσως, ο τρόπος μήπως ή το κράτος εν τέλει ;
Και τι εστίν Ελλάδα;
Παραφράζω τον Πόντιο Πιλάτο που ρώτησε αντιστοίχως γιά την αλήθεια !
Εκλογές σ’ ένα μήνα!
Και η πορεία προς τις εκλογές Α – πολίτικη !
Την στρέβλωση του Κράτους , την αδυναμία αυτού του αναποτελεσματισμού Μή Κράτους,
αντιπαρερχόμαστε, σε αγώνα Λασπομαχίας αποδυόμαστε , ο έτσι κι ο δείνα , ο παιδεραστής κι ο βιαστής, ο κλέφτης και ο καταχραστής, ο ανίκανος κι ο επιτήδειος, ο δικός μας κι ο δικός σας,
Εθνικές Εκλογές με όρους ολικής Λασπολογίας, οι δικοί μας οι καλοί, οι άλλοι οι κακοί, όροι ηθικολογίας κι όχι Πολιτικής, επιχειρήματα παραπολιτικής, μικροπολιτικής, μικροκομματικής,
μικροψυχίας, κι απουσιάζει η Πολιτική έγνοια, ο Πολιτικός Σχεδιασμός κι η Ανάλυση, η εναλλακτική Πολιτική Πρόταση , η τεκμηριωμένη άλλη πρόταση γιά ένα Άλλο Κράτος, αφού όλη η καταγγελία, όλη η αγωνία , όλη η απερίγραπτη λογοτεχνική και καλλιτεχνική έκφραση
γιά την Λέγκω μιά συνεχής διαπίστωση – κραυγή από τα σωθικά του Έλληνα γιά τούτο το μόρφωμα που παριστάνει το Κράτος, γιά τούτο το μή Κράτος, που και τις συντεταγμένες του Τόπου έχασε, και την μνήμη του Χρόνου απώλεσε και την ιδιαιτερότητα του Τρόπου αγνοεί,
στις Εκλογές βαδίζουμε, μοιραίοι κι έρμοι, τα προβλήματα παραθεωρώντας , χωρίς όραμα κι ορίζοντα, χωρίς επίγνωση διαχρονίας !
Και τι εστίν η Ελλάδα ;
Ρωτάει ο τοίχος σπέναντι μου, γραμμένο εναγώνιο το ερώτημα από νεανικό χέρι !
Μας νοιάζει ;
* Ο Μάρκος Μπόλαρης είναι Σερραίος πολιτικός
Παρουσιάστηκε το βιβλίο του Μάρκου Μπόλαρη: «Πολιτική του Τόπου – Ποιητική του Τρόπου»
