Κανείς δεν ήθελε αυτή τη στιγμή, κανείς δεν περίμενε αυτή τη στιγμή, κανείς δεν θα ξεχάσει αυτή τη στιγμή.
Μια εβδομάδα μετά την κατάληψη του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν, πολλοί Αφγανοί δεν είναι βέβαιοι για το τι θα σημάνει μια τέτοια εξέλιξη για τη ζωή και την ασφάλειά τους.
Σε αυτούς συγκαταλέγεται μία νεαρή φοιτήτρια η οποία -υπό το καθεστώς ανωνυμίας- μοιράζεται στο BBC τους φόβους της για το μέλλον, με μια επιστολή όπου τα λόγια είναι περιττά…
Η επιστολή – γροθιά στο στομάχι
«Είναι η έβδομη ημέρα από την κατάρρευση της χώρας, ο πρόεδρος δραπέτευσε και οι Ταλιμπάν, για άλλη μια φορά, ήρθαν στην εξουσία.
Έχουμε μείνει πίσω.
Ο φόβος με έχει καταλάβει και όσο περνούν οι μέρες, μπορώ να νιώσω πώς η ελπίδα σβήνει από μέσα μου. Τη θέση της παίρνει η απογοήτευση. Το μόνο που μπορώ να δω είναι σκοτάδι, αβεβαιότητα και ένα όχι και τόσο λαμπρό μέλλον.
Σίγουρα θα πεθάνω. Έχω λόγους να το πιστεύω…
Έτσι αισθάνεσαι όταν αυτοί που φοβάσαι καταλαμβάνουν τη χώρα.
Φανταστείτε να βρίσκεστε σε έναν μακρύ δρόμο, χωρίς τέλος, με μουντό καιρό. Μόνοι.
Έχω βρει πολλά εμπόδια στη ζωή μου, πολλά από τα οποία δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει ένα κορίτσι. Θα μπορούσα να τα πάω παρακάτω, αλλά…
Έι κόσμε, σε νοιάζει τι συμβαίνει εδώ; Έχουμε σημασία για εσάς; Μας βλέπετε;
Για όσους ακούνε, για όσους ενδιαφέρονται, το γράφω αυτό. Το λέω αυτό.
Εδώ υποφέρουμε, μένουμε πίσω.
Το να ζεις με τον φόβο ισοδυναμεί με θάνατο. Είναι χειρότερα.
Αν μας ακούτε, βοηθήστε μας. Βοηθήστε μας να επιβιώσουμε και για ακόμη μια φορά να δούμε τον ήλιο να ανατέλλει, πιο δυνατό από πριν.
Θέλουμε πίσω τη χώρα μας. Θέλουμε οι άνθρωποί μας να ζουν όπως θέλουν, όπως τους αξίζει.
Πείτε στις χώρες σας να σταματήσουν τον πόλεμο – ο πόλεμος είναι άσχημος, έχει βρώμικο πρόσωπο, δεν έχει νικητή. Η καρδιά είναι πολύ μικρή για να αντέξει τον πόλεμο, για να αντέξει τις συνέπειές του.
Είμαστε ο καρπός του πολέμου, μερικά νεαρά κορίτσια πνίγονται σε αβεβαιότητες, φόβο, αμφιβολίες… ψάχνουμε κάποιον να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε. Κοιτάζουμε τις οικογένειές μας και κλαίμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Κοιτάμε τον ουρανό και αναρωτιόμαστε: ‘μας βλέπετε; θα μας βοηθήσετε; Μπορούμε να ελπίζουμε;’
Έι κόσμε, εσείς που ζείτε εκεί έξω. Σας ζηλεύω…
Κοιτάξτε μας. Είχα τόσο μεγάλα όνειρα, να βοηθήσω τους άλλους, και τώρα αναζητώ βοήθεια.
