Με ενθουσιασμό υποδέχτηκε ο ξένος τύπος την πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού
«Παρηγορητική και θεραπευτική επίδραση στην παρούσα πανδημία», «μικρή παρηγοριά από την αρχαιότητα»:
Αυτά ήταν κάποια μόνον από τα διθυραμβικά σχόλια με τα οποία υποδέχτηκε ο διεθνής τύπος την πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού για την παγκόσμια ζωντανή μετάδοση, το βράδυ του Σαββάτου, από το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Πέρσες», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη.
Σε μια περίοδο που, εξαιτίας της πανδημίας του Covid-19, πολλά ξένα φεστιβάλ αναγκάστηκαν να ακυρώσουν το πρόγραμμα τους, η ολοζώντανη αυτή φεστιβαλική εμπειρία, που ήρθε από έναν ιερό και θεραπευτικό ιστορικά χώρο, και μάλιστα με μια αρχαία τραγωδία που περνά διαχρονικά μηνύματα, έγινε δεκτή με ιδιαίτερο ενθουσιασμό από το παγκόσμιο κοινό αλλά και τα διεθνή ΜΜΕ.
Μεταξύ άλλων η γνωστή γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, σε πρωτοσέλιδο άρθρο της, είχε εκτενή αναφορά στο θέμα κάνοντας χαρακτηριστικά λόγο για μια θεραπευτική επίδραση στην δύσκολη περίοδο του κορωνοϊού:
«Όποιος έχει πάει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου γνωρίζει ότι είναι ένα από τα ωραιότερα μέρη του κόσμου, και μάλιστα τόπος μιας μαγικής πνευματικότητας.
Με τις σε ανοδική κλίση κερκίδες του δεσπόζει σαν ανοιχτή πέτρινη βεντάλια σε μια πλαγιά του βουνού, περιβαλλόμενο από μεγαλόπρεπα κυπαρίσσια, που το άρωμά τους γεμίζει τον ζεστό αέρα.
Χτισμένο τον 4ο αιώνα π.Χ. για 14.000 θεατές, το ημικυκλικό μνημειώδες θέατρο (να μην μπερδεύεται με το κυκλικό αμφιθέατρο) ανήκε σε έναν μεγάλης έκτασης θεραπευτικό και λατρευτικό χώρο, αφιερωμένο στον θεραπευτή θεό Ασκληπιό.
Σε αυτό το Ασκληπιείο, με τα λουτρά, τους ναούς και τα ιατρεία του, έρχονταν ως προσκυνητές χρονίως άρρωστοι, για να θεραπευτούν με ένα είδος ολιστικής θεραπείας, στης οποίας το πρόγραμμα wellness και αποθεραπείας συμπεριλαμβανόταν και το θέατρο» αναφέρει το δημοσίευμα.
Συνεχίζει δε υπογραμμίζοντας την τεράστια αξία, τη δύναμη και τη διαχρονικότητα του αρχαίου ελληνικού θεάτρου:
«Οι Έλληνες εφηύραν το δυτικό θέατρο.
Και από τότε δεν χάθηκε, παρ’ όλες τις επιδημίες, τις σκηνοθετικές ακρότητες και τους πεσιμιστές του πολιτισμού.
Οποία ισχυρού συμβολισμού επίδραση συνιστά να δηλώνει την παρουσία του, τρόπον τινά από τις αρχέγονες ρίζες του, το θέατρο, σε μια στιγμή που ο κορωνοϊός κατακρήμνισε σε υπαρξιακή ένδεια τόσες σκηνές και εμπόδισε το σύνολο των παραστάσεων.
Και μάλιστα με τους «Πέρσες», την παλαιότερη από τις σωζόμενες τραγωδίες.
Δεν εφηύραν τελικά άδικα οι Έλληνες και το Πάθος».
