Δεν είναι εύκολο να είσαι ΛΟΑΤΚΙ άτομο στην Ελλάδα. Ο θεσμός την οικογένειας με μαμά, μπαμπά, παιδιά είναι τόσο βαθιά ριζωμένος που οποιαδήποτε άλλη, μη ετεροφυλόφιλη, ταυτότητα φύλου αυτομάτως είναι λόγος εξοστρακισμού.
Εξάλλου, στην Ελλάδα ζούμε, που μόλις τέσσερα χρόνια πριν δολοφονήθηκε ο ακτιβιστής Ζακ Κωστόπουλος. Η κοινωνία παραμένει συντηρητική την στιγμή που οι θεσμοί “μυρίζουν” πρόοδο.
Το 2015 η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έκανε μία τομή για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στη χώρα. Καθιέρωσε το Σύμφωνο Συμβίωση, πράγμα που αναγνωρίζει τα ΛΟΑΤΚΙ ζευγάρια ως ισότιμα στα μάτια του νόμου. Ή σχεδόν… Το δικαίωμα στον γάμο που έχουν όλοι οι πολίτες, δεν αγγίζει τον ΛΟΑΤΚΙ κόσμο. Χρειάστηκαν ακόμη εφτά χρόνια επεξεργασίας ώστε να καταθέσει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ένα πακέτο προτάσεων νόμου για τον γάμο των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων και το δικαίωμα στη γονεϊκότητα, μέσω υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.
Η πρόταση νόμου περιλαμβάνει και την βελτίωση της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου. Το 2017 έγινε νόμος του κράτους το δικαίωμα της φυλομετάβασης από τα 15 χρόνια του ανθρώπου. Το επίμαχο άρθρο 3 δημιούργησε… συρράξεις τόσο εντός της Βουλής, όσο και στη δημόσια σφαίρα, ενώ η εκκλησία χτύπησε πένθιμα τις καμπάνες της.
Bullying και κοινωνικός αποκλεισμός
Το 2010 ο Γ. κυκλοφορούσε στο δρόμο με το αγόρι του και φιλήθηκαν, όπως φιλιούνται όλα τα ζευγάρια. Άντρας των ΜΑΤ ρους προσήγαγε με το πρόσχημα της προσβολής δημοσίας αιδούς και μεταφέρθηκαν στο τμήμα. Εκεί πια ο αξιωματικός υπηρεσίας τους ζήτησε συγγνώμη, αφού δεν έκαναν απολύτως τίποτε παράνομο και τους άφησε να φύγουν.
Τότε ο Γ. αποφάσισε να φύγει από τη χώρα. Εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου μένει μέχρι σήμερα. Αναγκάστηκε να φύγει “για να μπορώ να ζω όπως θέλω”, είπε πολύ χαρακτηριστικά.
Σεξουαλικότητα δεν είναι αυτό που συμβαίνει στις κρεβατοκάμαρες. Το επιχείρημα “ας κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους, αρκεί να μην προκαλούν” ακούγεται και από καταξιωμένους καλλιτέχνες, ηλικιωμένους πια, όπως ο Μανώλης Μητσιάς, ακούγεται και από νέους ανθρώπους, ακόμη και μαθητές. Αλλά η σεξουαλικότητα δεν περιορίζεται στο σεξ, δεν είναι κάποιο βίτσιο ή μία επιθυμία που τελειώνει με τον οργασμό. Σεξουαλικότητα είναι ολόκληρη η ζωή. Ο τρόπος και οι άνθρωποι που θα ερωτευτείς, τα φιλιά στον δρόμο, το δικαίωμα στη γονεϊκότητα και τον γάμο, το σώμα που κατοικείς.
Η Βανέσα είναι τρανς γυναίκα, μεγάλωσε σε επαρχιακή πόλη και πέρασε ως τα 40 της χρόνια τη ζωή της σε άρνηση. Παντρεύτηκε, έχει μία κόρη που πρόσφατα το δικαστήριο τη δικαίωσε και μπορεί να την βλέπει ξανά μετά από σχεδόν πέντε χρόνια απαγόρευσης. Η Βανέσα ήξερε ότι είναι γυναίκα σε λάθος σώμα. Όλο αυτό το βάρος, το ταμπού και η ντροπή που φέρνει η κοινωνία, την οδήγησε σε δύο απόπειρες αυτοκτονίας. Η φυλομετάβαση ήταν κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου. “Είμαι επιτέλους ο εαυτός μου. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε κοινωνική ασφάλιση να καλύπτει την πλήρη μετάβαση κι έτσι πρέπει να πληρώνουμε τα χειρουργεία, που είναι κανονική ιατρική επέμβαση”.
Για την τρανς κοινότητα τα πράγματα είναι ίσως πιο δύσκολα από όλα τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Οι τρανς πολίτες είναι πιο φτωχοί, πιο παρατημένοι, συχνά αναγκάζονται να καταφύγουν στη σεξεργασία και πέφτουν θύματα βίας. Πρόσφατα τρανς γυναίκα στην Καλλιθέα αποκλείστηκε από συσσίτιο της εκκλησίας, αφού ο ιερέας την αποκάλεσε “άντρα με βυζιά”. Λίγες μέρες αργότερα γυναίκα στη Θεσσαλονίκη, τρανς χωρίς σχέσεις με την οικογένειά της, πέθανε. Το πτώμα δεν το ζήτησε κανείς, ώστε να έχει μία αξιοπρεπή ταφή. Η τρανς κοινότητα δεν ήταν οικογένειά της στα μάτια του νόμου και η νόμιμοι συγγενείς της, την είχαν ξεγράψει.
Χρειάζεται κοινωνική μέριμνα
Το πρόβλημα ξεκινά από το σχολείο. Ο εκφοβισμός των ΛΟΑΤΚΙ μαθητών έχει οδηγήσει σε αποτρόπαιες αυτοκτονίες. Την πόλη των Ιωαννίνων στοιχειώνει ακόμη η υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη και τα θύματα αυξάνονται. Πρόσφατα αυτοκτόνησε μαθητής στα Πατήσια. Η λίστα του αίματος είναι ανεπίτρεπτα μεγάλη.
Η Ελλάδα δεν έχει κουλτούρα επιμόρφωσης για τα ΛΟΑΤΚΙ ζητήματα. Στα σχολεία δεν υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί ώστε να βοηθήσουν στην ένταξη των παιδιών, ούτε εκπαιδεύονται οι καθηγητές πώς θα τα αντιμετωπίσουν. Όλος αυτός ο ζόφος που ξεκινά από το σχολείο, θα συνεχιστεί σε όλα τα στάδια της ζωης του ΛΟΑΤΚΙ ατόμου.
Αν δεν είσαι πλούσιος ή πλούσια, θα είσαι ο “π@στης”. Για τα παιδιά που φεύγουν ή εκδιώχνονται από τα σπίτια τους επειδή είναι ΛΟΑΤΚΙ δεν υπάρχουν δομές φιλοξενίας. Τα Λοατκι άτομα είναι περισσότερο φτωχά, περισσότερο άνεργα και περισσότερο αποκλεισμένα. Κι όταν πια είναι ηλικιωμένα, δεν υπάρχουν ούτε και τότε δομές φιλοξενίας για να περάσουν με φροντίδα και αξιοπρέπεια τα τελευταία τους χρόνια.
Υπενθυμίζεται πως στις ήδη υπάρχουσες δομές έχουν σημειωθεί περιστατικά που γκέι άντρες εκδιώχθηκαν ως… ανώμαλοι.
Πριν λίγες ημέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον θάνατο της Δήμητρας Καλογιάννη, τρανς γυναίκας από την Λέσβο που πέρασε όλη της τη ζωή σε καθεστώς κακοποίησης: Στην Αθήνα ήταν άστεγη επί δύο χρόνια, γυρίζοντας πίσω στο νησί της έδιναν ψυχοφάρμακα με το φαγητό της, η ψυχική της υγεία επιδεινώθηκε ραγδαία και δεν την φρόντισε κανένας. Μπήκε στο Δρομοκαΐτειο, το έσκασε και το ίδιο βράδυ τη σκότωσε οδηγός, ο οποίος και την παράτησε.
