Η Γιώτα Νέγκα έχει μια αλήθεια που τη μοιράζεται χωρίς δεύτερη σκέψη, έτσι τραγουδάει, έτσι ζει. Εμαθε να περιμένει, να δουλεύει πολύ. Στην αφετηρία βρίσκεται η ανάγκη της γι’ αυτό που κάνει –αγαπά το τραγούδι, αλλά και το θέατρο.
Γιώτα Νέγκα: «Μεγάλωσα στα δυτικά προάστια, Αιγάλεω, Αγία Βαρβάρα, Κορυδαλλό. Πολλή αγάπη, πολύ τραγούδι, ισχυρός οικογενειακός δεσμός. Ο μπαμπάς μου ήταν καλλιτεχνική φύση, είχε πολύ ταλέντο και το διοχέτευε παντού. Επαιζε μπουζούκι, έγραφε στίχους, ζωγράφιζε, έκανε γλυπτά, μαστόρευε. Ερασιτέχνης πάντα, εραστής της τέχνης.
Και μέσα σ΄όλα αυτά κι εγώ.
Γιώτα Νέγκα: Οι δικοί μου δεν ήταν εύποροι, όμως δουλεύοντας μπορούσαμε να ζήσουμε όπως θέλουμε, να φτιάξουμε κι ένα εξοχικό. Σήμερα δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Αυτό είναι μια τεράστια αλλαγή στον τρόπο που οι άνθρωποι σχεδιάζουν και ονειρεύονται το μέλλον τους, σαν να κλείνουν οι ορίζοντες. Θεωρητικά βελτιώθηκαν τα πράγματα με την εξέλιξη και τις ευκολίες που μας παρέχονται, αλλά έκλεισαν τα όνειρα…
Ιδίως την τελευταία τριετία αυτό που μου στέρησε, που μου ματαίωσε εμένα η καραντίνα και ο Covid ήταν ότι δεν μπορούσα να σχεδιάσω, να ονειρευτώ -τις παραστάσεις και τις συνεργασίες μου, να κάτσω να μελετήσω. Σε μεγαλύτερη κλίμακα ματαίωσε γενικότερα και φύτεψε τον φόβο».
«Απ΄τον μπαμπά μου είχα κληρονομήσει να μπορώ, ακούγοντας κάτι, να το τραγουδάω. Νωρίς είπα μέσα μου ότι εγώ ό,τι και να γίνει θα τραγουδάω. Ηταν κομμάτι της ύπαρξής μου. Μια μέρα με ρώτησε μια συμμαθήτριά μου τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και της είπα “να τραγουδάω”. Ηταν η πρώτη φορά που το είπα δυνατά –πήγαινα λύκειο.
Πήρε χρόνο βέβαια, δεν ξέρω γιατί. Δεν το διάλεξα, το έκανε η ζωή, η ροή, οι επιλογές, οι συγκυρίες. Συνέβη… Ποτέ όμως δεν σκέφτηκα να το αφήσω, είναι πολύ βαθύ. Μ΄άρεσε όμως κι ο χορός και το θέατρο.
Γιώτα Νέγκα: Μετά τις πρώτες παραστάσεις στο σχολείο, ξεκίνησα να τραγουδάω σ΄ένα μαγαζί τα Σαββατοκύριακα, ήμουν 17-18. Παντρεύτηκα και σταμάτησα για λίγο. Μετά έφτιαξα ένα δικό μου μικρό μαγαζί στο Μοσχάτο, το Εμμετρο κι όταν έκλεισε αυτός ο κύκλος, πέρασα στα ρεμπετάδικα. Οταν γνώρισα τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, ήρθε και το πρώτο τραγούδι. Ο Παναγιώτης είναι η αφετηρία για την δισκογραφία μου.
Το 2003 κυκλοφόρησε η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά. Είχα μεγάλο πόθο. Ως τότε, ναι, είναι αλήθεια, ότι κάποια στιγμή απόκαμα, κι είπα στον εαυτό μου δεν θα ζεις μ΄αυτή την αγωνία, ξέχνα το. Οχι, δεν είναι ότι ψάχνεις την επιβεβαίωση, γιατί την επιβεβαίωση την παίρνεις από την πρώτη στιγμή, βλέποντας ένα κοινό να αντιδρά, βλέποντας ότι αυτό που κάνεις αρέσει και συγκινεί.
«Ενώ ήξερα ότι είναι ευλογία να τραγουδάς τραγούδια που έχουν πει άλλοι κι έχουν αγαπηθεί, κάποια στιγμή αναρωτήθηκα πως θα ήταν να πω τραγούδια που δεν έχουν ξανατραγουδηθεί. Κι αυτό έγινε με τον πρώτο δίσκο, ένα βήμα εξέλιξης…
Η επικοινωνία με το μεγαλύτερο κοινό ήρθε αργότερα, σιγά-σιγά, κι ακόμα έρχεται, κι είναι μια διαδικασία μαγική. Σου δίνει δύναμη αλλά και ευθύνη, την ευθύνη του μέτρου, της αίσθησης του μέχρι που και πόσο.
Γιώτα Νέγκα: Τα τραγούδια κυρίως έρχονται, δεν έχει συμβεί να ζητήσω, τα αναζητώ ψυχικά
Εγώ τις εποχές της χρυσής δισκογραφίας δεν τις έζησα, δεν τις ξέρω βιωματικά. Είχε ήδη αρχίσει μια πτώση και για έναν νέο καλλιτέχνη ήταν ακόμα πιο δύσκολο και αργό. Φυσικά κι έχουν αλλάξει κι από τότε τα πράγματα. Σήμερα σχεδόν δεν υφίσταται η δισκογραφία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Είμαι παιδί του live. Το σημείο κραδασμού μου ήταν το live. Με το στούντιο δεν έχω πολύ αγαθές σχέσεις, είναι λίγο πιο αποστειρωμένο. Δεν το έχω ενσωματώσει, σιγά-σιγά. Τα τραγούδια κυρίως έρχονται, δεν έχει συμβεί να ζητήσω, τα αναζητώ ψυχικά. Συνήθως ποθώντας τα, έρχονται…».
«Διακαής μου πόθος από παιδί ήταν να γνωρίσω όλες αυτές κι όλους αυτούς που άκουγα από παιδί και θεωρούσα δασκάλους μου. Θυμάμαι μελετούσα τη Χαρούλα Αλεξίου, που είναι προθιέρειά μου, την Βίκυ Μοσχολιού, αλλά και Ρόζα Εσκενάζι και Πόλυ Πάνου και Τάνια Τσανακλίδου και Τζένη Βάνου και Μαρινέλλα.
Ολες τις σπουδαίες, εκφραστικές φωνές που η καθεμιά είχε τον τρόπο της και μου γεννούσε ένα συναίσθημα. Μαθαίνοντας ένα τραγούδι τους προσπαθούσα να βρω γιατί μου δίνει χαρά ή μια γλυκιά μελαγχολία, γιατί νιώθω ευθυτενής και παλικάρι με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, γιατί χαμογελάω όταν ακούω τον Στράτο Διονυσίου, γιατί δακρύζει ο μπαμπάς μου όταν ακούει τον Στέλιο Καζαντζίδη… Από παιδί έψαχνα τον μηχανισμό που θ΄ανοίγει την πόρτα στην συγκίνηση.
Μ΄ ενδιαφέρει να ερμηνεύω κάτι που με δονεί. Δεν υπάρχει συνταγή. Υπάρχει μια ξεκάθαρη επιλογή του τι θέλω να λέω, ποια είμαι, πώς θέλω να στέκομαι, μια στοχοπροσήλωση. Η μόνη συνταγή είναι η πολλή δουλειά, η πολλή αγάπη. Και ποτέ να μην σκέφτεσαι ότι η τέχνη σου είναι πάνω από σένα, ότι έχει φτιαχτεί για να σε εξυπηρετεί. Είναι εκεί για να την υπηρετείς και να την παραδίδεις. Εμένα αυτή είναι η ανάγκη μου».
Γιώτα Νέγκα: «Η γυναίκα στον χώρο μου δυσκολεύτηκε να αυτονομηθεί και δυσκολεύεται ακόμα. Δεν έχει γίνει πράξη ο όποιος φεμινισμός, η όποια ισοτιμία.
Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι άνοιξαν τα στόματα. Αλλά με ανησυχεί ο τρόπος που αναδύονται αυτά τα θέματα. Σαν να’χουμε ξεχάσει τα αυτονόητα και να΄μαστε σε μια φάση όπου εφευρίσκουμε νεωτερισμούς με τοιχάκια. Κι αυτό δεν μπορεί να΄ναι θετικό για τον άνθρωπο. Δεν καταλαβαίνω πως πρέπει να περιχαρακώνονται κάποια πράγματα για να λέμε ότι αυτονομηθήκαμε -θα΄πρεπε να΄ναι κι αυτά αυτονόητα.
Διαχωρισμοί, ναι, υπάρχουν στον χώρο μου -οικονομικοί, όπως και παντού γύρω μου. Είναι πιο δύσκολο μια γυναίκα να τα καταφέρει απ΄την στιγμή που θέλει να εκπληρώσει και όλους τους υπόλοιπους ρόλους –γιατί ο άνδρας είναι πιο ελεύθερος στους υπόλοιπους ρόλους του.
«Ολοι οι χώροι που έχουν μέσα τους μια σταδιοδρομία είναι σκληροί και ανταγωνιστικοί. Προσωπικά δεν έχω ζήσει ίντριγκες στην πορεία μου -μόνο διαφωνίες ή κάποιες αφ΄υψηλού συμπεριφορές, αλλά όπως τις ζούμε όλοι. Ως εκεί. Δεν μπορώ να μιλήσω για κακοποίηση ούτε υποψία κακοποίησης. Δεν μου΄χει συμβεί κάτι που να μου στερήσει την επιλογή. Δεν χάνω χρόνο με ανθρώπους που δεν μιλάμε κοινή γλώσσα. Τόσο απλά.
Ο έρωτας για μένα, είναι πάντα πάνω στο τραπέζι. Μ΄έρωτα κοιτάω και την μουσική μου. Ολα είναι συστατικά που θα φτιάξουν την στιγμή -και στη ζωή. Και τελευταίως τα καταφέρνω λίγο περισσότερο και στην ζωή…
Το πότε πρέπει να σταματήσεις να τραγουδάς δεν το αποφασίζεις εσύ. Το αποφασίζει το σώμα, οι χορδές, η βιολογία σου. Αυτό που καλείσαι να κάνεις είναι να΄χεις το θάρρος να το δεις και να μπορέσεις να το διαχειριστείς. Σαφώς και υπάρχουν άνθρωποι που το αποφασίζουν και το σταματούν, για να κάνουν κάτι άλλο. Αλλά για εκείνους που αυτή η ανάγκη δεν εξαφανίζεται το δύσκολο κομμάτι είναι να το δεις και να το διαχειριστείς».
Συναυλίες και θέατρο το καλοκαίρι
«Με τον αγαπημένο μου Γιάννη Κότσιρα θα κάνουμε συναυλίες, σαν συνέχεια των εμφανίσεών μας στην “Ανοδο” τον χειμώνα. Την 1η Ιουνίου στην Θεσσαλονίκη στο θέατρο Δάσους και στις 5 Ιουνίου, στην Αθήνα, στο θέατρο Βράχων.
Η καραντίνα γέννησε και στους δυο μας την ανάγκη μας να πιάσουμε τον μίτο από πιο πριν. Κι έτσι θα πούμε δικά μας τραγούδια και επιτυχίες που έχουμε όλοι αγαπήσει.
Ναι, το καλοκαίρι θα κάνω θέατρο. Το πρώτο γήτεμα ήταν με το “Ποιος την ζωή μου” για τον Μίκη Θεοδωράκη του Θέμη Μουμουλίδη. Μπήκε τότε το σαράκι, ένιωσα πόσο κοινός είναι ο κόσμος μας.
Οταν ο Αιμίλιος Χειλάκης και η Αθηνά Μαξίμου μου είπαν ότι θέλουν να συμμετέχω στην “Μήδεια”, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Τώρα, βγαίνοντας από κάθε πρόβα νιώθω ότι όλοι και όλα, οι άνθρωποι και το κείμενο, με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Το θέατρο με φοβίζει και με θέλγει εξίσου. Είναι για μένα όλο και περισσότερο ανάγκη.
