O Αντίνοος Αλμπάνης έχει την καλύτερη εξήγηση γιατί ο καρκίνος δεν έχει «νικητές και ηττημένους»
Έχει μιλήσει ανοιχτά και χωρίς περιστροφές για την «περιπέτειά» του με τον καρκίνο.
Ο Αντίνοος Αλμπάνης κατάφερε να ξεπεράσει το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε, όμως αυτό δε σημαίνει ότι το θεωρεί ως μη γενόμενο. Ακριβώς γι᾽ αυτόν το λόγο, μιλά κατά καιρούς για το συγκεκριμένο θέμα και εκφράζει την άποψή του όταν κρίνει πως είναι απαραίτητο.
Μία από αυτές ήταν χθες, με αφορμή το θάνατο του «Μαύρου Πάνθηρα» Chadwick Boseman από καρκίνο του εντέρου.
Τα ΜΜΕ έκαναν λόγο -όπως πάντα- για μία «μάχη» από την οποία ο 43χρονος ηθοποιός βγήκε ηττημένος, για έναν «αγώνα» που χάθηκε, οπότε ο 37χρονος ηθοποιός αισθάνθηκε την ανάγκη να τοποθετηθεί επί της γενικότερης «στρατιωτικής φρασεολογίας» που χρησιμοποιείται άστοχα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Όπως αναφέρει, διαβάζοντας την είδηση, «θύμωσε για άλλη μία φορά με τη γλώσσα» που διάβασε.
Έτσι, θέλησε να εξηγήσει σε όλους μέσα από το δικό του βίωμα, για ποιο λόγο ο καρκίνος δεν είναι «αγώνας» και κατά συνέπεια δεν υπάρχουν θριαμβευτές και ηττημένοι στο πέρας του.
Είναι πραγματικά δύσκολο να διαβάσει κανείς τα λόγια του και να μην προβληματιστεί, να μη συγκινηθεί, να μην του δώσει δίκιο:
«τράβηξα αυτήν την φωτογραφία το πρωί.
πετούσαμε με ένα bombardier της Ολυμπιακής πάνω από την Αθήνα από αυτά που με πήγαιναν στην Λήμνο όταν ήμουν παιδί.
αυτά που θυμίζουν τις ντακότες του β’ παγκοσμίου πολέμου
ή, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτά που θυμίζουν πούλμαν με φτερά και έλικες.
οι παλιοί λένε πως τα ελικοφόρα είναι τα πιο ασφαλή αεροσκάφη
κι ας τρίζουν χειρότερα και από πλυντήριο που στύβει.
η σκέψη μου ωστόσο ήταν αλλού.
το ίδιο πρωί διάβαζα στην εφημερίδα για τον Μπόουζμαν και την μάχη του.
αυτήν που έχασε.
και θύμωσα για άλλη μια φορά με την γλώσσα.
είναι ευεξήγητο το γιατί αυτή η στρατιωτική φρασεολογία έχει διεισδύσει στα μέσα ενημέρωσης και στην καθημερινή ζωή.
σκοπός όσων τη χρησιμοποιούν είναι να δείξουν αλληλεγγύη και αισιοδοξία σε μία αδιανόητα δύσκολη στιγμή στη ζωή κάποιου.
μιλώντας όμως με αυτήν τη γλώσσα μπορεί να φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα.
ο Μπόουζμαν, όπως και τόσοι άλλοι, είχε τα κότσια.
δεν έδωσε όμως μάχη, δεν ήταν σε πόλεμο με τον καρκίνο, δεν ήταν «ηττημένος στρατιώτης».
η συνήθεια να λέμε ότι το να ζεις με καρκίνο είναι μάχη και όσοι τη χάνουν είναι losers, την ώρα που άνθρωποι σαν κι εμένα -ευτυχώς ακόμα ζωντανοί έπειτα από θεραπεία- είναι θριαμβευτές, είναι μάλλον άκομψη.
στον «δικό μας κόσμο», το να έχεις καρκίνο δεν είναι καθόλου ένας αγώνας.
μερικές μέρες ο καρκίνος έχει το πάνω χέρι, άλλες μέρες εμείς.
να θυμόμαστε τους ανθρώπους για τις όποιες θετικές επιπτώσεις έφεραν στον κόσμο και όχι για το αν ηττήθηκαν ή κέρδισαν.
είναι εξαιρετικά άδικο να λέμε για κάποιον ότι έχασε έναν αγώνα που είναι πέρα από τον έλεγχό του.
γιατί αν είναι αγώνας, είναι άνισος.
και συγχωρέστε με που παίρνω θέση αλλά όπως λέει και το φιλαράκι μου η Μαρία,
αν έχεις κλάψει από χαρά για τα καλά αποτελέσματα του διπλανού σου στον θάλαμο, καταλαβαίνεις ότι κάτι μας ενώνει όλους.
παρόντες και απόντες.
για τους απόντες λοιπόν οφείλουμε να μιλαμε.
ήταν κι αυτοί δικοί μας»
Η ανάρτηση:
