Δήμητρα Κοροκίδα: «Βρήκα νόημα στη ζωή μου αποδεχόμενη την αναπηρία»
H Δήμητρα Κοροκίδα έχει κατακτήσει περισσότερα από είκοσι μετάλλια,
μεταξύ αυτών το χάλκινο μετάλλιο σφαιροβολίας στο Ρίο.
Το ατύχημα που άλλαξε τα δεδομένα της ζωής της ήταν η αφετηρία για να αρχίσει έναν νέο αγώνα,
εμπνέοντας όσους αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα,
αλλά πολύ περισσότερο εκείνους που βαλτώνουν σε πλασματικές δυσκολίες.
Ακολουθεί η συνέντευξή μας στο περιοδικό People με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.
«Από μικρή ήμουν ένα δραστήριο παιδί γεμάτο ενέργεια.
Σε ηλικία μόλις 10 ετών ζήτησα από τους γονείς μου να μάθω μια πολεμική τέχνη και έτσι μπήκε στη ζωή μου το τάε κβον ντο.
Η φιλοσοφία του ταίριαξε με την ιδιοσυγκρασία μου και με επηρέασε καθοριστικά σε κάθε πλευρά του χαρακτήρα μου.
Αγάπησα περισσότερο το τεχνικό κομμάτι του τάε κβον ντο (Πούμσε),
όπου με άπειρες ώρες εξάσκησης και επιμονή κατάφερα να βρεθώ σε ένα υψηλό επίπεδο και να χαρώ επιτυχίες και διακρίσεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Και εκεί που νόμιζα ότι βρισκόμουν στην κορυφή,
συνέβη το ατύχημα και βρέθηκα να μαθαίνω να ζω ξανά από την αρχή, μια νέα ζωή.
Ήταν πριν από τέσσερα χρόνια, πρωί Πέμπτης,
όταν οδηγούσα τη μηχανή μου κι ένας άλλος οδηγός παραβίασε το stop, έπεσε πάνω μου και με άφησε παράλυτη.
Το να αποδεχτώ τη νέα κατάσταση δεν ήταν εύκολο.
Έμαθα να κάνω κάποια πράγματα με διαφορετικό τρόπο,
έμαθα όμως, και τι σημαίνει υπομονή καθώς και να μην το βάζω κάτω με την πρώτη δυσκολία.
Η δύναμη πιστεύω ότι υπήρχε ανέκαθεν μέσα μου –όπως υπάρχει σε όλους μας–,
απλά δεν υπήρξε λόγος στο παρελθόν να εμφανιστεί σε αυτόν τον βαθμό.
Πλέον, ήταν θέμα επιβίωσης.
Έπρεπε εγώ να αποφασίσω αν θα βγω έξω και θα ζήσω ή θα μείνω σπίτι να κλαίω τη μοίρα μου.
Και επέλεξα το πρώτο!
Σαφώς υπήρξαν πολλές δυσκολίες,
όμως έπρεπε να ξαναβρώ τον δρόμο μου και να ασχοληθώ και πάλι με τις πολεμικές τέχνες και τον αθλητισμό.
Οι άνθρωποι γύρω μου με στήριξαν, κυρίως οι μαθητές μου,
οι οποίοι μου έδωσαν κίνητρο να ανοίξω την ίδια χρονιά που είχα το ατύχημα τη σχολή πολεμικών τεχνών που πάντα ονειρευόμουν.
Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι το ατύχημα λειτούργησε θετικά,
όσο περίεργο κι αν ακούγεται.
Επαναπροσδιόρισα τα πάντα,
τη σημασία όλων των πραγμάτων, τον εαυτό μου,
τους ανθρώπους που επέλεξα να έχω γύρω μου.
Όταν αποδέχτηκα τη νέα κατάσταση και την αναπηρία μου,
κατά έναν μαγικό τρόπο βρήκα μια ηρεμία και ένα νόημα στη ζωή μου.
Ασχολήθηκα ξανά με τον αθλητισμό και έφερα διακρίσεις για τη χώρα μας (σ.σ. έχει διακριθεί σε Tang Soo Do,
στίβο, ποδηλασία, Para-Βadminton, τάε κβον ντο, τένις κ.ο.κ)
Το παράδειγμά μου εύχομαι να ακολουθήσουν κι άλλοι άνθρωποι με αναπηρία και,
κυρίως, παιδιά με αναπηρία,
γιατί ο αθλητισμός είναι η καλύτερη διέξοδος.
Η λέξη “αναπηρία” δεν πρέπει να φοβίζει και να αποσιωπάται,
όπως και ο άνθρωπος με αναπηρία δεν πρέπει να κρύβεται και να διστάζει να διεκδικήσει μια καλή και ποιοτική ζωή.
Η συμβουλή μου είναι να βγουν έξω από το σπίτι,
να κάνουν όνειρα και πράγματα που θα τους δώσουν χαρά και ικανοποίηση,
να είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας και να ζήσουν τη ζωή τους με πάθος».
